"โตขึ้นแล้ว…คำว่า 'เก่ง' ยังเหมือนเดิมกับตอนเด็กมั้ย?"
ตอนเด็ก เวลาทำอะไรได้ดี เรามักจะได้ยินคำว่า “เก่งจังเลย”
ไม่ว่าจะเป็นเขียนหนังสือสวย วิ่งได้เร็ว หรือแค่ยกของช่วยแม่
แค่ได้ลงมือทำ ก็ได้รับคำชมแล้ว
แต่พอโตขึ้น…คำว่า “เก่ง” กลายเป็นของที่ต้องแลก
ต้องมีผลงาน ต้องได้เลื่อนตำแหน่ง ต้องมีอะไรบางอย่างที่คนอื่นมองเห็น
เราถึงจะรู้สึกว่า “ตัวเองเก่งพอ”
บางวันคุณทำงานจนดึก กลับถึงบ้านก็ยังคิดงาน
แต่ไม่มีใครพูดว่า “เก่งมากเลยนะ ที่ยังไม่ล้ม”
ไม่มีใครมองว่าการอดทนเงียบ ๆ ก็นับเป็นความเก่งเหมือนกัน
แล้วเราก็เริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่า
“หรือเราก็แค่ธรรมดาเกินไป?”
ผมเคยมีเพื่อนที่เรียนเก่งมาตลอดชีวิต
แต่หลังเรียนจบ เขาเลือกทำงานในสายที่เงินเดือนไม่เยอะ
ทำสิ่งที่รัก แต่ไม่โดดเด่นในสายตาใคร
เขาเล่าให้ฟังว่า เวลาคนถามว่า “ตอนนี้ทำอะไรอยู่?”
เขาจะรู้สึกเหมือนต้องอธิบายตลอดว่า
“ถึงมันจะไม่ดัง แต่ก็มีคุณค่านะ”
ประโยคนั้นทำให้ผมนิ่งไปพักใหญ่
เพราะผมเองก็เคยรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน
บางครั้งเราก็เงียบ ไม่ใช่เพราะไม่มีอะไรจะพูด
แต่เพราะ “เราไม่รู้ว่าตัวเองยังถือว่าเก่งอยู่มั้ย”
โตขึ้น…
“เก่ง” กลายเป็นของหายาก
ไม่ใช่เพราะเราทำได้น้อยลง
แต่เพราะเราหยุดให้เครดิตตัวเอง
เราเฝ้ารอคำชมจากภายนอก
จนลืมพูดกับตัวเองว่า
“วันนี้ที่ยังลุกขึ้นได้ ยังเดินต่อได้…มันก็ถือว่าเก่งมากแล้วนะ”
บางที “เก่ง” อาจไม่ใช่คำที่ต้องได้ยินจากใคร
แค่เรารู้ว่าเรายังพยายามอยู่
ยังไม่ยอมแพ้กับบางอย่างในตัวเอง
แค่นี้…ก็นับว่าเก่งพอแล้วหรือเปล่า?
[Ray.]
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
