🌿 ธรรมดาจนลืมไปว่านี่คือชีวิต
ตื่นเช้าเวลาเดิม ทั้งที่ง่วงเหมือนยังไม่ได้นอนเต็มตา
แต่ร่างกายมันลุกขึ้นมาเองโดยไม่ต้องบอก
ไม่มีเสียงปลุก ไม่มีความเร่งรีบ
แค่เป็นอีกเช้าที่เหมือนเดิม
เหมือนเมื่อวาน เหมือนหลายวันก่อนหน้า
วันนี้ไม่ได้กินข้าวเช้า
เพราะต้องรีบจัดของ เตรียมอุปกรณ์ออกไปสวน
ไม่ใช่งานใหญ่ ไม่ได้มีใครรอคอย
แค่รู้ว่าสวนยังรก ยังไม่ได้แตะ
แล้วก็มีอะไรบางอย่างในใจ ที่บอกให้เราลุกไปทำ
ลมเช้ายังพอเย็นนิด ๆ
แต่ไม่ถึงกับสดชื่น
แดดเริ่มแรงขึ้นทีละนิด
แต่ก็ไม่ได้แรงจนรำคาญ
ทุกอย่างดูนิ่ง ๆ เงียบ ๆ
เหมือนเวลาในโลกมันเดินช้าลงกว่าปกติ
แต่พอลงมือทำสวน…
กลับรู้สึกว่าเวลาวิ่งเร็วขึ้น
จากตอนสายที่ยังเก็บเศษกิ่งไม้
กลายเป็นบ่ายที่เหงื่อเปียกเสื้อจนแนบตัว
เคลียร์พงหญ้า พรวนดิน
ขุดรากไม้ที่ซุกอยู่ใต้ดินลึก
งานไม่ได้น่ารัก งานไม่ได้เบา
แต่มันก็เหมือนการได้ “ปลดล็อก” บางอย่างในตัวเอง
ในขณะที่มือเรายุ่งอยู่กับดิน
หัวใจกลับว่างเปล่า
ไม่ได้คิดอะไรเลย
ไม่ได้ไถมือถือ ไม่ได้กังวลอนาคต
มีแค่จังหวะลมหายใจ กับเสียงจอบกระทบดิน
⸻
จนบ่าย… หันกลับไปมอง
เฮ้ย ทำไปเยอะกว่าที่คิดนะ
มันมีความรู้สึกเล็ก ๆ แบบนั้นแว่บขึ้นมา
เหมือนความเหนื่อยได้กลายเป็นความภูมิใจอย่างเงียบ ๆ
กลับบ้าน
อาบน้ำ
ข้าวมื้อนั้นกินอร่อยผิดปกติ
ทั้งที่ไม่มีอะไรพิเศษเลย
แค่ไข่ดาวร้อน ๆ กับข้าวสวยธรรมดา
เล่นกับหมานิดหน่อย
มันไม่ถามอะไรเรา แต่ก็อยู่ใกล้ ๆ ไม่ห่าง
บางทีแค่นั้นก็พอแล้ว
สำหรับบางวัน ที่ไม่อยากคุยกับใคร
เย็นวันนั้น
กินข้าวพร้อมแฟน
ไม่มีบทสนทนาเฉียบคม
ไม่มีอะไรหวานซึ้ง
แต่เรานั่งอยู่ตรงนั้นด้วยกัน
คนละจาน คนละเก้าอี้
แค่นั้นก็เหมือนมีอะไรบางอย่างเติมเต็ม
⸻
ค่ำคืนนั้น ผมนอนเร็วกว่าทุกวัน
แต่พอหัวถึงหมอน
กลับไม่หลับง่าย ๆ อย่างที่คิด
มีความคิดบางอย่างวนเวียนในหัว
มันไม่ใช่เรื่องเครียด
ไม่ใช่ความทุกข์
แต่เป็นคำถามเล็ก ๆ ว่า…
“วันนี้เราได้ทำอะไร?”
ไม่มีอะไรเลยที่โดดเด่น
ไม่มีใครพูดถึง
ไม่มีภาพสวย ๆ ให้โพสต์
แต่กลับรู้สึกว่า “วันนี้เป็นวันดี”
วันธรรมดา ๆ ที่ได้ใช้แรงทำสวน
ได้กินข้าวเงียบ ๆ กับคนที่รอ
ได้อยู่กับหมาที่ไม่พูด
แล้วได้นอนลงอย่างหมดแรงในตอนกลางคืน
บางครั้ง เราวิ่งตามสิ่งพิเศษ
จนลืมว่าสิ่งธรรมดานี่แหละ
ที่ทำให้เรายังมีแรงไปต่อในวันพรุ่งนี้
เราไม่ต้องมีทุกวันเป็นวันพิเศษ
ไม่ต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นเสมอ
ขอแค่มีวันที่เราได้หายใจเต็มปอด
ได้ใช้งานร่างกายอย่างมีจังหวะ
แล้วได้กินข้าวกับคนที่รักในตอนเย็น
ก็เพียงพอแล้ว
⸻
✨ _“ความธรรมดา… อาจดูซ้ำซาก
แต่มันคือรูปทรงของความมั่นคงในชีวิต
-จากเพจใต้ต้นไม้หลังบ้าน🌳
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
