[มินิซีรี่ย์] บทที่ ๑๐๑ ๏ เลีกเบียฬ, เพื่อนมนุษย์เอื้อม อนุเคราะห์ มนุษย์นา ทุกปราชญ์, ศาสดาเภาะ เพื่อนหล้า เฉลีมชาติ หยาดเหยาะเสาะ สเรีงชีพ ฉลวยแฮ ถึงอยู่ดิน, อยู่ฟ้า อยู่ฉนี้ศรีคน ๚ บทที่ ๑๐๒ ๏ โลกประจักษ์, รศะร

สำรวจ
ลงทุน
คำถาม

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

มินิซีรี่ย์

•

5 ก.ค. เวลา 06:29 • ประวัติศาสตร์

บทที่ ๑๐๑

๏ เลีกเบียฬ, เพื่อนมนุษย์เอื้อม อนุเคราะห์ มนุษย์นา

ทุกปราชญ์, ศาสดาเภาะ เพื่อนหล้า

เฉลีมชาติ หยาดเหยาะเสาะ สเรีงชีพ ฉลวยแฮ

ถึงอยู่ดิน, อยู่ฟ้า อยู่ฉนี้ศรีคน ๚

บทที่ ๑๐๒

๏ โลกประจักษ์, รศะรักเที้ยร ทิพะรศ

ชุบชนิด, ชีวิตสด สร่างม้าน

ดำฤษณ์, เฉกพิษม์ซด สุราร่าน สเรีงแฮ

ใช้เสน่ห์, ชุ่นเสน่ห์สร้าน เสน่ห์เร้ารมย์ถวิล ๚

บทที่ ๑๐๓

๏ นักพรต, ชวนขยดขึ้น คเยอสวรรค์

นักองุ่น, ชวนผลุนผลัน ดื่มดื้อ

ลลานคนึง, นิ่งตลึงงัน ฉงนอยู่ ใยเพื่อน

สวรรค์อยู่ไหน, ใครตื้อ ตื่นท้องแขวนเขว ๚

บทที่ ๑๐๔

๏ สวรรค์ของ, นักบวชนั้น เปนไฉน แม่เอย

สวรรค์พี่, มีอุประมัย กว่าฟ้า

เชื่อพรต, อดรอาไป สุเหร่าข่อน คอยแฮ

เชื่อพี่, ปรีดาท้า เมื่อม้วยเสมอกัน ๚

บทที่ ๑๐๕

๏ ยัมชิด, ดับจิตแม้ ปฏิสนธิ์

เปนท่าน, ท่านรู้ตน ใม่ได้

โภคา, พิทยาวน มาทบ ท่านฤๅ

เปล่าหมด, หมดโชคใช้ ชาติโน้นโจนสนอง ๚

บทที่ ๑๐๖

๏ อวยทาน, หว่านชั่วทั้ง ดีประดล

สุดแต่เหตุ, แต่ผล เภทให้

บาปบุญ, โทษคุณคน คแนนยุค นิยมนา

หวังชอบ, กอบช่องใช้ ชอบแล้วเฉลีมแรง ๚

บทที่ ๑๐๗

๏ หวังสู่, น่านน้ำโสรด สรงสกนธ์

แหวกว่าย, สายชละชนม์ ชื่นชื้น

ไฉนไต่, กิ่งไม้ทน ทุเรศเร่า รงมนา

เชื่อชุบ, โฉมฟุบฟื้น ใหม่ทเล้นเปนทอง ๚

บทที่ ๑๐๘

๏ อยากดื่ม, ใม่ดื่มดื้อ แดหมาย

อดดื่ม, หายกระหาย, หาย แสบท้อง

องุ่นปลื้ม, ใม่ดื่มตกาย ดื่มเพ็ชร์์ โผงแฮ

จริงใม่ชอบ, ชอบต้อง แตง่วหม้ายอายไหม? ๚

บทที่ ๑๐๙

๏ อยากบาป, สาบมนุษย์ให้ เปนโขลง แกะฤๅ

สุดแต่ใคร, จูงชโลง สู่เล้า

สมองมี, ด่วนรี่ตะโพง ก่อนสอบ ไฉนนา

ชอบผิด, น่าคิดเค้า เงื่อนให้สมงาม ๚

บทที่ ๑๑๐

๏ ท่านเยาะ, เราเคราะห์ร้าย แรงบาป

โทษถูก, เทวะทัณฑ์สาบ ส่อให้

ชอบเชื่อ, สิ่งเหลือทราบ เหลือสรบ วิไสยแฮ

สิ่งเด่น, ตรองเห็นได้ เดียดเอื้อนเชือนฉงน ๚

บทที่ ๑๑๑

๏ ชอบพนัน, ขันต่อฉ้อ ฉิบหาย

ชอบเชื่อ, หมอดูทาย โชคหน้า

ชอบหลอก, บอกสวรรค์ตกาย สวรรค์เกย่ง สวรรค์แฮ

ชอบฤทธิ์, ศักดิ์สิทธิ์บ้า ระห่ำฉนี้ดีหรือ? ๚

บทที่ ๑๑๒

๏ เรามนุษย์, เยี่ยงมกุฎเชื้อ เฉลีมศักดิ์ โลกรา

ใยอยาก, เปนยักษ์รัก ดุร้าย

ใยอยาก, เหาะเช่นปัก ษาโบก บินแฮ

ใยอยาก, ดำน้ำคล้าย เพสกุ้งปลาผวา ๚

บทที่ ๑๑๓

๏ ไฉนอุดม, สมสวัสดิ์ได้ ดังหวัง แล้วรา

แสนตระหนี่, ชีวังยัง อยากพริ้ง

