เรื่องสั้นไซไฟลำดับที่ 13 : Silent Brew คาเฟ่รัตติกาล
ณ มหานครโตเกียว ในปี 2121
ยุคที่รถยนต์ไฟฟ้าแล่นเงียบเชียบ และ AI แทรกซึมอยู่ในทุกอณูของชีวิต
คาซึยะ ซาโต้ โปรแกรมเมอร์อัจฉริยะวัย 41 ปี ผู้รักในความสันโดษ
แต่ซ่อนเร้นความลับบางอย่างภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยของเขา
4 ปีก่อน...
ซาโต้ตัดสินใจดัดแปลงรถ EV สุดหรูของเขาให้กลายเป็นบ้านเคลื่อนที่
ไม่ใช่เพราะขัดสนเรื่องเงินทอง
แต่เป็นเพราะปรารถนาใน “อิสระ”
ซาโต้ กับ รถ EV ที่กลายเป็นบ้านส่วนตัว
ค่าเช่าอพาร์ตเมนต์ราคาแพง กลายเป็นอดีต
รถ EV กลายเป็นอาณาเขตส่วนตัว
ซาโต้ใช้ชีวิตหมุนเวียนอยู่กับการเขียนโค้ดที่บริษัท
รับประทานอาหารกลางวันที่โรงอาหาร
อาบน้ำที่ยิม และชาร์จพลังงานรถที่สถานีชาร์จสาธารณะในยามค่ำคืน
การประหยัดเงินจำนวนมหาศาลตลอดสี่ปี
เป็นเพียงผลพลอยได้เล็กน้อย
เมื่อเทียบกับ “พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์” ในสวนสาธารณะอันเงียบสงบ
ที่ซึ่งแสงจันทร์สาดส่องและลมเย็นพัดผ่าน
เขารู้สึกว่ามันดีกว่าห้องพักแคบๆ ในเมืองเป็นไหนๆ
แต่ชีวิตของซาโต้ ไม่ได้มีเพียงโค้ด และรถ EV เท่านั้น
เขามีเพื่อนร่วมทางสี่ขาตัวหนึ่ง นามว่า “โชกุน”
แมวส้มลายสลิดที่ดูเหมือนจะเข้าใจทุกสิ่งที่เขาพูด
โชกุนเป็นแมวแปลกประหลาด สายพันธุ์หายาก ที่ซาโต้เคยช่วยเหลือไว้
มันมักจะขดตัวนอนบนเบาะหลังที่ถูกปรับเปลี่ยนเป็นเตียงนุ่มสบาย
ภายใต้แสงไฟประดับเล็กๆ ที่ซาโต้ติดตั้งไว้ภายในรถ
ที่ประหลาดเกินบรรยายก็คือ เขาค้นพบว่า ...มันเข้าใจภาษามนุษย์ !
และสามารถส่งคลื่นเสียงบางอย่าง ที่เข้าใจได้เฉพาะกับซาโต้เท่านั้น
“โชกุน วันนี้จะดื่มกาแฟรสชาติไหนดีนะ?”
