ถ้าไม่ชกแม่งซักทียอมให้โดนแซะแบบนี้มันดีแล้วจริงหรอ? ความใจดีของเราไม่ใช่พื้นที่ในการเหยียบคนอื่น
“บางคนไม่ได้มีค่าพอให้เราเสียอารมณ์ใส่…แต่ก็น่าเวทนาที่เขายังไม่รู้ตัวว่ากำลังทำตัวน่าสมเพชขนาดไหน”
เราทุกคนเคยเจอคนแบบนี้—คนที่ไม่ได้มีความสามารถอะไรโดดเด่น ไม่มีเสน่ห์อะไรให้น่าจดจำ ไม่ได้เก่งกว่าใครจริงๆ แต่พยายาม “สร้างตัวตน” จากการเหยียบย่ำคนอื่นให้ต่ำลง เพื่อให้ตัวเองดูสูงขึ้น
คนพวกนี้ไม่ใช่ “นักวิจารณ์” แต่เป็น นักขาดความมั่นคงทางอารมณ์ ที่หาความรู้สึกสำคัญจากการทำให้คนอื่นรู้สึกแย่ พวกเขาแซะ พูดจาแดกดัน ใส่ร้าย และคอยตีความทุกอย่างของคนอื่นในแง่ลบ...เพียงเพราะมันคือวิธีเดียวที่ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเอง “ยังมีค่าอยู่บ้าง”
บางคนบูลลี่โดยไม่พูดคำหยาบสักคำเดียว
พวกเขาใช้ “น้ำเสียงแบบรู้ดี” หรือ “คำถามเชิงประชด” เพื่อแปะป้ายให้คนอื่นดูโง่ ดูร้าย หรือดูผิด แม้ในสถานการณ์ที่เขาเองก็ไม่มีความรู้หรือความถูกต้องมากไปกว่าใคร
เราเห็นพฤติกรรมนี้บ่อยจนเริ่มตั้งคำถามว่า:
คนแบบนี้...ต้องการแค่การตอบโต้เพื่อให้รู้สึกว่าตัวเองยังควบคุมอะไรบางอย่างได้อยู่หรือเปล่า?
เขาอยากได้แสง อยากได้พื้นที่ อยากให้คนหันมาสนใจ แม้จะต้องยืนอยู่กลางความเกลียดก็ตาม
และเราก็เคยคิดนะ ว่า อยากจะสวนกลับให้รู้สึกบ้างว่า “ไม่ใช่ทุกคนจะยอมให้เหยียบแล้วเงียบอยู่เสมอ”
แต่พอคิดอีกที…มันคงไม่คุ้ม
เพราะคนบางคน ไม่ได้มีค่าอะไรพอจะทำให้เราเสียเวลาในการอธิบาย หรือแม้แต่เสียแรงในการ “โกรธ”
ให้โกรธใส่ใครสักคน มันต้องเป็นคนที่เรายังรู้สึกว่าเขาสำคัญพอ
แต่กับบางคน...ขนาด “ความรู้สึกแย่” เรายังเสียดายที่จะมอบให้
จะมีประโยชน์อะไรที่เราจะตอบโต้ใครบางคนที่จมอยู่กับ “ความว่างเปล่าภายในตัวเอง” จนต้องเติมเต็มด้วยการทำลายคนอื่นซ้ำๆ
เขาไม่ใช่ศัตรูด้วยซ้ำ
เขาคือแค่ Loser
ที่ยังไม่รู้ตัว...ว่าแค่การมีชีวิตอยู่โดยไม่เบียดเบียนใคร ก็คือสิ่งที่เขาทำไม่ได้
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