เบื้องวิบัติ, ตัดหวังประนัง ทุกข์เทวศ ทวีแฮ

หน่ายชีพ, อยากรีบทิ้ง ชีพทั้งกายหนี ๚

บทที่ ๑๑๔

๏ ชีวิต, ศักดิ์สิทธิ์แก้ว สาระพัด นึกฤๅ

นึกเล่ห์ไหน, ใจประวัติ เล่ห์นั้น

ฝึกเล่น, เช่นหัดสัตว์ สนุกเล่น ฉนั้นรา

คนฉลาด, อาจปั้นชั้น ชีพได้โดยถวิล ๚

บทที่ ๑๑๕

๏ เหมือนพี่เลี้ยง, เลี้ยงเด็ก ชีวิต คนเอย

คอยปลอบ, ปางปงอบพิษม์ ผ่าวร้อน

คอยปราบ, คาบแผลงฤทธิ์ ลเลีงซุก ซนนา

คอยกล่อม, ถนอมนอนป้อน ภักษ์มื้อหิวโหย ๚

บทที่ ๑๑๖

๏ นายมนัศ, ดำรัสได้ ดังทาษ

แต่ใช่นาย, กายขนาด ลูกจ้าง

ชีพเฉก, เอกราชอาจ อวยกิจ สกนธ์แฮ

ไฉนถ่อม, ยอมออกอ้าง อื่นคร้ามตามเขา ๚

บทที่ ๑๑๗

๏ นายกำปั่น, นั่นคล้าย ชีวงค์

มโนเล่ห์, ลูกเรือคง คู่เอื้อ

กายล่ำ, เฉกลำกง เรือแล่น ทเลแฮ

บรรทุก, ทุกข์สุขเมื้อ มุ่งค้าสุราเหลว ๚

บทที่ ๑๑๘

๏ เสียดาย, ดวงชีพโอ้ อาทวา

พิปลาด, ศาสนาพา พ่วนเพ้อ

ประโยชน์ยิ่ง, สิ่งเดียวหา สุขภิเษก สมรเอย

หลงแต่คลั่ง, งั่งเชง้อ เท็จทิ้งจริงไฉน ๚

บทที่ ๑๑๙

๏ จิตเผยอ, เจ๋อสุขเที้ยร เทวดา

แต่ร่างกาย, ลม้ายหมา กระนั้น

กายอดัก, จิตจักผวา วิมานสรบ ประสงค์ฤๅ

ผานิ่ง, หยิ่งเยี่ยงรั้น เลีกกระเดี้ยเยี่ยเกษม ๚

บทที่ ๑๒๐

๏ องุ่นทิพย์, จิบแล้วจัก เปนไฉน

องุ่นโลก, โซกสราญฤทัย เทือกนั้น

ถ้วยเดียว, เชี่ยวชลาไหล จุกว่า เต็มฤๅ

โศกมั่ง, ช่างมันกลั้น โศกไร้ไฉนเกษม ๚

บทที่ ๑๒๑

๏ สัญชาติ, มนุษย์ะชาติเพี้ยน เดรฉาน นักฤๅ

เลีศที่สอง, สมองญาณ หยั่งกว้าง

กินนอน, ร่อนสเรีงปาน สัตว์หาก สูงแฮ

หลงเขย่ง, ลอยเคว้งคว้าง ชวดคว้าชิวาถวัลย์ ๚

บทที่ ๑๒๒

๏ โลภมาก, วุ่นมากร้อน ใจมาก เพื่อนเฮย

อยากสุข, อย่าอยาก, อยาก มักน้อย

โขนสนุก, ออกทุกฉาก ชวดพัก ผงมแฮ

ง่านเหงื่อไหล, ไคลย้อย เลีกแล้วเหลือ, เลมอ! ๚

บทที่ ๑๒๓

๏ ซุ่ลต่าน, ผ่านพิภพแม้ มไหศวรรย์ วิโรจน์ฤๅ

ยาจก, วนิพพกอัน ต่ำตื้อ

ไฉนแผก, แปลกแต่ฝัน ฝ่ายนอก หนะเพื่อน

ล้วนอิ่มมื้อ, หลับมื้อ จอดมื้อ, เสมอกัน ๚

บทที่ ๑๒๔

๏ ตุ่มเตียบ, เพียบน้ำปริ่ม ปรนไฉน อิกนา

หมื่นครุ, แสนครุไหล บ่าสร้า

เปรียบประทุก, ทุกข์สุขใน ทรวงมนุษย์ ขนานนอ

พอนึก, สำนึกถ้า ทลั่งล้นมลายแผลว ๚

บทที่ ๑๒๕

๏ เรืองเดช, แผลงเดชผล้า ผลาญคน

เรืองเดช, แผลงเดชปดล สุขด้าว

อุภัยะเดช, เดชร้ายกล สุรารวด เดียวพ่อ

เดชชอบ, ชูชอบน้าว นิตย์ฉนี้ดีไหน? ๚

บทที่ ๑๒๖

๏ สงวนเงิน, สงวนศักดิ์นั้น ถนัดมือ ไหนแม่

โลกว่าเงิน, ธรรมถือ ศักดิ์ซั้น

ชีวิต, สุจริตรบือ วิบูลย์ะสุข สมแฮ

เพราะอย่างไหน, อย่างนั้น และเจ้าจงสงวน ๚

บทที่ ๑๒๗

๏ สวรรค์วิถี, มีหลากเลี้ยว หลายลเบง เจ้าเอย

โก้หร่าน, ค้านกันเอง ออกกลุ้ม

มวยวัด, มักถนัดเพลง หมัดหลอก หลงฤๅ

