คุณบอกว่า คำหยาบคือสิ่งที่ไม่ควรทำในการตอบกระทู้ แล้วการพูดด้วยน้ำเสียงข่มสอน ลึกๆ มันคือการใช้อำนาจทางความรู้ ไม่ต่างจากการกดทับทางอารมณ์เลยครับ
ใช่ครับ คำหยาบอาจฟังดูรุนแรง แต่บางครั้งความข่ม คิดว่าตัวเองรู้ดี หรือการใช้โวหารอุปมาเปรียบเปรยเยิ่นเย้อ มันก็คือ "วาทกรรมชนชั้น" ที่ซ่อนความเหนือกว่าไว้ลึกๆ
คุณพูดถึง “ความหลากหลายของแขกในงาน” แต่คุณลืมไปว่า บางคนไม่อยากเข้าร่วมงานปาร์ตี้ที่เจ้าภาพพูดยาวกว่าแขก คนฟังไม่ได้อยากฟังเสมอไป และบางคนก็ไม่ได้แค่มารับทาน เขาอาจมาเสนอเมนูใหม่ให้คุณ— แต่คุณมัวแต่สอนเขาจนไม่ได้ชิมเลย
และคุณบอกว่า
แม้จะรู้ดีว่า หลายคนไม่ชอบให้ใครสอน … แต่ก็ยังสอนอยู่ดี ถามตรงๆ เลยนะครับ... นี่คือความกล้าหาญ หรือความดื้อรั้นกันแน่ คุณอาจไม่หยาบคาย แต่ก็ใช่ว่าคุณสุภาพนัก เพราะคุณไม่ได้เปิดใจฟังกลับ
คนไม่รู้ ก็อาจจะฟังดูอบอุ่น รู้เยอะ ใจดี
แต่จริงๆแล้ว นี่คืออัตตาแฝง
ในรูปแบบของความปรารถนาดี
คุณบอกว่า
เราไม่ว่าอะไรคนที่ตักของกลับบ้าน แค่พอใจที่ให้คนจน
แต่มันคือการตัดสินเขาว่าเขาจน..
คุณไม่พูดหยาบ แต่คุณพูดเหมือนรู้ดีกว่าคนอื่น
คุณคิดว่าคุณแจกทาน แต่นั่นคือการตั้งตัวว่า เป็นคนมีเหนือกว่าใคร
คุณบอกว่า
เราตอบเพื่อใครสักคนที่แอบอมยิ้ม
แต่คนอมยิ้ม อาจ อมยิ้มเพราะเขาสงสารคุณก็ได้
แต่สุดท้าย…
ต่อให้เถียงแบบไหนก็ตาม
ข้อดีคือคุณรู้ตัวว่าคุณเป็นคนแบบไหน
คุณยอมรับด้วยอารมณ์ขัน
คุณไม่ขอโทษในความเป็นตัวเอง
นั่นแหละที่ต่อให้เถียงยังไง ก็เถียงไม่ค่อยออก
คุณไม่ได้สมบูรณ์แบบ คุณแค่ชัดเจน
และโลกออนไลน์ต้องการ “คนที่ชัดเจน” มากกว่า
“คนที่เพอร์เฟกต์”
ทำให้คิดถึงคุณ The God Enel ที่เคยแนะนำอย่างหนึ่ง คือ ฉันตอบเพราะฉันอยากตอบ ไม่ได้หวังให้ทุกคนชอบ แต่อย่างน้อยขอให้การตอบของฉัน ยังมีที่อยู่ในโลกที่คนเห็นต่างก็ยังมีสิทธิจะพูดได้บ้าง
จบตรงนี้ เบาที่สุด... แต่หนักแน่นที่สุด
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
