ณ ขณะที่....
เนื้อหาเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้น โปรดใช้วิจารญาณในการอ่าน
chaya
ณ ขณะที่ ใครหลายคนกำลังดิ้นร้น ฉันกลับพบว่าตัวเองกำลังว่างเปล่า ฉันไม่มีจุดหมาย ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังต้องการอะไรอยู่กันแน่ ไม่หรอก ฉันเคยมีจุดหมาย เคยมีความใฝ่ฝันที่ยิ่งใหญ่ เมื่อครั้งเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสา ฉันเฝ้าฝันถึงความยิ่งใหญ่ในอนาคตของตัวเอง มันเริ่มจากตรงไหนนะ ในตอนที่ทุกอย่างมืดลง...
เริ่มแรกฉันคือเด็กน้อยไร้เดียงสาที่เกิดมาบนโลก ถูกเลี้ยงดูเหมือนเด็กน้อยธรรมดาทั่วไป ฉันได้กิน ได้เล่น ได้เที่ยว ได้ดู ได้ทำอะไรต่างๆอย่างที่อยาก
ฉันในวัยไม่ถึงสิบขวบ อยากเป็นนางสาวไทย จากการได้ดูการประกวดออกทีวี ผู้หญิงที่สวยที่สุดถูกรายล้อมด้วยผู้คนและกล้องจำนวนมหาศาล เธอยิ้มอย่างสวยงามตามแบบผู้หญิงที่สวยที่สุดในประเทศ ช่อดอกไม้ช่อใหญ่ มงกุฎเพชรอันหรูหรา แสงสีที่สาดส่อง มันล่อตาล่อใจ ฉันอยากได้ความสนใจเหมือนเธอ
แต่แล้วฉันในวัยไม่ถึงยี่สิบ กลับกลายเป็นเด็กสาวขี้อาย ไม่การพูดไม่กล้าคิด ไม่กล้าแสดงออก ฉันนั่งหลบอยู่หลังห้อง มุมที่ไม่มีใครมองเห็น เรียนไม่เก่ง ไม่ชอบเรียนเอาซะเลย ฉันชอบอ่านหนังสือ อ่านนิยาย นิยายรัก หนังสือการ์ตูนหมึกจีน นิยายต่างๆที่มันจรรโลงใจ ฉันหลีกหนีผู้คนโดยการเข้าไปอยู่ในโลกของจินตนาการ ซ่อนตัวเองและวาดฝันว่าสักวันฉันคงเป็นเหมือนนางเอกในนิยาย มีพระเอกหล่อ รวย ฉลาด เป็นเจ้าชายมาหลงรัก
ในขณะที่ฉันกำลังดื่มด่ำอยู่ในโลกจินตนาการ ฉันได้ค้นพบสิ่งที่จรรโลงใจและชวนให้หลงไหลในจินตนาการมากขึ้นไปอีก มันคือตัวละครที่ออกมาโลดแล่นในแบบภาพยนต์ ละคร และสื่อ และแล้วฉันก็ดำดิ่งสู่ห้วงของมายา ฉันเสพติดการรับชมสื่อจรรโลงใจพวกนั้น ทั้งพระเอก นางเอก และตัวอิจฉาล้วนเป็นสิ่งที่เรียกความสนใจจากฉัน ฉันจดจำพวกเขามากกว่าเนื้อหาวิชาที่เรียน จนกระทั่ง....
ฉันในวัยเริ่มต้นชีวิต มันไม่เหมือนกับสิ่งที่ฉันเสพติดเลยสักนิด หลังเรียนจบฉันเข้าทำงาน ฉันวาดฝันว่ามันคงเหมือนในหนังสักเรื่องที่ฉันดู แต่ไม่เลย มันไม่มีอะไรเป็นที่น่าจดจำ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันไม่เคยได้รู้เกิดขึ้นกับฉัน ทั้งการแก่งแย่ง การหักหลัง การนินทาว่าร้าย หน้าไหว้หลังหลอก พูดลับหลัง คำพูดสอดเสียด กระแทกแดกดัน ประชดประชัน ตลบตะแลง แทงข้างหลัง เลื่อยขาเก้าอี้ ฆ่าน้องฟ้องนาย อะไรที่ผู้ใหญ่เคยพูดฉันได้รับรู้และอยู่กับมันทั้งหมด
ฉันในวัยไม่ถึงสามสิบ ได้ตระหนักรู้แล้วว่าการเป็นผู้ใหญ่มันไม่ง่ายเลยสักนิด การหาเลี้ยงตัวเอง ยืนด้วยขาตัวเอง มันน่าชื่นชมแต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ฉันกลายเป็นคนหกล้ม ล้มลุกคลุกคลาน จนกระทั่งล้มเหลวในที่สุด ฉันโทษตัวเองเพราะฉันไม่เก่ง เพราะฉันอ่อนด้อย ฉันไม่มีความสามารถอะไรสักอย่าง อย่างเดียวที่ฉันมีคือการอ่าน อ่าน และอ่าน จนมันจุดประกายให้ฉัน ฉันอยากเป็นนักเขียน อยากเขียนเรื่องราวได้เหมือนกับนิยายที่ฉันอ่าน เป็นที่น่าจดจำ มีชื่อเสียงโด่งดัง และร่ำรวย
และแล้วฉันก็เริ่มต้นงานเขีนของตัวเอง ฉันเขียนไปเรื่อยๆ แต่มันยังไม่ดีพอ มันยังไม่ดี ไม่เป็นที่น่าจดจำ ฉันเขียน ฉันลบ ฉันลบ ฉันเขียน อยู่อย่างนั้น จนกระทั้ง ฉันกลับมาเสพติดสื่อจรรโลงใจอีกครั้ง ครั้งนี้ฉันอินสุดๆกับสื่อที่มีตัวเอกเป็นนักเขียน ฉันเริ่มจดจำพวกเขาและอยากเป็นเหมือนตัวเอกเหล่านั้น โดยที่ไม่รู้เลยว่ากว่าจะถึงจุดนั้น พวกเขาผ่านอะไรมาบ้าง ฉันยังคงเสพสื่อเหล่านั้นต่อไป และลงมือเขียนๆลบๆในแบบเดิม
ในขณะที่ฉันดิ้นร้นไปเรื่อยๆ ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มพังทลายลง ฉันลาออกจางานเพื่องานเขียนของตัวเอง และฉันก็ล้มเหลวในทุกๆทาง การเงิน การงาน แม้กระทั่งการใช้ชีวิต ฉันเคยเชื่อคำพูดที่ว่า ความพยายามไม่เคยทำให้ใครตาย ใช่ ความพยายามไม่เคยทำให้ใครตาย แล้วอะไรล่ะ ที่ทำให้ตาย ก็ความล้มเหลวอย่างไงล่ะ กว่าความพยายามของฉันจะสำเร็จ ฉันคงตายในที่สุด
ณ ขณะที่ ทุกคนพยายามดิ้นร้น ไฟในตัวของฉันก็ดับลง ฉันว่างเปล่า ฉันสิ้นหวัง ฉันล้มเหลว ฉันไร้จุดหมาย ในตอนนี้ฉันสิ้นหวังอย่างสิ้นเชิง.....
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