พี่กะผีก, หลีกมาอุ้ม องุ่นพ้นภัยสวรรค์ ๚

บทที่ ๑๒๘

๏ เช้าเย็น, เว้นนะหมาดเว้น วอนไฉน พระเฮย

ริดชีพ, ลีบหรอไป ปวดแล้ว

หากบุญ, พบองุ่นไว ผวาดื่ม เสบยเอย

ปล่อยพรต, อดแตง่วแพ้ว เพสโกร้โงแหง ๚

บทที่ ๑๒๙

๏ ปากปงับ, คอยขยับเคี้ยว ขนมชู ชีพรา

แค่นบอก, กรอกรูหู อิ่มอุ้ย

เกีดครั้ง, น่าหวังหรู รศะชีพ ฉลองเอย

แค่นตคอก, หลอกลเมอบุ้ย เบิ่งกว้านวิมานโหล ๚

บทที่ ๑๓๐

๏ ผิวะพี่, ขี้ปดบ้าง จักอุบาย บอกฮา

ดื่มองุ่น, ได้บุญหลาย ลุฟ้า

แมวสวรรค์, รับขวัญขยาย โก้หร่าน ใหม่พี่

ใครนะหมาด, ละอุบาทว์บ้า บาปเค้อเวจี ๚

บทที่ ๑๓๑

๏ บอกจริง, สิ่งประจักษ์ให้ หนิเห็น พี่อา

เปนงั่ง, เปนคลั่งเปน ปดโป้

กลับโกรธ, กลับโทษเอ็น ดูกลับ ชังนา

เกีดป่าย, ทำร้ายโต้ ต่อม้วยไฉนมี ๚

บทที่ ๑๓๒

๏ ยอมคับ, ยอมแค้นใม่ ยอมตาย ละฮือ

ปล่อยอยู่, โกฏิ์รดูกลาย อยากม้วย

เกีดทุกข์, ฉุกลหุกกระหาย หวลฆ่า ตัวพ่อ

เอาแน่, เอานอนด้วย จิตได้ไฉนคน ๚

บทที่ ๑๓๓

๏ รักตัว, ตัวรักผู้ รักตัว อื่นซี

แสนเสนียด, ก็เกลียดกลัว ทุกข์ม้วย

ช่วยท่าน, ท่านช่วยครัว เดียวช่วย ไฉนรา

โลกจะดี, ขึ้นด้วย เดชเกื้อกันเกษม ๚

บทที่ ๑๓๔

๏ ต่างคน, ต่างคิดเบื้อ บัดซบ แสนรา

ตัวและ, สำคัญลบ เพื่อนหล้า

ใครพินาศ, กลาดพิภพหลบ ตัวรอด เดียวพ่อ

ทุกชีพ, รักชีพบ้า บทนี้วิถีประลัย ๚

บทที่ ๑๓๕

๏ เพลีงพินาศ, เคหาศน์ล้าน หลังๆ เดียวพ่อ

สองอย่าง, ต่างกันจัง แจ่มชี้

เสียตน, แต่คนยัง อเนกรอด ควรนา

มากจิต, ร่วมคิดฉนี้ เชนาะด้าวฉาวเจรีญ ๚

บทที่ ๑๓๖

๏ อิศริยา, นุภาพทั้ง ศฤงฆาร ก็ดี

ศริราตม์, ญาติบริพาร เพีกทิ้ง

แค่อาศน์, มรณาศทยาน พิโยคแต่ เดียวพ่อ

คุณะฤทธิ์, ศักดิ์สิทธิ์กลิ้ง กระเถีดเขวี้ยงเพียงหลุม ๚

บทที่ ๑๓๗

๏ คนวิเศษ, กฤษดิเดชขึ้น ยานผลุน แผลงฤๅ

คนโฉด, ทูนโทษซุน เซ่อเต้า

ไปไหน, นึกไกล, หมุน ไปแค่ หลุมรา

ผละหมด, นอนขดเหน้า อนารถเคว้งควันฝัน ๚

บทที่ ๑๓๘

๏ ชั่วดี, ศรีเปลี่ยนได้ ขาวดำ

ผวนผิ, อัคตินำ หน่อเพี้ยน

ความนิยม, ติชมสำ เหนียกแน่ นานพ่อ

หยกหยก, วกป้วนเปี้ยน ประจบแจ้งจริงไฉน ๚

บทที่ ๑๓๙

๏ ฤศยา, อาฆาฏเสี้ยน สอึกทรวง

พิโรธโลภ, โกบขยากยวง เหยอะเปื้อน

หลงเขลา, นั่นเข้าพวง คอโขยก แขยงแฮ

รักสอาด, รักอาตม์เขยื้อน โหย่งพ้น, กมลเฉลา ๚

บทที่ ๑๔๐

๏ ตายดี, ตายร้ายก็ จำตาย หนแฮ

กลัวมิกลัว, ตัวตกาย ใม่พ้น

ยิ่งประหม่า, ยิ่งน่าขาย หน้าน่า สยองแม่

ตายทื่อทื่อ, ดื้อด้น เถีดกล้ำขำคม ๚

บทที่ ๑๔๑

๏ คนตาย, คล้ายหลับแล้ว ลืมสุบิน กมังแม่

เปนเช่น, ฝันเห็นถวิล ว่อนป้วน

เวลว่าง, ฉ่างชิวินริน องุ่นจิบ เจรีญเทอญ

เกษมสั่ว, ดีชั่วล้วน ชั่วมื้อฮือเหลว ๚

บทที่ ๑๔๒

๏ ทิวาสวรรค์, ขวัญโลกโอ้ อังสุมาลย์ พี่อา

จันทร์จรัส, รัตยาลหาร หิ่งห้อย

