วันนี้ คือเมื่อวานของวันพรุ่งนี้ เราจะผ่านวันอันขมขื่นไปได้อย่างไร
เมื่อชีวิตต้องเผชิญหน้ากับความคับข้องใจ ความเจ็บปวดทางอารมณ์หรือป่วยไข้ไม่สบายทางร่างกาย
ความทุกข์ที่ถาโถมนั้นหนักหนาสาหัสเพียงใด การให้กำลังใจตัวเอง และมีความหวังต่ออนาคตว่าสิ่งต่างๆจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
คนที่ไม่ตกอยู่ในภาวะสิ้นหวัง ถูกขังเดี่ยวในคุกแห่งชีวิตที่หาทางออกไม่ได้ คงไม่เข้าใจว่าความมืดมนไม่มีที่สิ้นสุดนั้นเป็นอย่างไร
คำปลอบโยน...เป็นสิ่งที่ผู้คนพึงจะมีน้ำใจให้กันและกัน เพื่อจะได้ไม่รู้สึกเหมือนต่อสู้อย่างโดดเดี่ยว
แต่ก็อาจไม่เพียงพอ จะนำพาให้หลุดพ้นจากสภาพแวดล้อมที่พันธนาการไว้ได้
เพราะมีปัญหาหลายอย่างบนโลกนี้ ที่ไม่สามารถช่วยแก้แทนกันได้เลย
ทุกปัญหามีองค์ประกอบสำคัญไม่ต่างกันนัก
1. ผู้ประสบปัญหา
2. สถานการณ์ และ
3. ตัวละครร่วม
บางส่วนอยู่ในการควบคุมได้ แต่บ่อยครั้งก็ไม่สามารถบังคับควบคุมได้เลย โดยเฉพาะปัจจัยภายนอก ข้อ 2 และ 3
ต่อให้เราพยายามป้องกัน หรือดำเนินชีวิตอย่างรัดกุมเต็มที่แล้วก็ตาม เหมือนโชคชะตาก็เล่นตลก ให้เกิดอุบัติเหตุ ความผิดพลาด การร้างลา ความสูญเสียต่างๆได้อย่างไม่น่าเชื่อ
แต่มีสัจธรรมอย่างหนึ่งที่ว่า ชีวิตนั้นจะต้องเลื่อนไหลไปตามสายน้ำแห่งกาลเวลา ไม่ว่าเราจะปรารถนาหรือไม่ก็ตาม ไม่ว่าจิตของเราจะยึดติดความเจ็บปวดในอดีตเพียงใดก็ตาม
ชีวิตนั้นไม่เคยอนุญาตให้เราหยุดอยู่ ณ จุดหนึ่งจุดใดของมิติเวลาเลย
เราอาจทนทุกข์ทรมานกับสิ่งที่อยู่ต่อหน้าในวันนี้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความรู้สึกต่อความทุกข์นั้นกลับกลายเป็นอดีต คือเป็นเมื่อวาน...วันก่อน...ล่วงไปแล้วทั้งสิ้น
กล่าวคือ เมื่อเหตุการณ์เปลี่ยนแปลง ทุกข์ในวันนี้ เมื่อถึงพรุ่งนี้ จะกลายเป็นทุกข์ของเมื่อวานทั้งสิ้น
ถ้าโชคดีในวันใหม่ก็อาจประสบกับความสุขจนลืมวันเก่าไป แต่ถึงจะโชคร้ายต้องผจญความทุกข์เดิมๆอีก ก็ยังมีรายละเอียดทุกวันที่แตกต่างกันไปบ้าง
เหมือนนักโทษที่ยังถูกคุมขัง ต้องหากิจกรรมหรือเรียนรู้อะไรเพิ่มเติม เพื่อรอวันได้รับการปล่อยตัว
แม้จะสิ้นชีวิตไปในกรง ก็น่าจะถือเป็นการสิ้นสุดโทษจองจำ ไม่ต้องรับรู้อีกต่อไป
ถ้าเราเหน็ดเหนื่อยแสนสาหัสในวันนี้ พรุ่งนี้เราอาจกลับมาคิดถึงเมื่อวานอย่างสบายใจว่าเหตุการณ์นั้นผ่านไปแล้ว...เป็นอดีตไปแล้ว
หรือเราอาจย้อนคิดถึงเหตุการณ์ร้ายๆ วันที่แย่สุดๆที่เคยมี ว่าสุดท้ายแล้วเราก็ผ่านมันมา
เพราะสายน้ำแห่งกาลเวลาไม่เคยหยุดไว้ที่ใดที่หนึ่งตลอดไป..
ไม่มีใครกำหนดเวลาตายของตัวเองได้ ทุกวันที่เริ่มเช้าวันใหม่ อาจเป็นวันสุดท้ายของเราบนโลกนึ้ก็ได้
เพราะฉะนั้นไม่ว่าชีวิตที่ผ่านมาของเรา จะเต็มไปด้วยความสุขสมปรารถนา หรือเศร้าโศกผิดหวังซำ้ซากก็ตาม ล้วนแล้วแต่กลายเป็นอดีตที่เคยเกิดขึ้นแล้วยุติไป เหลือไว้แต่เพียงความทรงจำ ที่เรียกหาอะไรกลับมาไม่ได้เลย
แท้จริงแล้วในวันใดวันหนึ่ง ชีวิตของเราจะกลายเป็นฝุ่นควันที่จางหายไป เหมือนความฝันที่จับต้องอะไรไม่ได้ และค่อยๆไม่มีใครสนใจ จนกระทั่งรางเลือนไปกับสายลม
สิ่งที่จะทำเรารู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง อาจเป็นการนึกถึงความทุกข์ที่ผ่านไปเมื่อวาน ความเจ็บปวดที่จบลง หรือน้อยกว่าในวันนี้
เรื่องเศร้าที่เราร้องไห้ไปแล้ว ความสูญเสียที่ไม่มีสิ่งใดจะเสียอีกต่อไป
และถ้ามีสิ่งดีๆแม้เพียงเล็กน้อย ก็คงช่วยให้อดีตแต่ละวันที่ผ่านมา มีความหมายต่อปัจจุบันมากขึ้น
มีคุณค่าพอจะเก็บมาคิดถึง ในท่ามกลางห้วงความทุกข์เช่นกัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
