สัตว์เลี้ยงของแม่
หลังบ้านเรามีเล้าไม้เล็กๆ สร้างจากไม้ไผ่ ผูกเชือกปอ และตะแกรงสนิมๆ ที่พ่อหาได้จากแถวโรงเลื่อย ไม่หรูหรา ไม่แข็งแรง แต่กันฝนได้พอสมควร
ที่นั่นแหละ...บ้านของไก่ เป็ด และชีวิตน้อยๆ ที่แม่ดูแลด้วยสองมือ
แม่ไม่เคยซื้ออาหารไก่แบบสำเร็จรูป
ไม่ใช่ว่าไม่รู้จัก แต่แม่บอกว่า “มันแพงไป แถมไม่สด” แม่เลยเลือกเลี้ยงลูกไก่ ลูกเป็ด ด้วยเศษอาหารจากครัวทุกวัน
เศษข้าวที่เหลือ เศษแกงจืด เปลือกแตงกวา หัวปลา ตีนไก่ แม้แต่ใบกะเพราที่ร่วงเกินจากผัดกะเพรามื้อกลางวัน
แม่จะรวบรวมทุกอย่างใส่ถังเล็กๆ
ก่อนเอาไปคลุกกับรำข้าวให้เหนียวๆ
จากนั้นแม่จะเดินลงจากเรือน ถือถังในมือ เดินผ่านต้นพริก ผ่านร่องน้ำเล็กๆ ตรงไปยังเล้าไก่ใต้ต้นมะม่วง
พอแม่ตักอาหารลงราง ไก่จะวิ่งมาก่อน ตามด้วยฝูงเป็ดเดินดุ๊กดิ๊กๆ บางตัวร้อง บางตัวบินขึ้นมากระพือปีก
แม่จะยืนยิ้ม ดูพวกมันกินอย่างมีความสุข พลางพูดเบาๆ เหมือนคุยกับลูกน้อย
“กินเยอะๆ นะ จะได้ออกไข่ดีๆ ให้แม่นะ”
ตอนเด็กๆ ฉันเคยแอบบ่น “แม่เอาแต่ดูแลไก่ เป็ด มากกว่าหนูอีก” แต่ตอนโตขึ้น ฉันเริ่มเข้าใจ แม่ไม่ได้แค่ให้อาหารสัตว์ แต่แม่ แบ่งเศษรักจากครัว...ไปเลี้ยงชีวิตอื่นที่ไม่มีปากเสียง
ชีวิตที่พูดไม่ได้…แต่ตอบแทนแม่ด้วยไข่หนึ่งฟอง หรือแค่เสียงกุ๊กๆ ทุกเช้า
บางวัน ฉันเห็นแม่ยืนกอดอกมองเล้าเปล่าๆ แล้วพึมพำว่า “เป็ดตัวนั้นหายไปไหนนะ เมื่อวานยังร้องอยู่เลย…”
น้ำเสียงแม่ดูเศร้า เหมือนแม่กำลัง คิดถึงใครสักคน ไม่ใช่แค่สัตว์ตัวหนึ่ง
จนวันหนึ่ง...ฉันเริ่มทำกับข้าวให้แม่บ้าง ตอนล้างเขียง ฉันเผลอจะกวาดเศษลงถังขยะ แต่แม่เดินเข้ามายิ้ม แล้วพูดเบาๆ ว่า
“เดี๋ยวขอเศษนั้นให้เป็ดก่อนนะลูก”
วันนั้น ฉันยิ้มออก และเข้าใจชัดเลยว่า ในครัวของแม่ ไม่มีของเหลือทิ้ง
มีแต่ความรัก...ที่แม่รู้วิธีส่งต่อได้อย่างไม่เปลืองเลยแม้แต่นิดเดียว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
