“พิมาย” อาจไม่ใช่เมืองใหญ่ ไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยวยอดฮิตติดอันดับของใคร
แต่ถ้าคุณได้ลองมาสัมผัสสักครั้ง… คุณจะหลงรักความเรียบง่ายของเมืองเล็กๆ แห่งนี้
ที่ซ่อนความยิ่งใหญ่ของอดีตไว้ในอิฐหินปราสาท และเก็บวิถีชีวิตของผู้คนไว้อย่างอบอุ่นจริงใจ
1. เช้าเริ่มต้นด้วยเสียงจักรยานที่ขี่ผ่านตลาดจอแจในยามเช้า
เช้าตรู่ที่พิมาย…
เสียงรถเข็นลากผ่านทางเดินคอนกรีต เสียงแม่ค้าหัวเราะทักทายกันแบบคนคุ้นเคยลอยมาตามลม
กลิ่นหอมของข้าวจี่ร้อนๆ คลุกเคล้ากับกลิ่นน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวเนื้อที่ค่อยๆ เดือดอยู่ในหม้อใหญ่
ลุงปั่นจักรยานแวะจอดซื้อมะละกอ หาบผักพื้นบ้านวางเรียงรายริมถนน
เด็กนักเรียนในชุดนักเรียนสีขาวกรมเดินจับมือแม่ มองขนมหวานที่ใส่ถาดอย่างอยากกิน
ทุกคนเหมือนรู้จักกันหมด ไม่มีใครเร่ง ไม่มีใครรีบ
ตลาดพิมายไม่ได้แค่ขายของ
แต่มันคือที่รวมวิถีชีวิตของคนทั้งเมือง
เของชุมชนผ่านรอยยิ้มง่ายๆ ผ่านเสียงแซวของแม่ค้า
ผ่านของกินพื้นบ้านที่รสชาติยังเหมือนเมื่อสิบปีก่อน
และเมื่อแสงแดดยามสายเริ่มแรงขึ้น
ความจอแจก็เริ่มเบาลง เหลือไว้เพียงกลิ่นอาหารติดปลายลม กับความรู้สึกอบอุ่นที่ยังค้างในใจ
2. ☕ ยามสาย…เดินมาคาเฟ่ชิวๆ ชมวิว “ประตูผี” และคลองน้ำใสที่ไหลผ่าน
พักจิบกาแฟอุ่น ๆ ในคาเฟ่เล็กริมถนนสายเก่า
ผมเลือกเดินต่อไปอย่างไม่เร่งรีบ แสงแดดยามสายสะท้อนพื้นถนนสีจาง ร่มไม้ข้างทางทอดเงาทาบเบา ๆ เหนือทางเดิน
ปลายทางคือ “ประตูผี” ประตูโบราณด้านข้างของอุทยานประวัติศาสตร์พิมาย
ที่แม้ชื่อจะฟังดูน่ากลัว แต่บรรยากาศกลับสงบ สวย และชวนให้อยากหยุดนิ่ง
คลองน้ำเล็กๆ ไหลผ่านทางด้านหลังประตู
สองฝั่งมีต้นไม้ขึ้นคลุมให้ร่มเงา เสียงน้ำไหลเบา ๆ คล้ายจะปลอบใจใครบางคนที่หลงทางมา
กาแฟอุ่นๆยังคงอยู่ในมือ กลิ่นยังไม่จาง…
แต่ใจกลับรู้สึกว่าอบอุ่นยิ่งกว่า เพราะสิ่งที่เห็นคือ “ความเรียบง่ายที่งดงาม” สิ่งที่พิมายมี… และไม่ต้องแต่งเติมอะไรเลย
3.3. 🍜 เที่ยงนี้ที่ไทรงาม – ผัดหมี่อุ่นท้อง ใต้ร่มเงาไทรใหญ่
พอแดดเที่ยงเริ่มเคลื่อนหัว ความหิวก็เริ่มไต่ระดับ
และที่พิมาย… ไม่มีอะไรเหมาะไปกว่า “ผัดหมี่พิมาย” เส้นนุ่มเหนียว ผัดกับซีอิ๊วหอม ๆ โรยต้นหอมซอย
จานง่ายๆ ที่รสชาติกลับอบอุ่นเกินคาด
ผมเลือกกินร้านเจ้าเก่า ใกล้ๆ สวนไทรงาม โต๊ะไม้เล็กๆใต้ชายคา เสียงลมพัดใบไทรร่วงกราวเบา ๆ
หมี่เส้นเล็กผัดมาแบบพอดีคำ ไม่มันจนเลี่ยน ไม่แห้งจนฝืด แกล้มพริกน้ำส้มกับผักเคียงพื้นบ้าน แค่คำแรกก็เหมือนถูกพิมายโอบไว้ทั้งตัว
หลังกินอิ่ม… ก็ลุกเดินเข้าสวน
“สวนไทรงาม” ชื่อเขาก็บอกอยู่แล้ว — ไทรที่นี่ไม่ได้แค่ใหญ่ แต่ยังเรียงตัวเป็นแนวยาว ร่มครึ้ม ราวกับอุโมงค์
แสงลอดใบไม้ลงมาเป็นลวดลายจาง ๆ บนพื้นหญ้า
เด็กเล็กวิ่งเล่น เสียงจักรยานกรุ๊งกริ๊งผ่าน