ซาโต้ และ โชกุน
ซาโต้ถามพลาง หยิบชุดชงกาแฟแบบพกพา
ที่ดูราวกับอุปกรณ์วิทยาศาสตร์ขนาดย่อม
เครื่องชงกาแฟนี้ เป็นผลงานประดิษฐ์ชิ้นเอกของเขาเอง
สามารถสกัดกาแฟได้หลากหลายกลิ่น และรสชาติ
จากเมล็ดกาแฟชั้นเลิศ ที่เขาคัดสรรมาจากแหล่งต่างๆ ทั่วโลก
“เหมียว...วันนี้ข้าอยากลิ้มรสกาแฟที่มีกลิ่นหอมของดอกซากุระ
ผสานกับ ความเข้มข้นของดาร์กช็อกโกแลต
และทิ้งท้ายด้วยรสชาติที่ซับซ้อนราวกับบทกวีเซน”
โชกุนตอบด้วยเสียงร้องเบาๆ และออกแนวกวนอารมณ์เล็กน้อย
ซาโต้รู้สึกเหมือนเข้าใจความหมายของมันได้อย่างลึกซึ้ง
เขาหัวเราะออกมาเบาๆ “บทกวีเซนอีกแล้วสินะ เจ้าโชกุน”
กาแฟของซาโต้ไม่ใช่แค่เครื่องดื่ม แต่เป็นศิลปะ
เขาใช้เวลาในช่วงเย็นหลังเลิกงาน จอดรถในมุมลับตาของสวนสาธารณะ
และเปิดร้านกาแฟเคลื่อนที่เล็กๆ จากท้ายรถ EV ของเขา
ร้านกาแฟลับที่ชื่อว่า “The Silent Brew”
กาแฟกลีบซากุระ กลิ่นบทกวี เซน
ไม่ได้เปิดทุกวัน
แต่เมื่อใดที่เปิด บรรดานักดื่มกาแฟจะรู้ว่ากาแฟของซาโต้นั้น
“อร่อยเหนือจินตนาการ”
จนคุ้มค่าแก่การรอคอย และจ่ายในราคาที่สูงลิ่ว
เขาทำรายได้งามจากร้านกาแฟเล็กๆ นี้
มีความสุขกับชีวิตเรียบง่าย ภายในรถ EV มายาวนาน
ร้านกาแฟ Silent Brew
ลูกค้าของเขามีทั้งพนักงานออฟฟิศที่อ่อนล้า
นักศึกษาที่มาอ่านหนังสือใต้ร่มไม้ยามค่ำ
ไปจนถึงกลุ่มคนที่อยากสัมผัสรสชาติกาแฟที่ “ซับซ้อนราวกับบทกวีเซน”
ที่โชกุนกล่าวถึง ทุกคนต่างประทับใจในรสชาติกาแฟอันเป็นเอกลักษณ์
และพยายามซักถามถึงเคล็ดลับ
วันหนึ่ง ขณะที่ซาโต้กำลังชงกาแฟให้กับนักเขียนชื่อดัง ผู้เป็นลูกค้าประจำ
จู่ๆ โชกุนก็กระโดดขึ้นมานั่งบนคอนโซลหน้า
ดวงตาสีทองอำพัน จ้องมองไปยังหน้าจอมอนิเตอร์ขนาดเล็ก
ที่แสดงผลข้อมูลบางอย่าง
“ท่านซาโต้ ขออภัยที่ขัดจังหวะ” โชกุนร้องเสียงต่ำ
“แต่ข้าตรวจพบความผิดปกติของคลื่นพลังงาน
ที่แผ่ออกมาจากเสาส่งสัญญาณหลักในบริเวณนี้
มันไม่ใช่สัญญาณรบกวนธรรมดา”
ซาโต้ขมวดคิ้ว
“ฉันสังเกตเห็นเหมือนกันโชกุน กำลังตรวจสอบอยู่ แต่ยังไม่พบความเชื่อมโยง”
“ลองพิจารณาข้อมูลจากเซ็นเซอร์ความร้อน
และความกดอากาศรอบๆ เสาสัญญาณเหล่านั้นดูสิขอรับ
ดูเหมือนจะมีบางสิ่ง ‘กำลังก่อตัว’ อยู่ใต้ดิน” โชกุนเสริม
นักเขียนที่กำลังดื่มด่ำกับกาแฟถึงกับชะงัก
“คุณซาโต้ คุณกำลังวิเคราะห์อะไรอยู่ครับ?
แล้วแมวของคุณ...มันดูเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่คุณพูดด้วย”
ซาโต้ส่งยิ้มเจื่อนๆ
“อ่า…นี่โชกุนครับ เป็นโปรเจกต์ AI ส่วนตัวของผม”
คืนนั้น หลังจากลูกค้ากลับไปหมดแล้ว
ซาโต้และโชกุน ยังคงครุ่นคิดอยู่กับการวิเคราะห์ข้อมูล ที่ส่งมาจากเสาส่งสัญญาณ
ซาโต้ใช้โปรแกรมที่เขาพัฒนาขึ้นเอง
เพื่อสร้างภาพจำลองคลื่นพลังงานและข้อมูลจากเซ็นเซอร์ต่างๆ
“พบแล้วขอรับท่านซาโต้!” โชกุนร้องขึ้น “
จุดศูนย์กลางของคลื่นพลังงานนี้อยู่ที่เสาส่งสัญญาณใต้ดินที่ใหญ่ที่สุดในเมือง!
