คำถามนี้ เป็นคำถามที่ดีมาก และคงเป็นคำถามที่ลึกที่สุดที่ผมไม่อาจจะหาคำตอบมาตอบได้ง่ายๆ คงทำได้แค่ยอมรับไปตรงๆเลยว่า ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
คำถามนี้เปรียบเสมือน ภาพคนที่กำลังเดินคนเดียวในทะเลทราย/ห้องมืด/กลางอวกาศ เวิ้งว้างกว้างใหญ่ไพศาล คล้ายกับความเดียวดาย ที่เรากำลังมองไปในความมืดที่ไร้จุดหมายเหมือนมีอำนาจอันน่าสะพรึงกลัว ยังไงยังงั้น
ถ้าเราย้อนกลับไปอ่านบทความของอัลเบิร์ตไอน์สไตน์ บุคคลผู้ยิ่งใหญ่ในประวัติศาสตร์ เขาก็ยังไม่อาจรู้ได้ว่าเราเกิดมาทำไม คุณเชื่อไหมครับ
หรือคำถามนี้ เราควรจะถามในตอนที่ สตีเว่นฮอกกิ้น ยังมีชีวิตอยู่
หรือถ้าจะให้ดีกว่านั้น คำถามนี้เราควรจะถามบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เปรียบเป็นจิตแห่งจักรวาล พระพุทธเจ้า เจ้าชายสิทธัตถะ ที่รวบรวมความรู้ที่เปรียบเสมือนใบไม้ในกำมือเดียว 84,000 พระธรรมขันธ์ ให้ย่อเหลือคำเดียว คือคำว่า "หยุด" แต่คำว่าหยุดในที่นี้เราก็ไม่อาจเข้าใจได้อยู่ดีคุณว่าไหมครับ
ผมเคยถามกับตัวเองในตอนที่อยู่คนเดียวบ่อยๆ และคิดเล่นๆในบางเวลา ว่าแท้จริงแล้วความจริงทั้งหมดคืออะไร และอะไรมันคือความจริงกันแน่ ความจริงทั้งหมดที่เรารับรู้มันเกิดขึ้นมาเพราะอะไร
จะมีใครเคยสงสัยเหมือนผมบ้างว่า ความจริงที่เรารับรู้ทุกอย่างคืออะไร ความหมายมันคืออะไร ผมกำลังพูดถึงสิ่งที่เราสัมผัสได้ ดมกลิ่นได้ ลิ้มรสได้ เห็นได้ ถ้างั้นความจริงก็คือสัญญาณทางไฟฟ้าที่แปลออกมาโดยสมอง
ถ้าอย่างนั้น แล้วตอนที่เรากำลังฝันล่ะ บางครั้งผมเคยฝันนะครับว่า ตอนที่ผมโดนมีดบาดที่ข้อนิ้ว มันรู้สึกเจ็บ ผมเอามือกำนิ้วที่โดนบาดไว้แน่น รู้สึกปวดตรงแผลที่ข้อนิ้วจนเปลือกตาข้างซ้ายกิ่วขยับเอง มันสมจริง ปวดตรงนิ้วมาก พอรู้ตัวอีกทีนั่นคือความฝัน แต่ความเจ็บนั้นที่สมองบันทึกไว้เป็นความรู้สึกปวดจริงๆ เป็นสัญญาณทางไฟฟ้าของเส้นประสาทที่กำลังรายงานว่าผมรู้สึกเจ็บจริงๆ และผมรู้สึกโล่งอกเมื่อตอนที่รู้ว่า ผมตื่นและทุกอย่างที่รู้สึกทั้งหมดเป็นแค่ฝัน
ถ้าเราจะรวม ทุกคำถามในโลกนี้
ให้เหลือแค่ คำถามเดียว
คำถามที่เป็นจุดสิ้นสุดของทุกคำถาม...
มันจะคือคำถามว่าอะไร ผมไม่รู้หรอกครับ 😥
ทุกครั้งที่ผมฝืนตัวเองในตอนที่เริ่มง่วง และไม่ยอมไปนอน ผมเคยคิดว่าผมจะตื่นขึ้นมาอีกไหม และทันทีที่ผมนอนลงไป และตื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ผมโล่งใจที่ตัวเองยังไม่ตาย ผมยังมองเห็นภาพ รู้สึกว่ากำลังหายใจ ผมมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง แต่ไม่รู้ว่าผมจะต้องทำอะไรต่อ แล้วที่ผมทำทุกอย่างในวันนี้ผมทำไปทำไมก็ไม่รู้เหมือนกัน มันไม่มีแก่นสารอะไร ไม่ว่าจุดประสงค์ชีวิตจะสูงส่งขนาดไหน หรือต่อให้ผมจะทำงาน เปิดบริษัททำธุรกิจเพื่อให้ตัวเองร่ำรวยขนาดไหน คำถามบางอย่างนั้นก็ยังค้างคาและคงอยู่ในหัวใจเสมอ
คำถามที่ไม่รู้ว่าจะถามอะไรต่อ แต่รู้ว่ามีบางอย่างเสมอ
บางที...มันอาจเป็น คำถามที่…ถ้าเรารู้คำตอบแล้ว
คำถามอื่นๆทั้งหมดจะหมดความหมายไปทันที ไม่มีอะไรที่เราอยากรู้อีกแล้ว หมดภารกิจ จบทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่ต้องรู้อีกต่อไป
ผมเคยคิดนะครับว่า วาระสุดท้ายของผมที่จะมาถึง มันจะต้องมาถึงสักวัน วันที่ผมจะต้องตายไปจากโลกนี้ ได้แต่คิดและสงสัยว่า ถ้าผมตายไปแล้ว ความรู้สึกทั้งหมดของผมมันจะไปรู้สึกที่ไหนต่อ หรือบางทีผมก็แอบคิดว่าถ้าผมตายไปแล้ว ผมจะไปตื่นขึ้นมาอีกในโลกที่ไม่ต่างกับการตั้งคำถามในชาตินี้อีกทีหนึ่ง วนอยู่อย่างนี้ไม่รู้จบ เหมือนเราอยู่ในโลกจำลองซ้อนทับโลกจำลองไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าอยู่ชั้นที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ แล้วคุณเคยคิดอะไรที่มันประหลาดๆเหมือนผมแบบนี้ไหมครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