ดาวแอร่ม, แจ่มพโยมปาน พวงเพ็ชร์ ประไพเอย

พี่พ่าง, เรณูน้อย แหมะหล้าหรือทนง ๚

บทที่ ๑๔๓

๏ สงสาร, มนุษย์ะโลกเบื้อง ดึกดำ บรรพ์เฮย

เร่ร่อน, อ่อนแอถลำ โลดเพ้อ

อาฑิตย์, อสรพิษม์สำ นึกพึ่ง ตพัดพ่อ

เขาและไม้, ไฟชเง้อ ปงกไหว้ภัยสยอง ๚

บทที่ ๑๔๔

๏ มนุษย์นิมิตร์ เทวะบิต์เจ้า จุฬามกุฎ สวรรค์เอย

อ้าหล่าจึ่ง, นิมิตร์มนุษย์ ใหม่โจ้

อิทธิฤทธิ์, ศักดิ์สิทธิ์สุด สาบโลก ตลุยแฮ

มหมัด, แอบงัดโก้ หร่านอ้างอุบายขยาย ๚

บทที่ ๑๔๕

๏ ทั้งกลัว, ทั้งเชื่อทั้ง นับถือ ท่านนอ

ทั่วทิศ, อิสลามลือ ราบน้อม

คัยยาม, ศิษย์อิมามมือ สลามนะหมาด เสมอแฮ

จวบองุ่น, หนุนญาณย้อม ยั่วห้าวเหรบิล ๚

บทที่ ๑๔๖

๏ เบ็ญจพิธ, ะกาเมศร์เอื้อม องุ่นเปรียบ ภิเปรยแม่

หวานก็เฉียบ, ฉุนเฉียบ ชักเคลี้ม

ถ่านตลุ่น, ผิสยุ่นเหยียบ แผ่วแผ่ว ลุยพี่

พอผ่าน, ทยานจิตเยิ้ม ชีพเย้าเราเกษม ๚

บทที่ ๑๔๗

๏ โลกะวิไสย, ใช่พี่แกล้ง ตกลามพะวง เลยแม่

ดื่มองุ่น, มุ่นมโนชทนง ร่านปลื้ม

ธรรมดา, น่าพิศวง สันนิวาศ นิเอย

รุนมนุษย์, สุดใจยื้ม เยี่ยงผล้าชิวาเฉา ๚

บทที่ ๑๔๘

๏ เปนคน, เปนต้นพฤก ษาผิด กันพ่อ

จักดุด, ชีพมนุษย์ชนิด ง่าวดุ้น

ชึมงึม, นั่งขรึมคิด แตง่วแตง่ว ไฉนนา

ขู่นรก, ยกสวรรค์คุ้น เล่ห์รู้เหลือตาม ๚

บทที่ ๑๔๙

๏ เราเกีด, เกีดเพื่อเกื้อ กุลชีวิต เรานา

ใช่เกีด, เพื่อปเหลาะ, ขวิด พระเจ้า

เราเกีด, เพื่อเฉีดชนิด มนุษย์อิ่ม องุ่นพี่

ป่วยประจบ, ป่วยรบเร้า เรื่องค้าศิวาเหลว ๚

บทที่ ๑๕๐

๏ พระเพลีง, เรีงร้อนเพื่อ เผาประลย ดอกแม่

ใช่พระคง, คาไฉน ชุ่มชื้น

องุ่นพี่, นี่กำไร เฉลีมชีพ มนุษย์นา

ใช่พฤกษา, ลดาลื้น แหล่งเลื้อยขรึมครึม ๚

บทที่ ๑๕๑

๏ เอ๋! ฉิวกริ้วข้าผิด แผนใด พระเอย

ข้ามิรัก, สุราลัย เบื่อร้อง

รักองุ่น, มิ่งลมุลใจ จรุงชีพ นิฮา

เปนพนิช, ปิดช่องป้อง ลูกค้าไฉนควร ๚

บทที่ ๑๕๒

๏ ความกลัว, ชั่วใช่ขึ้น เชีงอาย ดอกแม่

ทนงหนัก, ใช่ศักดิ์ชาย เฉีดเผ้า

มื่อทื่อ, ใช่ซื่อ, ทุบาย เท็จใช่ ธรรมเลย

สวรรค์วุ่น ใช่องุ่นเจ้า พี่ช้อนชิวาเฉลีม ๚

บทที่ ๑๕๓

๏ ดีต่อ, เก่งก้อก่า เก่งรบ

กลาง, กะตึง, หย่อนทบ เทียบแพ้

ฟุ้งซ่าน, พ่ายฐานสงบ โลภพ่าย พอพ่อ

องุ่นพี่, ว่าที่แท้ เลีศฟ้ากว่าสวรรค์ ๚

บทที่ ๑๕๔

๏ กตัญญู, ชูมนุษย์ให้ สถาวร

ผูกโลก, โพกปิยาภรณ์ ผึ่งเกล้า

อดทน, เล่ห์มนต์ถอน พิษม์ผิด แสลงฤๅ

หมั่นเฉก, ทหารเอกเข้า พิฆาฏคร้านงารหรู ๚

บทที่ ๑๕๕

๏ ป่วยไล่, ไพร่ฟ้าเอก เขนกเตียง เดียวพ่อ

ขอพัก, สักคนเพียง ผ่อนล้า

นึกแขก, แปลกมาเวียง ใหม่เมื่อ หนึ่งแล

เกะกะใย, ใช่ช้า ขวดแกล้วแจวหาย ๚

บทที่ ๑๕๖

๏ ศรีชิวัน, ขวัญชิวาตม์แท้ ทำใด เจ้าเอย

โดยชอบ, ปลอบใจไส สร่างเศร้า

โสตถิ์เสถียร, เลีกเบียฬใคร แต่นุเคราะห์ เขานา