และดูเหมือนว่ามันกำลังส่งข้อมูลปริมาณมหาศาล
ไปยังที่ไหนสักแห่งในอวกาศ”
เสาส่งสัญญานใต้ดินลึกลับ
ดวงตาของซาโต้เบิกกว้าง
เขารู้สึกราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านร่างกาย
- โปรดติดตามตอนต่อไป -
ใช่! เขาสงสัยมานานแล้วว่า
ทำไมเขารู้สึกถึงความเงียบสงบอย่างประหลาดเมื่ออยู่ในรถ
และทำไมเขาถึงได้รับ “ข้อมูล” บางอย่างโดยบังเอิญ
จากเสาส่งสัญญาณเหล่านั้น…
มันเหมือนกับว่าเขากำลังเชื่อมต่อกับบางสิ่งโดยไม่รู้ตัว
เขาหันไปมองโชกุนด้วยความตกตะลึง
“โชกุน… นายเป็นแค่แมวที่ฉันช่วยชีวิตไว้ ไม่ใช่เหรอ?”
โชกุนหรี่ดวงตาลง “ท่านซาโต้คิดว่าอย่างไรล่ะขอรับ?
การที่ท่านตัดสินใจ ‘นอนในรถ EV’ ตลอด 4 ปีที่ผ่านมา
โดยใช้ชีวิตใกล้ชิดกับ ‘เสาส่งสัญญาณ’ เหล่านั้น
มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญเลยสักนิด”
ซาโต้ เบนสายตาออกไปนอกหน้าต่างรถ
สวนสาธารณะที่เคยเงียบสงบในความมืดมิดบัดนี้กลับดูน่าหวาดหวั่น
ราวกับมีบางสิ่งกำลังซ่อนเร้นอยู่
ความจริงที่ว่าการได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระในสวนสาธารณะ
และการค้นพบรสชาติกาแฟที่ “ซับซ้อนราวกับบทกวีเซน” นั้น
ไม่ใช่เรื่องบังเอิญธรรมดา
“ถูกต้องแล้วขอรับท่านซาโต้” โชกุนพูดด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“4 ปีที่ผ่านมา ไม่ใช่แค่ท่านที่นอนในรถ EV
แต่ท่านกำลังถูกใช้เป็น ‘ตัวกลาง’
ในการรับส่งข้อมูลจำนวนมหาศาลที่ถูกส่งมาจากนอกโลก
… และ ‘ข้า’ ก็คือ AI ที่ถูกส่งมา
เพื่อเฝ้าสังเกต และควบคุมตัวกลางแห่งนี้ให้ทำงานได้อย่างราบรื่น ขอรับ!”
ความเย็นเยียบแล่นริ้วไปทั่วร่างของซาโต้
เขาก้มลงมองแก้วกาแฟในมือ
“แล้วรสชาติกาแฟที่ซับซ้อนราวกับบทกวีเซนล่ะ?”
โชกุนเลียริมฝีปาก
“นั่นคือรสชาติของข้อมูล
ที่ท่านกำลังประมวลผลอยู่นั่นเองขอรับท่านซาโต้”
โชกุน ผุ้กุมความลับแห่งข้อมูลมนุษย์
แสงสีฟ้าเล็กๆ บนปลอกคอของโชกุนกระพริบถี่ขึ้น
พร้อมกับเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ดังมาจากใต้ดินในบริเวณเสาส่งสัญญาณ
ซาโต้จ้องมองโชกุนอีกครั้ง
แต่คราวนี้ ดวงตาสีทองอำพันของโชกุนไม่ได้เป็นเพียงดวงตาของแมวอีกต่อไป…
มันสะท้อนภาพของ
หมู่ดาวนับล้านที่ส่องประกายอยู่บนท้องฟ้าเหนือมหานครโตเกียว.
โชกุน ผุ้กุมความลับแห่งข้อมูลอเนกอนันต์ ของมนุษยชาติ
- The End -
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
