“มุมมองชีวิตเงียบๆของคนไม่ชอบสังคม”
• ความเงียบไม่ใช่ความว่างเปล่า แต่มันคือความลึกที่เต็มไปด้วยเสียงจากข้างใน
เวลาฉันบอกใครว่าชอบอยู่คนเดียว มักได้ยินคำถามกลับมาว่า “ไม่เหงาเหรอ?”
แต่สำหรับฉัน-ความเงียบคือเพื่อนเก่าที่คุ้นเคย มันไม่เคยตะโกน ไม่เร่งรีบ ไม่เรียกร้อง
มีคนมากมายที่มองว่าความสุขต้องมาพร้อมเสียงหัวเราะ เสียงเพลงดัง หรือวงสนทนาที่ไม่รู้จบ
แต่ฉันกลับค้นพบความสุขในแค่เสียงลมหายใจของตัวเอง กับหนังสือเล่มโปรด เพลงที่ไม่ต้องร้องตาม
และแสงแดดอุ่นๆ ที่ลอดผ่านหน้าต่างในห้องเล็กๆ ที่ไม่มีใคร
คนแบบฉันไม่ได้เกลียดผู้คน—แค่รู้สึกว่าไม่ได้จำเป็นต้องอยู่กับใครตลอดเวลา
การใช้เวลาอยู่คนเดียวไม่ใช่การหลีกหนีโลก แต่มันคือการอยู่กับโลกภายในของตัวเอง
โลกที่เต็มไปด้วยคำถาม ความรู้สึก และความคิดที่ลึกเกินกว่าจะพูดออกมา
ฉันชอบดูซีรีส์ที่เงียบแต่กินใจ อ่านบทสนทนาที่ไม่ต้องอธิบายทุกอย่าง ฟังเพลงที่พูดแทนสิ่งที่ฉันไม่กล้าพูดออกมา
บางครั้งการถูกเข้าใจผิดก็กลายเป็นความเคยชิน
“หยิ่งจัง” “โลกส่วนตัวสูงเกินไป” หรือ “ทำตัวห่างเหิน” —คำพวกนี้ฉันได้ยินบ่อยจนเลิกเถียง
เพราะฉันรู้ว่า คนเรามองจากมุมที่ตัวเองยืนอยู่เสมอ
ฉันเลือกที่จะไม่เปลี่ยนตัวเองเพื่อให้ดู “เข้ากับคนง่ายขึ้น”
เพราะความเงียบของฉัน ไม่ได้แปลว่าฉันไม่มีอะไรจะให้โลก
มันแค่หมายถึง…ฉันให้ในแบบของฉัน—ช้า, ลึก, และจริง
ถ้าคุณเป็นอีกคนที่ชอบอยู่เงียบๆ ไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่รู้จะคุยอะไรกับใครในวงสนทนา
รู้ไว้นะ…คุณไม่แปลก และคุณไม่ได้โดดเดี่ยว
โลกนี้มีที่ให้คนแบบเรา—แม้ไม่ใช่ทุกที่ แต่ที่ที่เหมาะกับเราจริงๆ จะเงียบพอให้เราเป็นตัวเอง
ความสุขของเรามันอาจไม่เสียงดัง
แต่มันแนบแน่นอยู่ในหนังสือเล่มโปรด เพลงท่อนหนึ่งที่ทำให้นิ่งไปทั้งคืน
หรือซีรีส์เรื่องนั้นที่ทำให้เรานั่งเงียบๆ แล้วร้องไห้ได้โดยไม่มีใครถามว่า “เป็นอะไร”
อยู่เงียบๆ ไปเถอะ ถ้ามันทำให้คุณรู้สึกปลอดภัย
เพราะบางที…โลกก็ไม่ต้องเข้าใจเราทั้งหมด
แค่เราเข้าใจตัวเองได้ ก็มากพอแล้ว
ถ้าคุณเป็นอีกคนที่ชอบอยู่เงียบๆ ไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่รู้จะคุยอะไรกับใครในวงสนทนา
รู้ไว้นะ…คุณไม่แปลก และคุณไม่ได้โดดเดี่ยว
โลกนี้มีที่ให้คนแบบเรา—แม้ไม่ใช่ทุกที่ แต่ที่ที่เหมาะกับเราจริงๆ จะเงียบพอให้เราเป็นตัวเอง
ความสุขของเรามันอาจไม่เสียงดัง
แต่มันแนบแน่นอยู่ในหนังสือเล่มโปรด เพลงท่อนหนึ่งที่ทำให้นิ่งไปทั้งคืน
หรือซีรีส์เรื่องนั้นที่ทำให้เรานั่งเงียบๆ แล้วร้องไห้ได้โดยไม่มีใครถามว่า “เป็นอะไร”
อยู่เงียบๆ ไปเถอะ ถ้ามันทำให้คุณรู้สึกปลอดภัย
เพราะบางที…โลกก็ไม่ต้องเข้าใจเราทั้งหมด
แค่เราเข้าใจตัวเองได้ ก็มากพอแล้ว
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะ :)
ถ้าคุณชอบบทความเงียบๆ แบบนี้
ฝากติดตามฉันไว้ใน Blockdit ด้วยนะคะ — ยังมีอีกหลายมุมที่อยากเล่าให้ฟัง ในจังหวะที่เงียบพอจะได้ยินกันจริงๆ
“ใต้แสงเบา”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
