28 มิ.ย. เวลา 13:43 • ไลฟ์สไตล์

“ผู้หญิงคนหนึ่ง กับทะเลที่ไม่มีใครต้องรู้จัก”

ผู้หญิงคนหนึ่ง…ไม่ได้ชอบทะเลเพราะคลื่นมันสูง หรือเพราะคนไปกันเยอะ
เธอชอบทะเลในวันที่ฟ้าไม่ดัง
ในวันที่ผู้คนบางตา
หาดทรายว่างเปล่า
มีเพียงเสียงคลื่นกับเรือประมงที่แล่นผ่านอย่างไม่เร่งรีบ
นี่แหละ…ความเงียบที่ฉันเลือก
เธอไม่ได้เบื่อโลก
แค่เบื่อความวุ่นวายที่ทำให้เธอลืมตัวเอง
ในเมืองที่ทุกอย่างต้องแข่ง ต้องรีบ ต้องดี ต้องเด่น
เธออยากหาพื้นที่ที่ไม่ต้อง “เป็นอะไรเลย”
ที่ทะเล…
เธอไม่ต้องยิ้มให้ใคร
ไม่ต้องอธิบายความเงียบของตัวเอง
ไม่ต้องกังวลว่าใครจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจ
เธอแค่นั่งเฉยๆ
ปล่อยเสียงคลื่นซัดมา แล้วซัดไป
มันเหมือนหัวใจเธอกำลังหายใจได้เต็มปอดอีกครั้ง
ความนิ่งของทะเล…ต่างจากความเงียบในใจ
เธอชอบหาดที่ไม่มีรีสอร์ตมากมาย
ไม่มีเสียงเพลงเปิดแข่งกัน
ไม่มีฝูงคนที่ถ่ายรูปแล้ววิ่งจากไป
เธอชอบทะเลที่ไม่มีอะไรพิเศษ
เพราะในความไม่พิเศษนั้น
เธอรู้สึกเป็นอิสระมากกว่าที่ไหนๆ
เธอเดินบนทราย
ปล่อยเท้าเปล่ารับไอร้อน
ดูเรือประมงลำเล็กแล่นผ่าน
โดยไม่ต้องรู้ด้วยซ้ำว่ามันมาจากไหน…จะไปไหน
เหมือนกับเธอเองที่ไม่จำเป็นต้อง “มีจุดหมาย” ตลอดเวลา
ในความเงียบนี้…ไม่มีใคร แต่เธอกลับรู้สึกเต็มมากที่สุด
ทะเลไม่พูด
คลื่นไม่มีถ้อยคำ
แต่เธอกลับฟังมันได้ทุกอย่าง
เสียงข้างในเธอเงียบลง
ความเหนื่อยล้าถูกคลื่นกลืนไปทีละระลอก
เธอไม่ต้องไปไหนไกล
ไม่ต้องไปค้นหาคำตอบ
เพราะ “ที่ตรงนี้”
มันคือคำตอบของชีวิตชั่วขณะอยู่แล้ว
ผู้หญิงคนหนึ่ง…ไม่ได้ต้องการอะไรจากโลกมากนัก
เธอไม่ได้ต้องการคำยอมรับ
ไม่ได้อยากให้ใครเข้าใจความเงียบของเธอ
แค่มีพื้นที่เล็กๆ
มีหาดทรายเปล่าๆ
และเสียงคลื่นซัดเบาๆ
ก็เพียงพอแล้วสำหรับการ “อยู่ได้อีกวัน” อย่างสงบ
52Hz.
โฆษณา