30 มิ.ย. เวลา 05:27 • ปรัชญา

เมื่อเดินหน้าไปจนสุดทาง

เราจะพบความว่างเปล่าในปลายทางนั้น
มันเวิ้งว้าง ห่างไกลผู้คน
มีแต่ความงุนงงของตัวเอง
ที่แรกเริ่มเราอาจจะรู้สึกว่าใช่
ที่นี่คือที่ที่เขาบอกกัน
มันคือความว่างที่ว่างเปล่าที่สุด
เหลียวมองรอบตัวไม่เห็นใคร
ไม่เห็นอะไรเลย...
จากรู้สึกดี
หายเหนื่อยในตอนแรก
แต่จะเริ่มงุนงง ที่เราอยู่คนเดียว
ไม่มีใครสักคน ....
จนเมื่อเราหันหลังกลับมา
มองสิ่งต่างๆที่เราเดินจากมา
สิ่งที่มีอยู่ต่างๆนั้นก็ค่อยๆเลือนหายไป
กลายเป็นสถานที่ที่ว่างเปล่า
ทุกคนล้วนจากไป ทุกสิ่งล้วนหายไป
ว่าความว่างที่ปลายทางพางงแล้ว
ความว่างเปล่าของระหว่างทาง
พางงหนักกว่าเดิมอีก...
เมื่อทุกสิ่งมันไม่มีอะไรจริงเลย
ว่างเปล่าไปหมดเลย
อ้าว!! แล้วทำไมยังเหลือตัวกู
อยู่เป็นตัวเป็นตนอีกวะ !!!
ตั้งสติขึ้นมาใหม่
แล้วบอกกับตัวเองว่า
ไม่ได้ๆ สิ่งที่เห็นหายไปหมดแบบนี้
แล้วยังเหลือตัวกูอยู่แบบนี้
มันต้องอะไรที่ยังไม่ใช่แน่ๆ
มือยังกำดาบแน่นได้อยู่
มันต้องมีอีกสักที่แน่ๆ
ที่เป็นเหมือนเราตอนนี้สิวะ
ว่าแล้ว...ก็ไม่ก้าวออกเดิน
ไปข้างนอกที่เวิ้งว้างนั้นนะ
แต่กลับหันหลังเดินกลับมาทางเดิม
เพื่อไปยังจุดเริ่มต้น...
ที่ได้ออกเดินทางนั้นอีกครั้งให้ได้
เพราะจุดนั้นต่างหากเล่า
ที่เป็นจุดหมายปลายทางของชีวิตที่แท้จริง
จุดเริ่มต้นมันคือจุดจบเสมอๆ...
และจุดๆนี้เอง...
ที่ความสุขที่แท้จริงดำรงอยู่ได้จริง
มนุษย์นั้นแท้จริงแล้วเป็นสัตว์สังคม
มีความเป็นเผ่าพันธุ์...
มีความรู้สึกและมีการเชื่อมโยงกันเสมอ
ความรักและแสงสว่างจะเกิดขึ้นได้ก็จากจุดนี้...
พลังงานทุกชนิดก็กำเนิดขึ้นจากจุดนี้
กลับบ้านกันได้แล้ว!!!
I AM HOLY
โฆษณา