ดีแบบไหน อุดมคติ หรือ ตามความเป็นจริง
ถ้าอุดมคติ ทุกคนเท่าเทียม ไม่มีคนรวย ไม่มีคนกลาง ไม่มีชนชั้น ทุกอย่างเป็นของรัฐ แบ่งเท่ากันหมด ระบอบคอมมิวนิสต์ ระบอบในฝันที่ทำไม่ได้จริง และทำให้ประเทศไม่เจริญ อย่างเกาหลีเหนือ
สังคมนิยม ที่รัฐควบคุมกิจการส่วนใหญ่ สวัสดิการรัฐดีมาก ทุกอย่างแทบฟรี แบบยุโรปเหนือ นอร์เวย์ สวีเดน ฟินแลนด์ แดนในฝัน ประเทศที่คนมีความสุขที่สุดในโลก ต้องเสียภาษีสูง 60-80% ของรายได้ รัฐเก็บโหดมาก หาเงินเลี้ยงประเทศ มากกว่าเลี้ยงชีวิต คุณต้องอยู่ให้ได้ ในรายได้ 20% ที่เหลือ จนกว่าจะเกษียณ
อย่ามองแค่เปลืองส่วนที่เป็นสวัสดิการที่ดี ที่รัฐมอบให้ เรียนฟรี ตกงานมีเงินให้ใช้ฟรี สังคมดี สิ่งแวดล้อมดี ทุกอย่างมาจากภาษีแทบทั้งชีวิตที่ต้องจ่ายให้ส่วนกลางหรือรัฐ
ส่วนประชาธิปไตย เฮงซวยที่สุด ใครทำใครได้ ใครเอาเปรียบได้รวยกว่า สังคมที่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่น สังคมที่นักการเมืองชอบเอานโยบายประชานิยมมาล่อ สังคมที่ให้เสรีภาพ เลือกตั้ง ซื้อเสียงได้
ในสังคมประชาธิปไตย อำนาจจะมี2ฝ่าย ถ่วงดุลกัน รัฐทำงาน ฝ่ายค้านตรวจสอบ แต่ความเป็นจริง ฝ่ายค้านมักจะหาเรื่องล้มรัฐบาล เพื่อที่ตนเองจะได้ขึ้นเป็นรัฐบาลแทน ไม่ใช่แค่ตรวจสอบแต่สร้างมาเพื่อล้มล้างรัฐบาล ประท้วงจนกว่านายกจะลาออก เลือกตั้งใหม่ เพื่อตนเองจะได้อำนาจ
เมื่อรูปแบบการปกครองมันออกมาเป็นแบบนี้ มันก็ทำให้สังคมไม่มีความสงบ เพราะรัฐบาลทำอะไรก็ไม่เคยดี ในสายตาฝ่ายค้าน ไม่ใช่แค่จับผิด แต่จะล้มรัฐบาลท่าเดียว จึงแทบไม่มีรัฐบาลไหนที่อยู่ได้สงบสุข หรืออยู่ครบ4ปี ถ้ารัฐบาลไม่แข็งแรงพอ อยู่ยาก
ประชาธิปไตยจึงไม่ใช่ระบอบที่ดีในอุดมการณ์ แต่มันคือความเป็นจริงที่สุด มีความเป็นมนุษย์ที่มีเสรีภาพมากที่สุด เสียภาษีก็ได้ หลบภาษี หนีภาษีได้หมด ไม่จ่ายภาษีก็อยู่ได้ ไม่ต้องทำงานเป็นทาสภาษีก็ได้ (อย่าให้สรรพากรจับได้ก็พอ)
ในขณะเดียวกัน เราสามารถยืนเท่าเทียมกันได้ ไม่ต้องก้มกราบแทบเท้าผู้นำประเทศ ไม่ต้องคลานเข้าไปแบบทาสรับใช้ ประชาธิปไตยให้ค่าคนเราเท่ากันแบบอเมริกา แต่ถ้าประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข ประชาชนก็ยังมีความเป็นทาสอยู่นะ คลานค่ะ เดินเท่ากันไม่ได้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