ตรงกลางสวนมีศาลาเล็กๆให้นั่งพัก หรือจะเอนหลังนิด ๆ ก็ไม่มีใครว่า
ที่นี่ไม่ได้มีอะไรหวือหวา
แต่มี “ความร่มรื่น” แบบที่เมืองใหญ่หาไม่ได้
มี “ความเรียบง่าย” ที่น่าจดจำมากกว่าที่คิด
4.🏛️ ยามบ่ายที่ปราสาทหินพิมาย – แสงแดดอ่อน กับเรื่องเล่าที่ไม่เคยเก่า
ยามบ่าย… แดดเริ่มอ่อนลง
แสงสีทองทอดตัวเฉียงบนแนวกำแพงหินเก่าแก่
ผมเดินเข้าสู่ “ปราสาทหินพิมาย” อย่างเงียบงัน
ท่ามกลางลมหายใจของอดีตกว่าพันปี ที่ยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ
ที่นี่ไม่ใช่แค่ก้อนหินวางเรียง
แต่คือประวัติศาสตร์ของเมืองโบราณ
คือร่องรอยของความศรัทธา และความสามารถของผู้คนในยุคที่ไม่มีเทคโนโลยี
หินแต่ละก้อนถูกสลักลวดลายด้วยมือ
ทางเดินหินที่เท้าเราก้าวผ่าน เคยเป็นเส้นทางของกษัตริย์ ปุโรหิต หรือชาวบ้านในอดีต
แสงแดดบ่ายสาดผ่านช่องประตูโบราณ
เงาสลับแสงที่ตกลงบนพื้น คล้ายกำลังเล่าเรื่องราวบางอย่างให้ฟัง
บางคนมาเพื่อถ่ายรูป บางคนมานั่งเงียบ ๆ
แต่ไม่ว่าใคร… ก็ล้วนรับรู้ได้ถึงความ “ยิ่งใหญ่ที่เงียบงาม” ของสถานที่แห่งนี้
5. 🌄เย็นย่ำก็อุ่นใจ – ตลาดไนท์พิมายต้อนรับด้วยกลิ่นหอมและรอยยิ้ม
เมื่อแสงแดดเริ่มอ่อนลง และอากาศเริ่มเย็นกำลังดี
กลิ่นอาหารจากรถเข็นลอยมาตามลม คล้ายเสียงเรียกจาก “ตลาดไนท์พิมาย” ที่เริ่มคึกคักอีกครั้ง
แผงของกินเรียงรายอย่างอบอุ่นทั้งสองข้างทาง
ข้าวโพดปิ้ง, ไก่ทอด, หมูปิ้ง, น้ำมะพร้าวเย็นจัด —
ทุกอย่างดูธรรมดา แต่กลับมีเสน่ห์แบบบ้านๆ ที่ทำให้หยุดเดินไม่ได้
เสียงแม่ค้าเรียกลูกค้าด้วยสำเนียงพิมายแท้ ๆ
เสียงหัวเราะของเด็กๆ ที่ได้ขนม
เสียงจักรยานคันเก่าๆ ที่เข็นของผ่าน
ทั้งหมดนี้คือดนตรีพื้นเมือง ที่ไม่มีเครื่องดนตรีใดมาแทนได้
เดินไปเรื่อยๆ ก็เจอร้านเสื้อผ้า กระเป๋าทำมือ เครื่องจักสาน งานฝีมือจากชุมชน
บางซุ้มมีคุณลุงนั่งทำของอยู่ตรงนั้นเลย — ไม่มีอะไรเร่งรีบ ทุกอย่างช้าแต่เต็มใจ
ในยามเย็นแบบนี้
“ตลาดไนท์พิมาย” ไม่ได้แค่ขายของ
แต่มันเหมือนพื้นที่ที่ทั้งเมืองมานั่งหายใจพร้อมกัน
อุ่น… ทั้งมือที่ถือของกิน และใจที่ได้เจอผู้คนจริงๆ
6. 🌌 สิ้นสุดวัน… แต่เรื่องราวยังไม่สิ้นสุด
แสงไฟตลาดค่อยๆ มอดลง
ถนนสายเล็กเงียบลงอย่างช้าๆ
อากาศยามค่ำของพิมายเย็นสบายพอให้ใจได้ผ่อนคลาย
และแม้การเดินทางในวันนี้จะจบลง
แต่เรื่องราวที่ได้พบ ได้กิน ได้ยิ้ม และได้หายใจท่ามกลางวิถีที่เรียบง่าย
ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว เหมือนบทสนทนาที่ค้างคา… และอยากฟังต่อ
“พิมาย” เป็นเมืองที่ไม่ได้เร่งให้เราต้องรู้จักทั้งหมดในครั้งเดียว
แต่กลับชวนให้เรา… กลับมาใหม่
ในจังหวะที่เราพร้อมจะฟังเธอมากกว่านี้
ไว้เจอกันใหม่นะ พิมาย :)
เพราะถึงวันนี้จะจบลง
แต่ความผูกพันเพิ่งจะเริ่มต้น
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
