ต้นกล้าของยายคำ
กลางหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่เงียบสงบ มีบ้านไม้เก่าหลังหนึ่งตั้งอยู่ริมทุ่งนา เจ้าของบ้านคือ “ยายคำ” หญิงชราวัยเกือบแปดสิบที่อาศัยอยู่ตามลำพัง ผู้คนในหมู่บ้านมักเห็นยายคำเดินถือขันน้ำไปยังแปลงเล็ก ๆ ข้างบ้านทุกเช้า ไม่มีใครรู้ว่ายายปลูกอะไรไว้ เพราะมีเพียงแค่ต้นเล็ก ๆ โผล่ขึ้นมาจากดิน ไม่ต่างจากวัชพืชทั่วไป
เด็ก ๆ บางคนแอบขำ ยายปลูกอะไรก็ไม่รู้ ทั้งที่ดินตรงนั้นแล้งแห้งแท้ ๆ
แต่ยายคำไม่เคยว่าอะไร ยังคงรดน้ำ พรวนดิน และพูดกับต้นกล้าเหล่านั้นเหมือนเป็นเพื่อนสนิท
> “อย่าท้อนะลูก โตให้ได้นะ หลานยายต้องเห็นเจ้าให้ได้…”
วันหนึ่ง เด็กชายคนหนึ่งชื่อ “ภาม” แวะเข้ามาที่บ้านยายคำระหว่างทางกลับจากโรงเรียน เขาถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ยายปลูกต้นอะไรเหรอครับ?”
ยายคำยิ้ม ดวงตาที่เต็มไปด้วยริ้วรอยกลับดูอ่อนโยนเหลือเกิน
“ปลูกความหวังน่ะลูก…”
“หือ?” ภามงง ยายหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะชี้ไปที่ต้นกล้าเล็ก ๆ
“มันคือต้นไม้ที่แม่เอ็งเคยปลูกกับยาย ตอนยังไม่ไปทำงานที่กรุงเทพ แม่เอ็งบอกว่า อยากให้มันโตเป็นต้นใหญ่ ให้หลานได้ปีนเล่น เหมือนตอนแม่เอ็งเคยปีนกับยาย… แต่พอแม่เอ็งจากไปตอนท้องเจ้าได้แค่เจ็ดเดือน ต้นกล้าก็หยุดโต ยายเลยปลูกใหม่อีกทุกปี”
ภามนิ่ง… น้ำเสียงของยายเจือแววโศกแต่ก็ยังอ่อนโยน
> “ต้นกล้าพวกนี้มันเปราะบางเหมือนความฝันของคนเลยลูก บางต้นไม่รอด บางต้นโตช้า แต่ถ้าเราไม่ปลูกเลย… ก็ไม่มีวันได้เห็นต้นไม้ใหญ่หรอก”
วันนั้นเอง ภามกลับบ้านไปด้วยความคิดมากขึ้นกว่าทุกวัน
หลายปีผ่านไป… ยายคำจากโลกนี้ไปอย่างสงบในเช้าวันหนึ่ง ทิ้งไว้เพียงแปลงดินเล็ก ๆ ที่ยังมีต้นกล้าเรียงราย
แต่ไม่กี่เดือนหลังจากนั้น ผู้คนในหมู่บ้านก็เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกลับมาจากกรุงเทพ พร้อมกับเสียมและขันน้ำในมือ เขานั่งรดน้ำต้นกล้าพวกนั้นอย่างใจเย็น พูดกับมันเบา ๆ เหมือนยายคำเคยทำ
> “อย่าท้อนะ… โตให้ได้ ยายจะได้เห็นจากบนฟ้า…”
---
ต้นกล้าอาจเล็ก แต่เมื่อลงราก มันสามารถเติบโตเป็นร่มเงาให้กับรุ่นต่อไปได้เสมอ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
