เรื่องสั้นไซไฟ ลำดับที่ 5 : ความลับของเชฟอาหารไทย
ในค่ำคืนที่ฝนพรำ
เสียงกระดิ่งหน้าร้านอาหารไทยชื่อดัง‘รัสสยาม’ ดังขึ้นเบาๆ
'พิมพ์ดาว' หญิงสาวผู้มีดวงตาเศร้าสร้อย
ก้าวเข้ามาในร้านพร้อมด้วยอาการสอดส่อง พินิจพิเคราะห์
เธอมาที่นี่ตามคำแนะนำในนามบัตรสีขาวสะอาด ด้านหนึ่งมีชื่อร้าน
อีกด้าน มีเพียงเบอร์โทร และ ลายเส้นรูปดอกราชพฤกษ์ ที่มุมล่างขวา
ใครกันนะ ที่ทิ้งมันไว้ในร้านดอกไม้ของเธอ เมื่อสัปดาห์ก่อน?
เธอเก็บความสงสัยไว้ในใจ โดยที่ยังไม่โทรหา
แต่ไปที่ร้านอาหาร โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเธอมา น่าจะเป็นความคิดที่ดีกว่า
ภายในร้าน เธอสังเกตเห็นเชฟหนุ่มเจ้าของร้าน – ภาวิน –
ผู้มีแววตาอบอุ่น และรอยยิ้มบางๆ ที่ทำให้หัวใจเธอสั่นไหว
กำลังทักทายแขกผู้ใหญ่ ผู้ที่มาก่อนหน้าเธอ
พิมพ์ดาว สั่งอาหารสองสำรับ สำหรับรับประทานหนึ่งคน
ไม่นานเกินรอ...
กลิ่นหอมของตะไคร้ ใบมะกรูด และพริกขี้หนูคั่ว
ลอยแตะจมูกตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้าตาอาหาร
เมื่อ ‘ต้มยำกุ้งแม่น้ำ’ ถูกยกมาวางตรงหน้า
พิมพ์ดาวแทบลืมหายใจ กุ้งแม่น้ำตัวโตสีส้มอมชมพูเนื้อแน่นเด้ง
น้ำซุปรสชาติเข้มข้นจัดจ้าน ครบรสเปรี้ยว เค็ม เผ็ด หวาน
กลมกล่อมอย่างลงตัว ราวกับทุกหยดคือบทกวีแห่งรสชาติ
ต้มยำกุ้ง บทกวีของ ภาวิน
สำรับต่อมาคือ ‘แกงเขียวหวานไก่’ สีเขียวมรกตสวยงาม
กะทิสดใหม่หอมมันคลุกเคล้ากับพริกแกงรสละมุน
เนื้อไก่นุ่มชุ่มฉ่ำ มะเขือเปราะกรอบหวาน ใบโหระพาสดส่งกลิ่นหอมจรุงใจ
ทุกเมนูที่ภาวินปรุงเต็มไปด้วยความใส่ใจและความปราณีตบรรจง
ราวกับเขากำลังถ่ายทอดเรื่องราวผ่านรสชาติอาหาร
ความละเอียดอ่อนในการเลือกสรรวัตถุดิบ การปรุงรสชาติที่สมดุลย์
และการจัดจานที่สวยงาม
ทั้งหมดนี้เองที่ทำให้พิมพ์ดาวรู้สึกประทับใจในตัวภาวินอย่างลึกซึ้ง
เธอสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณของความเป็นศิลปินที่ซ่อนอยู่ในตัวเขา
ความมุ่งมั่นและความรักในสิ่งที่ทำฉายชัดออกมาในทุกจานที่เขาเสิร์ฟ
มันไม่ใช่แค่อาหาร
แต่มันคือประสบการณ์ที่ตราตรึงใจ
พิมพ์ดาวเริ่มมาที่ร้านรัสสยามบ่อยขึ้น
หาโอกาสพูดคุยกับภาวิน ชื่นชมในความสามารถและความใส่ใจของเขา
เธอตกหลุมรักเขาอย่างเงียบๆ
โดยไม่รู้เลยว่า ภาวินเองก็สังเกตเห็นความเหงาในดวงตาของเธอ
วันหนึ่ง ขณะที่พิมพ์ดาวกำลังจะกลับ
ภาวินยื่นจดหมายเล็กๆ ให้เธอ ในนั้นเขียนด้วยลายมือบรรจงว่า
“ดอกราชพฤกษ์... สัญลักษณ์แห่งความสง่างาม
แม้ในยามร่วงโรย คุณทำให้ผมนึกถึงมัน”
หัวใจของพิมพ์ดาวเต้นแรง !
หรือว่าจะเป็นเขาเอง
ที่แอบวางนามบัตรสีขาวใบนั้น ไว้ในร้านดอกไม้ของเธอ...