สมานจิต, จนชิวิตเจ้า จบฉนี้ดีแสน ๚

บทที่ ๑๕๗

๏ มนุษย์ะโลก, เลอโลกแล้ว เลยไฉน พี่อา

ใม่นุเคราะห์, ก็ประลัย โลกมื้อ

ใครเก่ง, น่าเกย่งใคร สูงชนะ ฉนั้นพ่อ

คมกว่า, ฉุดขารื้อ โลกเตี้ยเสียแรง ๚

บทที่ ๑๕๘

๏ มหาโจร, เที่ยวปล้นฆ่า มหาชน

ด่าอุบาทว์, ราชทัณฑ์ปรน ปราบป้อง

มหาราช, ยาตร์์พหลผจณ มหาราษฐ์ ละพ่อ

ชมฉกาจ, ราชะเดชก้อง เกียรดิกนั้นขันไหม ? ๚

บทที่ ๑๕๙

๏ อยากเปน, เปนต้องอยาก เปนงาร สิพี่

บาลชีพ, ชีพบาน, ภิบาล อื่นเอื้อ

ช่วยท่าน, ท่านช่วยปาน ตัวช่วย ตัวนา

ถนอมชิวิต, ฉันชิวิตเกื้อ ชิวิตกนี้, หาไหน! ๚

บทที่ ๑๖๐

๏ ความชั่ว, คงชั่วพื้น ดีไฉน โลกเอย

ถึงว่าดี, ดีไป ฤทธิ์เคลิ้ม

ความดี, ย่อมดีใคร ว่าชั่ว ก็ดี

คงจะมี, วันเยี้ม เยื่อให้เห็นดี ๚

บทที่ ๑๖๑

๏ สนอบทราม, ตามสอาดโอ้ สอางองค์ พี่อา

เหย้าย่อม, ออมโอ่ผจง จัดเกลี้ยง

เมียจน, แต่กมลมง คลรวม รักพี่

งารหน่อย, เงินหน่อยเลี้ยง ชีพยิ้มริมสวรรค์ ๚

บทที่ ๑๖๒

๏ ยามตื่น, ฝืนสติยั้ง ดังมโน มัยเทอญ

อย่าเฆี่ยน, บังเหียนโย ยุดไว้

ลเลีงทเล้น, โลดเผ่นโผ เผื่อตก ลงเฮย

ปวดนัก, ยากจักให้ เหือดเคว้งขวัญบิน ๚

บทที่ ๑๖๓

๏ เมาเหล้า, เมาใม่แม้น เมาเขลา

เมายศ, เมายอเมา ลาภด้วย

เมาอื่น, หมื่นเมาทุเลา เมาศาส นานา

เมาสุด, สาบมนุษย์ม้วย เปล่ารู้หรูไฉน ๚

บทที่ ๑๖๔

๏ เมายศ, ยศช่วยคุ้ม ตายใคร มีฤๅ

เมาลาภ, ลาภเหลวไหล เล่ห์ยื้ม

เมายอ, อิ่มยอไป นานหน่อย กนั้นนา

เมาองุ่น, เถีดองุ่นปลื้ม ปลอบใกล้ไปสวรรค์ ๚

บทที่ ๑๖๕

๏ อกเรา, อกโลกโอ้ อกเดียว กันรา

เดี๋ยวน่า, ฝนหนาวเดี๋ยว น่าร้อน

เภตรา, ล่องชลาเหลียว ลิบหาด หายแฮ

คลื่นพัก, เดี๋ยวขยักขย้อน พยุซ้ำทำไฉน! ๚

บทที่ ๑๖๖

๏ แพทย์พิเศษ, ยาพิเศษรู้ รำงับ

โรคจิต, ดับพิษม์ดับ เดือดร้อน

ของแสลง, จักแสลงจับ กำจัด เสียนา

ประโลมปลอบ, ชื่นชอบป้อน โพชน์น้ำตรำถนอม ๚

บทที่ ๑๖๗

๏ พฤกษะพันธุ์ ฉันมนุษย์ทั้ง เดรฉาน

มีชีพ, บ่มีญาณ หยั่งใช้

สนองสัตว์, ห่อนสมรรถปาน มนุษย์ะยอด ชิวานา

ใยบีบ, ชีพมนุษย์ให้ เหี่ยวแกล้วไกลเกษม ๚

บทที่ ๑๖๘

๏ กลัวตาย, ขายศักดิ์ซื้อ กระสือตะกละ แทนพ่อ

โลภสุข, เสียสุขสละ ใม่รู้

เกีดชาติ, มาทมหิศระ สเรีงชีพ ไฉนเลย

หลงหลอก, หลงตคอกฟู้ เฝื่อนคร้ามตามเขา ๚

บทที่ ๑๖๙

๏ อยู่ก็อยู่, อยู่แล้ว ลำพอง ชีพนอ

ตายก็ตาย, ตายคนอง กริ่มยิ้ม

ตายเปน, อย่าเห็นสยอง เห็นสนุก ไฉนเลย

เล่นเล่น, เช่นผึ้งมิ้ม จิบแปล้มเดียวหาย ๚

บทที่ ๑๗๐

๏ คราอยู่, หลงอยู่รู้ ตายไฉน

ตายก็หลง, ตายไป สู่ฟ้า

สองหลง, ส่งหทัยไถล เลยแหล่ง เกษมรา

สุขชิวิต, ชิดหล้าคว้า อื่นเอื้อมอมเขลา ๚

บทที่ ๑๗๑

๏ ไหนโรค, ไหนโศกซ้ำ สังขาร พี่เอย

ไหนโชค, ไหนลาภทยาน ยั่วคว้า

