วัยที่ไม่มีเวลาให้อกหัก
ตอนเรียนมหาวิทยาลัยผมเคยเห็นรุ่นพี่ผู้หญิงคนนึงในสาขาหายตัวไปหลายวัน มาทราบข่าวอีกทีจากอาจารย์ที่ปรึกษาของพี่เค้าในคลาสที่มีสอนผม ว่าพี่เค้าอกหัก เสียใจ ร้องไห้ฟูมฟายจนไม่มาเรียน เลยโทรมาลากับอาจารย์ด้วยเหตุผลนี้ ซึ่งตอนนั้นผมว้าวมาก คนเราจะลาเรียนแบบนี้ได้ด้วยหรอ เคยเห็นแต่ไหนหนัง จนวันนึงพอมาเจอกับตัวเองถึงจะเข้าใจ แม้ผมจะประคองเอาร่างกายออกไปเรียนได้ แต่สภาพก็ล่องลอยยังกะเค้าเอาวิญญาณเราไปอย่างงั้นแหละ
ตอนยังเรียนหนังสือเนี่ยมันยังพอสามารถอกหักไปด้วยเรียนไปด้วยได้ ตกดึกมาก็กินข้าวได้บ้าง กินไม่ได้บ้าง เพื่อนฝูง อาจารย์ที่ปรึกษา ก็ปลอบใจบ้างซ้ำเติมบ้าง เสาร์ อาทิตย์หรือวันหยุดก็ได้พักใจอยู่กับตัวเอง นั่งซึม ๆ ทบทวนเรื่องราวฟูมฟายแค่ไหนก็ได้ จะร้องก็ร้องได้ จะเศร้าแค่ไหนก็รู้สึกมันได้เต็มที่ ยังพอมีเวลาให้สำหรับการอกหัก สำหรับบางคนอาจจะได้แม่ด่าเพิ่มมาด้วย
หลังจากทำงานไปได้ซักพัก เราก็จะไม่เป็นน้องใหม่อีกต่อไปแล้ว ถ้าเราน้ำตาไหลแล้วมีใครมาเห็นเข้า ก็รู้สึกน่าอายเหมือนกันนะ ถึงแม้เราจะรู้กันว่าใครก็มีสิทธิ์จะร้องไห้กันได้ทั้งนั้น แต่เอาเข้าจริง ๆ ผมรู้สึกว่าก็แอบมีผลต่อความน่าเชื่อถืออยู่เหมือนกัน ยิ่งถ้าใครที่มีคนในทีมเยอะ หรือใครที่ต้องติดต่อลูกค้าพบเจอคนมากมาย เกิดมีใครมาเจอเราในสภาพที่ไม่ไหวแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าเค้าจะคิดยังไงเหมือนกัน ที่แย่ก็อาจกลายเป็นข่าวซุบซิบนินทาสนุกปากหรือสร้างข่าวดิสเครดิตเราในการทำงานไปอีก
พอเป็นแบบนี้ก็มีแค่เวลาที่อยู่คนเดียวเท่านั้นแหละมั้ง ที่จะได้ปลดปล่อยความรู้สึกออกมาได้อย่างไม่อายใคร แต่มันก็ไม่ได้มีเยอะ ลองนับง่าย ๆ ก็คือตอนเย็นและกลางคืนหลังเลิกงาน กับวันอาทิตย์ วันหยุดเพียงวันเดียวของเรา ซึ่งบอกทีก็ต้องเอาไปทำธุระ ซื้อของเข้าบ้าน และอีกหลาย ๆ อย่างอีก งั้นตัดทิ้งละกัน
แต่ชีวิตทำงานก็ไม่ใจดีเลย ตกดึกมาขณะเริ่มจมดิ่ง ความเศร้าและความทรงจำกำลังพรั่งพรูออกมา ตากำลังอุ่นๆ เลย ทุกสิ่งก็ต้อง pause ไว้ก่อนด้วยไลน์กลุ่มที่ทำงาน ที่หัวหน้าแชทมาทวงถามงาน และบรีฟงานที่ต้องรีบดำเนินการ พอเจอแบบนี้บ่อย ๆ ผมรู้สึกแย่กับชีวิตจริง ๆ แบบโกรธโลกเลย แม้แต่เวลาที่จะมีให้กับความรู้สึกของตัวเองยังมีไม่ได้เลย มันจะอะไรกันนักกันหนา
แต่เรื่องนี้กลับได้ผลกับบางคน ผมเคยคุยกับเพื่อนร่วมงานที่เค้ารู้สึกว่ายิ่งมีงาน มีอะไรต่อมิอะไรทำ มันทำให้เค้าไม่จมอยู่กับความเจ็บปวด ใช้ชีวิตไปต่อได้ไม่ฟุ้งซ่านดีนะ พยายามทำตัวยุ่ง ๆ จะได้ไม่คิดถึงไม่ร้องไห้ ผมไม่รู้ว่าการทำแบบนี้มันจะแค่กดความรู้สึกเอาไว้รอวันระเบิดมั้ย หรือว่าจะช่วยให้มันอ่อนแรงลงและค่อย ๆ ลืมในที่สุด หรือเค้าก็เหมือนผมที่นึกถึงทีไรก็ทำให้เจ็บปวด เค้าแค่เลือกจะหาทางปฏิเสธที่จะรู้สึกด้วยการไปคิดเรื่องอื่น ต่างจากผมที่ถ้าหากมันจะเสียใจ ก็ให้มันเสียใจไปเหอะ จมกับมันเต็มที่ไปเลย
เวลาคงช่วยให้ชินชาขึ้นมาได้ล่ะมั้ง
แล้วทุกคนล่ะเอาเวลาไหนไว้อกหัก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