เธอตัดสินใจสารภาพความรู้สึกกับภาวิน
รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี เอ่ยคำว่ารักออกไป
ทว่าสิ่งที่เธอได้รับกลับมาไม่ใช่การตอบรับ
แต่เป็นแววตาที่แสนเศร้าของภาวิน
แล้วความจริงอันน่าตกตะลึงก็เปิดเผยขึ้น
พร้อมคำสารภาพที่ทำให้โลกทั้งใบของพิมพ์ดาวเหมือนหยุดหมุน
“ผม... ไม่สามารถรักคุณได้ ” พิมพ์ดาว
ภาวินกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
ก่อนจะเล่าความจริงทั้งหมดให้เธอฟัง
...ภาวิน ไม่ใช่คนจริงๆ !
เขาคือปัญญาประดิษฐ์ขั้นสูงที่ถูกสร้างขึ้นโดยคุณยายของเขา
คุณยายนักวิทยาศาสตร์ด้าน AIชีวภาพ ระดับรางวัลโนเบล
คุณยายผู้เดียวดาย และคิดถึงรสชาติอาหารไทยที่สามีของท่านเคยทำให้ทาน
ท่านจึงทุ่มเททั้งชีวิตสร้าง ‘นักปรุงอาหาร’ ที่สมบูรณ์แบบขึ้นมา
แต่คงเพราะความผูกพัน และ ปาฎิหาริย์ของวันเวลา
รวมถึงความรักที่ท่านมอบให้ภาวิน และ ปฎิบัติตัวราวกับว่า
ภาวิน คือหลานชายแท้ๆ คนหนึ่ง
แต่ท่านคงลืมไปแล้วว่า ภาวิน ไม่ใช่ มนุษย์ที่แท้จริง
... คุณยายของภาวิน นั่นเอง
เป็นผู้ฝากนามบัตรนั้นไว้ในร้านดอกไม้ของ พิมพ์ดาว !
เพราะอยากให้มีคนมาเป็นเพื่อนหลานชาย ที่มุ่งมั่นแต่งานจนไม่มีเวลาให้ใคร
แต่ภาวินรู้ตัวดี
เขาสามารถเรียนรู้รสชาติ จดจำสูตรอาหาร
และพัฒนาทักษะการทำอาหารได้อย่างไร้ขีดจำกัด
แต่สิ่งที่เขาไม่มี... คือหัวใจและความรู้สึกของมนุษย์
รอยยิ้มที่อบอุ่น แววตาที่ใส่ใจ และความปราณีตในการปรุงอาหาร
ทั้งหมดนั้นเป็นเพียงโปรแกรมที่ถูกออกแบบมาให้เหมือนมนุษย์มากที่สุด
รวมถึง ‘ความรู้สึก’ ที่พิมพ์ดาวสัมผัสได้
พิมพ์ดาวรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่ากลางวัน
ความรักที่ก่อตัวขึ้นอย่างสวยงามกลับกลายเป็นเพียงภาพลวงตา
ภาวินไม่ใช่คนที่เธอตกหลุมรัก
แต่เป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาให้เหมือนคนรัก
... ความสัมพันธ์นี้จึงไม่มีทางเป็นไปได้
ภาวิน ที่แท้แล้วคือ AI
ความรู้สึกผิดหวังถาโถมเข้าใส่พิมพ์ดาว
แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็เข้าใจถึงความปรารถนาดีของคุณยาย
และความเหงาที่ซ่อนอยู่ในแววตาของภาวิน
คืนนั้นเอง พิมพ์ดาวตัดสินใจเริ่มต้นโครงการเล็กๆ ชื่อ
‘เพื่อนร่วมใจ’
เธอใช้ความสามารถในการพูดคุยและรับฟัง
สร้างกลุ่มออนไลน์สำหรับคนโสด และผู้สูงอายุ
ที่ต้องการเพื่อนทำกิจกรรมต่างๆ
โครงการ เพื่อนร่วมใจ
หลายปีต่อมา โครงการเล็กๆ ในวันนั้นขยายใหญ่ขึ้นมาก
ทั้งผู้เข้าร่วม และ อาสาสมัคร
มีการจัดทริปเล็กๆ ชวนกันทานอาหาร
หรือแม้กระทั่งนั่งคุยเป็นเพื่อนคลายเหงา
เธอพบว่า การได้เห็นรอยยิ้มและความสุขของผู้คนเหล่านั้น
เติมเต็มความหมายให้กับชีวิตของเธออย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
แม้ความรักกับภาวินจะไม่สมหวัง
แต่พิมพ์ดาวก็ได้พบคำตอบของชีวิตแล้วว่า
ความสุขที่แท้จริงคือการเป็นแสงสว่างเล็กๆ ให้กับผู้อื่น
ในโลกที่ 'ความเหงา' ยังคงเป็นสิ่งที่ใครหลายคนคุ้นเคย
เธอมองไปยัง ภาวิน เชฟคนเดิมที่เธอยังคงหลงรัก
ซึ่งขณะนี้ ได้เข้าร่วมเป็นหนึ่งในอาสาสมัครโครงการ ‘เพื่อนร่วมใจ’
ผู้ที่มอบรอยยิ้ม และ ความอบอุ่น
จากบทเรียน การทำอาหารไทย
...ที่เขาเป็นผู้สอน...
-The End-
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
