กล่องข้าวโรงเรียน กับกลิ่นไข่เจียวตอนพักเที่ยง
เที่ยงวันนั้น แดดสาดแรงพอให้เงาใต้ต้นมะขามยาวออกไปตามทางเดินดินหน้าโรงเรียนชั้นประถมแห่งหนึ่ง กลิ่นหอมของไข่เจียวลอยมากับสายลมอุ่นๆ แทรกผ่านเสียงจอแจของเด็กนักเรียนที่กรูกันออกจากห้องเรียนมานั่งล้อมวงใต้ต้นไม้หรือริมกำแพงโรงอาหาร
ฉันนั่งอยู่ตรงมุมเดิม…ใกล้ถังน้ำล้างมือพลาสติกที่เปื้อนฝุ่นนิดๆ และก้อนอิฐที่ปูเป็นพื้นอย่างลวกๆ ถุงผ้าสีซีดใบเดิมถูกวางลงอย่างเบามือ กล่องข้าวเหล็กฝาสีเขียวซีดที่เคยเป็นของพี่สาว ถูกหยิบออกมาด้วยความเคยชิน
ทุกครั้งที่เปิดกล่องข้าว ฉันจะสูดกลิ่นของมันก่อนเสมอ…มันเป็นกลิ่นของบ้าน กลิ่นของแม่ กลิ่นของความรักที่สุกผ่านไฟอ่อนๆ ในกระทะใบเก่า
วันนั้นกลิ่นไข่เจียวมาเต็ม หน้าข้าวยังอุ่นๆ อยู่เลย แม่บอกเสมอว่า “ข้าวต้องอัดแน่นๆ จะได้อยู่ท้อง” ไข่เจียวที่แม่ทอดไม่เคยมีวัตถุดิบหรูหราอะไร แค่ไข่ไก่จากเล้าหลังบ้าน บางวันโรยหอมซอยนิด บางวันก็เปล่าๆ แค่เกลือหยิบมือเดียว
แต่ไม่รู้ทำไม…มันหอมกว่าทุกไข่เจียวที่เคยกินจากร้านไหนๆ เสียอีก
เพื่อนข้างๆ ก้มดมกล่องข้าวฉันแล้วยิ้ม “กลิ่นบ้านเธออีกละ” แล้วเราสองคนก็หัวเราะเบาๆ
ในมุมเล็กๆ ของลานโรงเรียน กล่องข้าวของแต่ละคนมีเรื่องราวต่างกัน บางกล่องเป็นข้าวคลุกปลาทู บางกล่องเป็นแค่ข้าวสวยกับน้ำพริกเผา บางกล่องคือขนมจีนเย็นชืดที่แม่ซื้อให้หน้าปากซอยเพราะไม่มีเวลาทำกับข้าว
แต่น่าแปลก…ไม่มีใครบ่น ไม่มีใครอาย ทุกคนต่างภูมิใจกับสิ่งที่ตนเองมี และพร้อมแบ่งปันกันเสมอ
"ไข่เจียวบ้านเธอใส่อะไร ทำไมหอมจัง" เด็กชายตัวผอมแถวบ้านถาม
ฉันยิ้มแล้วตอบ “ใส่รักของแม่น่ะสิ”
เขายักไหล่ ทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจนัก ก่อนจะหยิบข้าวเหนียวหมูทอดของตัวเองยื่นให้แลกกับไข่เจียวของฉัน
เรากินข้าวกันเงียบๆ ท่ามกลางเสียงลม เสียงนก และเสียงหัวเราะแว่วๆ จากเพื่อนๆ อีกกลุ่มที่เล่นทายปัญหากันใต้ต้นมะม่วง
ตอนนั้นเราไม่มีมือถือ ไม่มีกล้องถ่ายรูป ไม่มีเสียงเพลงจากหูฟัง ไม่มีรีวิวอาหารกลางวันให้ใครดู
สิ่งที่เรามีคือ ‘ความรู้สึก’ ที่แท้จริง ว่า “เรามีเพื่อน” และ “เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว”
…
หลายปีผ่านไป ฉันกลายเป็นผู้ใหญ่ที่ต้องกินข้าวเที่ยงบนโต๊ะทำงานในกล่องข้าวพลาสติกแบบไมโครเวฟได้ ฉันมีโอกาสกินอาหารดีๆ มากมายจากร้านดังในเมือง แต่บางที…ก็ยังเผลอคิดถึงไข่เจียวแบนๆ ที่อัดแน่นอยู่ในกล่องเหล็กใบเก่า คิดถึงกลิ่นหอมที่แม่เคยทอดตอนเช้า คิดถึงเพื่อนที่นั่งข้างๆ ตอนพักเที่ยง คิดถึงการแบ่งข้าวกันกินโดยไม่ต้องกลัวใครจะมองแปลก
และบางวัน…เมื่อชีวิตดูเหนื่อยล้า ฉันจะทอดไข่เจียวแบบนั้นอีกครั้ง แค่ไข่ไก่ 2 ฟอง หยิบเกลือเล็กน้อย คนเบาๆ แล้วเทลงในกระทะร้อน กลิ่นไข่เจียวจะพาฉันย้อนเวลากลับไปในวัยเด็กที่แสนอบอุ่นอีกครั้ง
ฉันรู้ดีว่า...ไม่ใช่แค่กลิ่นไข่เจียวเท่านั้นที่พาฉันกลับไป
แต่เป็น ‘ความรัก’ ที่ปรุงไว้ในไข่เจียวนั้นต่างหาก
…
หากวันหนึ่ง…ลูกของฉันได้เปิดกล่องข้าวแล้วพบกับไข่เจียวหน้าข้าว ฉันหวังว่าเขาจะรู้สึกเหมือนที่ฉันเคยรู้สึก ว่านี่ไม่ใช่แค่กับข้าวธรรมดา แต่มันคือ “กำลังใจเล็กๆ” จากคนที่รักเขาเสมอ
บางครั้งความสุข ไม่ได้ซับซ้อนอะไรเลย
แค่กล่องข้าว และกลิ่นไข่เจียว ก็เพียงพอแล้ว
ที่จะทำให้ใจเรานุ่มละมุน เหมือนตอนที่ยังเด็ก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
