น้องเมยอาจไม่ได้ตายเพราะระบบเลวร้าย แต่ตายเพราะสังคมที่มองว่ามันไม่เลวร้ายขนาดนั้นต่างหาก
คนบางคนบูชาระเบียบวินัยเคร่งครัด เห็นด้วยกับการฝึกที่เข้มงวด เพื่อสร้างความอดทน ทั้งที่รู้ว่าความอดทนที่ถูกบีบคั้นจนถึงตาย มันไม่ใช่ความกล้าหาญ แต่มันคือการกดขี่
และในขณะเดียวกัน คนกลุ่มเดียวกันนั้นก็ดูซีรีส์อเมริกันที่พระเอกลุกขึ้นสู้กับอำนาจ ร้องไห้กับสารคดีสิทธิมนุษยชน แต่กลับไม่รู้สึกอะไรเมื่อเห็นพ่อแม่คนหนึ่งร้องไห้ขอความยุติธรรมให้ลูกที่ตายจากวินัยแบบไทยๆ
ดราม่าไม่ใช่สิ่งที่ควรหลีกเลี่ยง แต่มันคือ “เสียง” ของคนที่ยังเชื่อว่า ความรู้สึก ความสูญเสีย และชีวิตมนุษย์ สำคัญกว่าระเบียบที่ทำร้ายคน
ถ้าชีวิตหนึ่งไม่มีค่าพอให้คนตั้งคำถามกับระบบ
แล้วระบบนั้นควรมีไว้เพื่อใคร
คนบางคนเชื่อในเสรีภาพ แต่แค่ข้ามเขตรั้วค่ายทหาร เขาก็กลายเป็นคนที่มองเห็นความรุนแรงเป็นเรื่องจำเป็น ถ้าเด็กตายเพราะระเบียบ แล้วเรายังเงียบอยู่ เราอาจไม่ได้เชิดชูวินัย เราแค่ยอมรับความอยุติธรรมในนามของ “ความปกติ”
ในสังคมเรามักเห็นคนบางกลุ่ม แยกหัวใจออกจากความยุติธรรมได้อย่างแนบเนียน พวกเขาอาจจะมีชีวิตที่อินกับ Netflix ยกย่องเสรีภาพแบบอเมริกัน บริโภคความคิดเสรีนิยมผ่านวัฒนธรรมป๊อปตะวันตก แต่กลับนิ่งเฉยหรือแม้แต่เห็นชอบกับความรุนแรงที่แฝงในระบบอำนาจของบ้านตัวเอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