ไหนพรต, กดทรมาน ม่อยชีพ ไฉนเลย

รอดทุกข์, เสวยสุขอ้า องุ่นน้องถนอมเรียม ๚

บทที่ ๑๗๒

๏ ฤศยา, กาละพิษม์เร้า โรมขันธ์ พี่อา

พิโรธโลภ, โฉบชีวัน พี่เพ้อ

หากองุ่น, อุ่นชีพขวัญ ชีพพี่ ผดุงพี่

หาใม่, ไหนพี่ชเง้อ โง่พ้นดลเกษม ๚

บทที่ ๑๗๓

๏ เดีนผิด, ใยอิดเอื้อน ลอายคลาย เถีดพ่อ

เสียพยศ, บ่เสียหลาย อย่าดื้อ

เกีดชาติ, ใช่ชิวาตม์ตาย แล้วกลับ เปนนา

แสวงสุขตัว, ชั่วมื้อ ก่อนม้วยขวยใคร ๚

บทที่ ๑๗๔

๏ พจน์เผือเผยไว้ยั่ว ญาณตรึก กระวีนอ

ยิ่งตริ, ยิ่งลึกซึ้ง ยิ่งซึ้ง

ธรรมจริง, ใช่หยิ่งนึก หยิ่งแค่น คุยเลย

นักอ่าน, วานอย่าอึ้ง อ่านแล้วเฉลียวตรอง ๚

บทที่ ๑๗๕

๏ หากใม่, ไร้ฉลาดแล้ว ลเมอไฉน คนเอย

ถนอมชื่อ, ถือตัวไส ชีพล้อ

ทุกแพรก, แหวกแสวงไฉวย ะสุขสุด สมแฮ

แค่คดข้อ, เบียฬข้อ หยาบข้อ, ขอที ๚

บทที่ ๑๗๖

๏ สัตว์เข็ญใจ, ใช้นี่ อไรเฉลย หน่อยรา

ทอง, ค่าเลน, ชโลมเลย มอบซื้อ

ทวงนี่, ที่ใม่เคย เปนนี่ ใครนา

เหลือตอบ, ค้ารบอบตื้อ ตู่ฉนั้นสวรรค์ไฉน ๚

บทที่ ๑๗๗

๏ แขยงพิษม์, อมหิทธิ์ร้าย พาโล โลกรา

ยอมมุติ, อยุติธรรมอโห สิแล้ว

ศิษย์พระ, ผิจะโผ พึ่งกะท่อม สุราฤๅ

เมาเฟะ, เปนเตะแอ๊ว ออกพ้นถนนเรียม ๚

บทที่ ๑๗๘

๏ พระเอย, พระนิมิตร์ข้า เปนคน แล้วรา

วางกับ, วางเหวกล ดักแกล้ง

ปิดตา, คร่าให้ดล แดนดัก นั้นนา

เสมอปลูก, ลูกแอ้งแม้ง นรกฉนี้ดีไฉน ? ๚

บทที่ ๑๗๙

๏ พระนิมิตร์, ฝูงมนุษย์ด้วย ดินทราม

มิหนำนิมิตร์, อสรพิษม์ตาม ตอดผล้า

มนุษย์บาป, เฉกฉาบคราม เคลอะภักตร์ แล้วรา

ขอโทษ, โปรดอภัยข้า แต่ข้างเดียวไฉน พระเอย ๚

กูซะ-นามะ

บทที่ ๑๘๐

๏ สายัณห์, วันหนึ่งสิ้น รามะซาน แสงเอย

ดาวฉ่ำ คัมะราลอุฬาร ล่าฟ้า

เรียมโย่ง, สู่โรงงาร ช่างม่อ มองแฮ

หวังตรวจ, พลดินอ้า อเนกล้อมเรียงไสว ๚

บทที่ ๑๘๑

๏ โอ่งอ่าง, กถางตุ่มตั้ง เคียงเคียง กันนอ

แว่ววุ่วเว่า, พาวเพียง พูดจ้อ

โคลนเท่า, แต่กระเส่าเสียง เสมอมนุษย์ เฉลยนา

หูพี่ฟัง, ดังล้อ พิลึกน้ำคำขัน ๚

บทที่ ๑๘๒

๏ ถลองตลก, ถกเรื่องอ้าย หวดไห

รู้พูด, บางใบใบ อื่นอั้น

ปลาดสนุก, ฉุกลหุกไฉน หนอโอ่ง ลุงเอย

“ใครน่อ, ใครช่างปั้น ม่อ?” โอ้อึงถาม ๚

บทที่ ๑๘๓

๏ เดี๋ยวไหใบหนึ่งเอื้อน เอ่ยเฉลย

“โฉมพี่, นี่ดินเคย ขุดปั้น

แสนขัน, ช่างปั้นเอ๋ย ปั้นพี่ แล้วพ่อ

ไฉนกลับ, ยุบยับคั้น พี่เค้นเปนดินอิกรา ? ๚

บทที่ ๑๘๔

๏ ตุ่มอื่น, ยื่นปาก "อ้าย เด็กซน

ชอบถ่อย, ต่อยโถตน ดื่มปลื้ม

เพราะรัก, จึ่งสมัครทน เหนื่อยนิมิตร์ แล้วนา

ฉุนหน่อย, ต่อยนึกยิ้ม ท่านใช้ไฉนกู” ๚

บทที่ ๑๘๕

๏ เงียบอึ้ง, พักหนึ่งแล้ว แถลงโลน ล้อฤๅ

เสียงหวด, จำอวดตโกน “เพราะเบี้ยว

ท่านชัง, ว่าตั้งโงน เงนน่า ชังนา

พิโธ่! ท่าน, มือสั่นเลี้ยว โทษอ้ายเราไฉน”

