“ก็แค่เพื่อน…ใช่ไหม”
เสียงออดแหลมๆ ดังขึ้นตรงหน้าบ้านในตอนเช้า วันเสาร์ที่แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านม่านบางๆ เข้ามาในห้องของ "พีท" นักเรียนม.5 ที่หน้าตาเฉยๆ แต่ข้างในขี้เก๊กขั้นสุด
“เปิดประตูดิ! รอนานแล้วนะ!” เสียงนั้นคุ้นหูเกินไป
พีทยอมลุกออกจากเตียง เดินโงนเงนไปเปิดประตู ทั้งหัวฟูๆ และรอยยับของชุดนอน
ยืนอยู่หน้าบ้านคือ "เมษา" เพื่อนข้างบ้านและเพื่อนสนิทมาตั้งแต่ ป.1 เธอผูกหางม้า ใส่เสื้อยืดลายโดราเอมอนตัวหลวม เดินเข้าบ้านแบบไม่รอให้เชิญด้วยซ้ำ
“แม่ให้เอาข้าวเหนียวหมูปิ้งมาให้ แล้วก็…วันนี้จะไปซื้อของขวัญวันเกิดให้แพร จำได้ป่ะ?”
“อือ…” พีทตอบพลางหาว
เมษาหันมาจ้อง “พีท ถ้าแกลืมอีกนะ—”
“ไม่ได้ลืม!” เขารีบพูดแทรกก่อนโดนบ่นยาว
ทั้งสองคนขึ้นรถเมล์สายเดิมไปห้างแบบทุกที แต่วันนี้พีทรู้สึกแปลกๆ กับเมษา ไม่ใช่เพราะเสื้อโดราเอมอน หรือเสียงดุๆ ประจำตัวของเธอ แต่มันเป็นเพราะ…หัวใจเขาเต้นแรงทุกครั้งที่เธอหัวเราะ
เขาส่ายหัว ไล่ความคิดงี่เง่าออกไป
“ก็เมษาเป็นเพื่อนฉันนี่นา…แค่เพื่อน”
—แต่ความรู้สึกมันไม่โกหก
ระหว่างเดินเลือกของขวัญ เมษาหยิบสร้อยเส้นหนึ่งขึ้นมา “น่ารักมั้ย ถ้าแพรได้ต้องชอบแน่”
พีทพยักหน้า แต่สายตากลับไม่ได้มองสร้อย
มันมองที่แววตาของเมษา แววตาเวลาเธอมีความสุข
เขาอยากให้เธอมองเขาแบบเดียวกันบ้าง
ไม่ใช่แบบเพื่อน…แต่แบบคนที่พิเศษกว่านั้น
บนรถเมล์ขากลับ เมษาหลับตาพิงไหล่เขาอย่างไม่รู้ตัว
หัวใจพีทเต้นเหมือนกลองสงคราม
และนั่นคือช่วงเวลาที่เขารู้…ว่าเขาชอบเธอเข้าให้แล้ว
แต่เขายังไม่พูด
เพราะกลัวว่าคำว่า “เพื่อนสนิท” จะไม่มีอีกต่อไปถ้าคำตอบคือ “ไม่”
เขาเลยได้แค่ยิ้ม ยกมือขึ้นมา…วางเบาๆ บนศีรษะเธอ
เหมือนจะบอกว่า
“ไม่เป็นไร…แค่ได้อยู่ข้างๆ ก็พอแล้ว”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