บทที่ ๑๘๖

๏ อ่างเอ่ย, ว่า “พวกขี้ เมาโว

ควันนรก, ปกหน้าโซ เสือกเต้น

พูดซิ่ง, หยิ่งโยโส แสนหยาบ คายนา

ผุย! พระ, แค่นจะเว้น โทษให้มันดี” ๚

บทที่ ๑๘๗

๏ โอ่งถอน, ใจใหญ่ “เอ้อ! อกกู โอ่งเอย

แห้งเกราะ, เพราะรักหรู เรีดทิ้ง

หยอดยาง, ฉ่างชื่นชู ชิวาเซีบ มั่งซี

คงค่อย, คลายหงอยปิ้ง ฉี่ฟื้นคืนเผยอ” ๚

บทที่ ๑๘๘

๏ คุยโขมง, ตุ่มโอ่งโอ้ อึงนัว อยู่นา

ใบหนึ่งมอง, โสมสลัว หลิ่วเว้า

เบือนบอก, หยอกยิ้มหัว “พี่พี่ พี่โวย

ช่างม่อ, ห่อไหล่เง้า ชโงกถ้าขมึงทึง” ๚

บทที่ ๑๘๙

๏ โอ้องุ่น, ฉุนชื่นเลี้ยง ชีวิต พี่เอย

สรงศพ, ปางสลบจิต จากแล้ว

ลมฉิว, ไปล่ปลิวปลิด ใบร่วง โรยรา

ฝังพี่ข้าง, สวนแก้ว พี่กนั้นหวานแด ๚

บทที่ ๑๙๐

๏ ถึงฟื้น, ฤๅใม่ฟื้น ฝังสลบ ไสลฤๅ

สหายรัก, จักพบพบ พี่ได้

พยอมหยิ่ง, ยืนกิ่งตระหลบ สุคนธรื่น มารา

โรยร่วง, พวงพกาให้ ท่วมท้าวถึงเศียร ๚

บทที่ ๑๙๑

๏ ทรากศ๎รีร์, แม้พี่ม้วย หมองไฉน แม่เอย

หอมพลุ่ง, ฟุ้งไผทใคร ผ่านเต้า

นักธรรม, ช่ำเชลงพิไสย แสวงถ่อง ธรรมแฮ

ถึงจักงอด, จักเง้า จักเว้นมองหรือ? ๚

บทที่ ๑๙๒

๏ เทวะรูป, พี่รักช้า ชวนปรวน

ใจมนุษย์, ดุดพี่ผวน ผิดเค้า

ปลดศักดิ์, พี่หมักมวญ ลงม่อ ขนันนา

ขายชื่อ, พี่ลือเหน้า แลกด้วยโคลงเดียว ๚

บทที่ ๑๙๓

๏ เดีมทื่อ, ถือพระน้อม สรณา คมนอ

โศมนัศ, ศรัทธาครา เคร่งเอื้อ

องุ่นหรู, ลุรดูผวา ชิมชื่น ชิวีพี่

เชือกรัด, มหมัดเรื้อ ลุ่ยพล้ำทำไฉน ๚

บทที่ ๑๙๔

๏ ยิ่งดิ่ม, ยิ่งปลื้มองุ่น งัวเงีย ง่านแฮ

เสื่อมศรัทธา, ภรณ์เพลีย เพลีดเปลื้อง

พิศวง, พี่หลงเสีย แสนสนัด แล้วแม่

เซี่ยวค่า, คราซื้อเยื้อง ใคร่ยั้งเหลือโย ๚

บทที่ ๑๙๕

๏ โอ้พเอีน, พวงองุ่นทั้ง กุหลาบโรย รารา

ดรุณะรศ, พจนาโชย เชื่อมเศร้า

เสนาะอก, แต่พิหคโหย หวลร่ำ รเบงแฮ

“เมื่อไหร่, หนไหนเจ้า จักฟื้น?” แฝงญาณ พี่อา ๚

บทที่ ๑๙๖

๏ ถึงเปลี่ยว, เรี่ยวน้ำน่า สนานธาร เถลีงเอย

ชวนชื่น, ถึงชื่นบาน เบ่งน้อย

พอชัก, นักเที่ยวสถาน ทุเรศเที่ยว เถีงแฮ

ยลพี่ไส, ยาลห้อย ห่วงน้องปองเกษม ๚

บทที่ ๑๙๗

๏ ผิวะโลก, เปนโลกฟื้น นฤมิตร์ ใหม่แม่

เผยอหยุด, สมุดโชคปิด ป่านนี้

เฉลีมศักดิ์, ศักดิ์สิทธิ์ลิขิต คุณะเลีศ ฉลองแฮ

พี่กระเดื่อง, เลื่องชื่อชี้ เชีดร้อยพันหรู ๚

บทที่ ๑๙๘

๏ ดีกว่า, หลบหน้าจาก จำนวน

นักปราชญ์, เอ้อนารถครวญ เคราะห์ร้าย

หยดหยด, รศะธรรมประมวญ มลักท่วม ทเลแฮ

สมัยเหลื่อม, เสื่อมสยิ่วย้าย โชคเอื้อนอวยขวัญ พี่ฤๅ ๚

บทที่ ๑๙๙

๏ เปนโต, เปนใหญ่พ้น ภยันตราย ไฉนนา

ยศะหยิ่ง, ศฤงฆารคาย คุ่มได้

กรุณา, นุเคราะห์ขยาย คุณะยืด ยงนอ

อย่าสนิท, อย่าห่างไว้ ศักดิ์ลม้ายสายกลาง ดีแล ๚

บทที่ ๒๐๐

๏ คัยยาม, คนสร้างทัพ ะวิทยา นี้นอ

พลัดตก, เตาโศกผวา วอดไหม้

ตไกรโชค, ตัดเชือกชิวา กระหวัดทัพ ทลายแฮ

หวังสั่ว, ขายตัวได้ เปล่าเปลี้ยเสียคน ๚

บทที่ ๒๐๑

๏ เสน่ห์เอ๋ย, ออมโชคเจ้า เสมอใจ พี่เทอญ

เสน่ห์อย่าโศ, กาลัย เรี่องร้าง

ยามตื่น, ชื่นชิวาไฉน ถนอมเสน่ห์ ฉนั้นแม่

ยามหลับ, ลาหลับค้าง โลกช้าเฉลีมนาม พี่เอย ๚

บทที่ ๒๐๒

๏ โสมสวรรค์, ขวัญฟ้าหลืบ แรมแฝง

โสมสวาดิ์, พี่ผงาดแสง สุกเจื้อย

โสมสวรรค์, สุกะวันแผลง พราโลก เรีมแฮ

โสมสวาดิ์, พี่ปะลาตเลื้อย หลืบหล้าลาสูญ ๚

บทที่ ๒๐๓

๏ แขเอ๋ย, เคยพี่ปลื้ม เปรมเห็น

สว่างวโนท, ธยานเพ็ญ ผ่องพื้น

เฉลีมขวัญ, มิ่งขวัญเอ็น ดูพี่ ไฉนเลย

พี่พิโยค, แขโศกสอื้น เอ่อฟ้าหาใคร ? ๚

บทที่ ๒๐๔

๏ บุหลันฟ้า, ยาตร์ฟ้าฉ่อง ฉลองบาท หิรัญเอย

ดาวแห่, แผ่นภางค์ลาด เล่ห์หญ้า

สเรีงโลก, สร่างโศกสวาดิ์ ศิวะรัษฐ์ วิไลยแฮ

บุหลันพี่ลุย, หญ้าหล้า ตลิบพลิ้วผลอยหาย แล้วโฮ ๚

ตะมาม - ชุด

๏ จบรุ, ไบยาดเอื้อน อุทานธรรม แถลงแฮ

ไถ่โอษฐ, โอมาร์จำ หลักถ้อย

คัยยาม, ยอดกวินท์ชำ นิห์นิติ ศาสตร์พ่อ

โหรเอก, ปราชญ์เอกอ้อย อิ่งไว้ไฉวย์เวียง บาระนี ๚

๏ พจนา, นราธิปเปลื้อง ปรุงยุบล

อังกฤษ, เปนไทยกล ะโกบร้อย

สุมาไลย, ไขว่กมลคน อ่านเอีบ อุราเอย

ภิรมย์จิต, มิตร์กวีชม้อย เมื่อไร้อไรเสนอ ๚

หัวใจพระพุทธศาสนา

๏ สัพ์พปาปัส์ส อกรณํ กุสลัส์สูปสัม์ปทา

๏ เลีกทำ, กรรมชั่วร้าย เล็งเห็น โทษรา

ทำชอบ, กอบคุณเปน ปโยชน์ด้าว

สจิต์ตปริโยทปนํ เอตํ พุท์ธานสาสนํ ๚

ฟอกใจ, สดไสเย็น พิโยคหม่น หมองแฮ

นั่นและพุท, ธศาสน์น้าว มนุษย์ให้เหตาม ๚

หัวใจธรรมะจักร์

๏ เยธัม์มาเหตุปกภา เตสํ เหตุํ ตถาคโต อวจ

๏ ธรรมใด, มีเหตุให้ สังหรณ์ เหีมแฮ

พระตรัส, เหตุนั้นสอน สัตว์รู้

เตสัญ์จ โย นิโรโธจ เอวํ วาที มหาสมโณ ๚

บอกเหตุ, ดับเหตุถอน ทางดับ ด้วยรา

นี่และวา, ทีผู้ พุทธเจ้าจอมนิพาน ๚

อุทานปลงธรรมะสังเวช

๏ อนิจ์จาวต สํขารา อุปาทวยธัม์มิโน

๏ อนารถหนอ! โฉมชีพโอ้ อนิจจธรรม นิเอย

เกีดดับ, กำกับผจำ โลกเคล้น

อุปัช์ชิต๎วา นิรุช์ฌัน์ติ เตสํ วูปสโม สุโข ๚

เกีดแล้ว, กระลับถลำ ถลายเล่า อกอา

เลีกเกีด, เลีกตายเร้น รอดแล้วเหลือเกษม ๚

๏ สัพ์เพ สัต์ตามรัน์ติจ มรึสุจ มริส์สเร

๏ ใครชัก, อดักอดักสิ้น ชีวิต อยู่ฤๅ

ตายลับ, ฤๅปงับพิษม์ จักม้วย

ตเถวาหํ มริส์สามิ นัต์ถิ เม เอต์ถ สํสโย ๚

ไฉนเขา, ก็เราคิด เถีดจัก ฉนั้นนา

เรามิสง, ไสยด้วย มอดมื้อมารถึง ๚

พระบรมราชปัจฉิมะวาจา

ของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว

๏ อาตุรัส๎มึปิ เม กาเย จิต์ตํนเหส์สตาตุรํ

๏ แม้กาย, กสับกสร่ายเร้า รทมไฉน ก็ดี

จิตมิพัก, พวักไป ป่วนด้วย

เอวํ สิก์ขามิ พุท์ธัส์ส สาสนานุคตึ กรํ ๚

เผือฝึก, ศึกษาใจ เผือเล่ห์ นี้รา

ชื่อยุด, พุทธศาสน์ย้วย เยี่ยงผู้ผยองธรรม ๚

๏ พุทธวิถี, คลี่ทุกข์ทิ้ง เถลีงวิมุติ สุขพ่อ

คติใหม่, คัยยามยุด องุ่นปลื้ม

สองแพร่ง, ต่างแสวงวรุต ตมะชีพ เฉลีมแฮ

ไหนเหมาะ, เสาะนั่นยิ้ม เยี่ยงเลี้ยงชิวาถวัลย์ ๚

๏ โปรด นิด, ของสกิดห้าม สหายมนุษย์ เพื่อนเอย

อย่า คลั่ง, หวังสมมุติ มากเคลิ้ม

ประ โยชน์, อย่างเดียวสุด สมชีพ เรานา

มาท มุ่ง, ผดุงชาติเทิ้ม โทษทิ้งเถลีงคุณ ยิ่งเทอญ ๚

ศุภมัสดุ

โฆษณา

ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน

บทที่ ๑๐๑

ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน