โต & หมุย ตะลุยปราบผี ภาค ผีสาวในป่าไทรงามอาภรรพ์
เสียงคำรามของเครื่องยนต์ดีเซลดังกระหึ่มไปทั่วถนนลูกรังแดงฉาน รถบรรทุกคันเขื่องพุ่งทะยานฝ่าความร้อนระอุของบ่ายวันศุกร์ โต พวงมาลัยแน่นิ่ง สายตาคมกริบกวาดมองข้างทางอย่างสุขุม ข้างกายเขาคือ หมุย ที่นั่งเหม่อมองวิวทิวทัศน์คล้ายกำลังคุยอยู่กับก้อนเมฆ
"หมุย... มึงเป็นอะไรเนี่ย เดี๊ยวตกลงไป" โตเอ่ยเสียงเรียบ แต่แววตาฉายแววเอ็นดู
หมุยหันมาและตอบว่า "เปล่า... กูแค่คิดว่าเมฆมันลอยเร็วดี"
"... หิวข้าวใช่ไหม" โตถามด้วยน้ำเสียงปกติ "อีกไม่ถึงชั่วโมงก็ถึงร้านเจ๊เล็กแล้ว ทนเอาหน่อย"
ไม่นานนัก รถบรรทุกก็จอดเทียบร้าน "เจ๊เล็กโภชนา" ร้านอาหารตามสั่งข้างทางที่เป็นทั้งแหล่งพักพิงและแหล่งข่าวเวลาไปรับ-ส่งผ้าของพวกเขา
"ไอ้โต! ไอ้หมุย! มาช้ากันจริงเว้ย! ฉันโทรจนนิ้วจะล็อคอยู่แล้ว!" เจ๊เล็กโวยวายทันทีที่เห็นหน้า
"ทางมันเปลี่ยวเจ๊... แถมมีเรื่องต้องแวะจัดการนิดหน่อย" โตตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"เรื่องอะไร?" หมุยพูดขึ้นด้วยสีหน้าใสซื่อพร้อมเผยให้เห็นรูโบ๋ของฟันบน
เจ๊เล็กมองหมุยสลับกับโต "เรื่องไม่เรื่องไม่รู้ล่ะ! แต่งานนี้ของจริง! หมู่บ้านไทรงามทางใต้ลงไปอีกสามร้อยโลน่ะสิ มันมีเรื่องประหลาด! ชาวบ้านหายตัวไปในป่าสามคนแล้ว! ไม่มีใครกล้าเข้าไป โดนกันไปหลายรายแล้ว" เจ๊เล็กเล่าเสียงเครียด "ฉันลองถามๆ ดู พวกนักเลงปราบผีตามโซเชียลก็ไม่มีใครกล้าไปกันเลย มีแต่พวกแกรนี่แหละที่ฉันไว้ใจ!"
โตขมวดคิ้วเล็กน้อย "คนหายไปสามคนเลยเหรอเจ๊... นี่มันไม่ใช่แค่ผีบ้านผีเรือนแล้วนะ"
"นั่นแหละ! ฉันเลยต้องเรียกพวกแกไง! ค่าเหนื่อยไม่อั้น! ขอแค่เอาตัวรอดกลับมาได้!"
โตหันไปมองหมุยที่ดวงตาเป็นประกาย "โต! ไปกัน! ต้องสนุกแน่เลย!"
โตถอนหายใจเบาๆ "สนุกกับผีรึไง... " เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
"เออ... ไปก็ไป! แต่ค่าข้าวเที่ยงนี้เจ๊เลี้ยงนะ!"
สองวันต่อมา โตและหมุยมายั่งป่าที่ถูกขนานนามว่า "ป่าไทรงามอาถรรพ์" กลิ่นอายความอับชื้นและความเก่าแก่ลอยคละคลุ้งออกมาจากป่าทึบ เบื้องหน้าคือทางเดินเล็กๆ ที่ถูกปกคลุมด้วยเถาวัลย์ หมุยเดินนำหน้าอย่างไม่กลัวเกรง โตสะพายกระเป๋าอุปกรณ์ปราบผี มืออีกข้างถือปืนพกกระสุนอาคมที่ดูเรียบง่ายแต่เปี่ยมพลัง
"เงียบดีนะโต... ไม่เห็นมีอะไรเลย" หมุยเอ่ย
"เงียบแบบนี้แหละ... ที่ต้องระวัง หมุย" โตตอบเสียงสุขุม แต่สายตาก็ระแวดระวังทุกย่างก้าว
"นั่น...เงาอะไรน่ะ"
เบื้องหน้าพวกเขาคือชายวัยกลางคนรูปร่างผอมสูง ท่าทางเคร่งขรึมกำลังยืนสำรวจก้อนหินโบราณที่ปกคลุมด้วยมอส เขาสวมแว่นตากรอบหนา และถือสมุดบันทึกเก่าๆ เล่มหนึ่ง
"อ้าว... ไม่นึกว่าจะเจอใครแถวนี้" ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา "สวัสดีครับ ผมชื่อ เมฆ เป็นนักโบราณคดีที่สนใจตำนานพื้นบ้านครับ เห็นว่าที่นี่มีเรื่องคนหายตัว ผมเลยลองมาดู"
โตแนะนำตัวและหมุย "พวกผมรับงานมาดูแลเรื่องความปลอดภัยในป่านี่ครับ"
ขณะที่โตกำลังคุยกับอาจารย์เมฆ หมุยก็เดินไปแตะต้นไม้ไทรขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างๆ "โต... ต้นไม้ต้นนี้... มีคนร้องไห้อยู่ข้างใน"
โตกับอาจารย์เมฆหันไปมองหน้ากัน อาจารย์เมฆขมวดคิ้ว "คุณหมุยเห็นอะไรหรือครับ?"
"เห็นผู้หญิงตัวดำๆ อยู่ในต้นไม้... มีเสียงร้องไห้ด้วย" หมุยตอบซื่อๆ
โตมองหมุยด้วยสายตาครุ่นคิด เขาเริ่มชินกับความสามารถพิเศษของหมุยแล้ว "งั้นเราคงได้ร่วมงานกันแล้วล่ะครับอาจารย์" โตเอ่ยกับอาจารย์เมฆ "หมุยเขาพิเศษหน่อย"
พวกเขาสำรวจป่าไปเรื่อยๆ โดยมีหมุยเป็นเหมือนเข็มทิศมีชีวิต ทุกครั้งที่หมุยชี้ไปที่ใด หรือทำหน้าแปลกๆ ที่นั่นมักจะมีสิ่งผิดปกติซ่อนอยู่ โตกับอาจารย์เมฆจะคอยตามไปตรวจสอบ บางครั้งก็เจอวัตถุอาถรรพ์ บางครั้งก็เจอร่องรอยของพลังงานลึกลับ
จู่ๆ หมุยก็หยุดเดิน ตัวแข็งทื่อ "โต... มาแล้ว"
โตรับรู้ถึงกระแสลมเย็นยะเยือกที่พัดโชยมา เขาหันไปมองตามที่หมุยจ้อง สภาพอากาศรอบตัวพลันเปลี่ยนไป กลิ่นอายคาวเลือดคละคลุ้ง เงาร่างดำทะมึนขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า พวกมันเป็นเหมือนปีศาจครึ่งคนครึ่งสัตว์ ดวงตาแดงก่ำ และพุ่งเข้าใส่ทันที!
"เตรียมรับมือ หมุย!" โตตะโกนเสียงเข้ม เขาชักปืนกระสุนอาคมออกมายิงทันที ลูกกระสุนพุ่งปะทะร่างอสูรเกิดประกายไฟ อสูรร้องโหยหวนแต่ก็ยังไม่ล้มลง อาจารย์เมฆรีบกางยันต์และท่องคาถาโบราณเพื่อสกัดกั้นพวกมัน
หมุยที่ปกติจะดูมึนๆ กลับดูมีสติอย่างน่าประหลาด เขาหยิบก้อนหินข้างทางปาใส่อสูรอย่างแม่นยำ "ไปซะ! อย่ามาทำร้ายโต!" พลังบางอย่างพุ่งออกจากก้อนหิน ทำให้ตัวอสูรหยุดชะงักไปชั่วขณะ
โตอาศัยจังหวะนั้นพุ่งเข้าใส่ ใช้ปืนยิงกระสุนอาคมเข้าที่หัวอสูรอย่างจัง อสูรล้มลงเสียงดังโครม โตหอบหายใจ เขาหันไปมองหมุยที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนเพิ่งตื่น "อะไรเหรอโต? เมื่อกี้กูปาโดนมั้ย"
"เออ... เก่งมาก" โตตอบเรียบๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยความชื่นชมและโล่งใจ
จากการสืบสวนของอาจารย์เมฆ พวกเขาพบว่าอสูรพวกนี้ถูกปลุกขึ้นมาโดยวิญญาณอาฆาตของหญิงสาวที่ถูกฆาตกรรมและฝังอยู่ในป่าแห่งนี้เมื่อนานมาแล้ว และเธอสาปแช่งทุกคนที่เข้ามาในป่าเพื่อเป็นเครื่องสังเวย วิญญาณของเธอสิงสถิตอยู่ในต้นไทรยักษ์นั่นเอง
"เราต้องไปหยุดยั้งวิญญาณอาฆาตที่ต้นไทรนั่น ก่อนที่มันจะกลืนกินทุกคนในหมู่บ้าน" อาจารย์เมฆกล่าว
"แล้วจะทำยังไง... คนของผมจะปลอดภัยรึเปล่า" โตถามเสียงเรียบแต่แฝงความห่วงใย
"เราต้องทำพิธีปลดปล่อยวิญญาณ แต่เราต้องสื่อสารกับวิญญาณ" อาจารย์เมฆมองมาที่หมุย
โตรีบก้าวไปยืนข้างหมุย "โอเค งั้นไปกันเลย"
หมุยกลับเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ลังเล "เข้าใจละโต... เขาเรียกกูอยู่"
เมื่อไปถึงต้นไทรยักษ์ พลังงานมืดมิดแผ่ออกมาอย่างรุนแรง เงาร่างของหญิงสาวปรากฏขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความแค้น หมุยหลับตาลง ท่าทางเหมือนกำลังสื่อสารกับบางสิ่งบางอย่าง โตยืนประจันหน้ากับวิญญาณร้ายพร้อมปืนในมือ อาจารย์เมฆร่ายคาถาป้องกัน
"ออกไปซะ!" โตตะโกนพร้อมยิงกระสุนอาคมเข้าใส่ แต่วิญญาณกลับไม่สะทกสะท้าน
"พวกมึงต้องตายให้หมด!" เสียงทุ้มต่ำของวิญญาณดังขึ้น
ในขณะนั้นเองหมุยก็พยายามส่งจิตของเขาเข้าไปในวิญญาณร้าย
"อื่ออ!! ว้ากกกกกกกก!!!!" วิญญาณสาวส่งเสียงออกมาด้วยความเจ็บปวด "อย่ามายุ่งกับกู!!" นัยตาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นพร้อมโจมตีเข้ามาจากการป้องกันของอาจารย์เมฆอย่างรุนแรง "แย่แล้ว! จะกัน..ไม่ไหวแล้ว!!"
"โถ่เว้ย!!.. หมุย! ยังอีกหรอ!?" โตตะโกนพร้อมส่งกระสุนไปยั่งวิญญาณอาฆาตนั้นนี้
จู่ๆ หมุยก็น้ำตาไหลออกมา "พอเถอะ..."
"หมุย!! เร็วๆเข้า!! อย่าเพิ่งมากลัวตอนนี้!!" โตกล่าวพร้อมบรรจุกระสุนนัดสุดท้าย
"ไม่ไหวแล้ว!!" คาถาป้องกันของอาจารย์เมฆถูกแรงโจมตีของวิญาณร้ายจนพังทลาย
"อย่า..อย่าทำ.." หมุยพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
"ตายเป็นตายว่ะ!!" โตกำลังจะลั่นไกปืนอาคมนัดสุดท้ายเข้าไปที่วิญญาณร้าย
"โต!!!" เสียงตะคอกของหมุยหยุดชะงักทุกการกระทำของโตและวิญญาณร้าย
...
..
.
"อยากกลับบ้านหรอ..??" หมุยยืนขึ้นและกล่าวถามวิญญาณร้าย
"ไม่เป็นไรนะ..." หมุยปลอบโยนวิญญาณร้ายให้กลายเป็นวิญญาณสาวร่างโปร่งแสง "ไปกับพวกเรา.."
อาจารย์เมฆรีบฉวยโอกาสนั้น ทำพิธีส่งวิญญาณอย่างรวดเร็ว แสงสีขาวสว่างวาบขึ้นรอบต้นไทรยักษ์ ก่อนที่ร่างของวิญญาณหญิงสาวจะค่อยๆ เลือนหายไป พร้อมกับกลิ่นอายความสงบที่เข้ามาแทนที่
ภารกิจสำเร็จ วิญญาณร้ายถูกปลดปล่อย ชาวบ้านที่หายตัวไปกลับมาอย่างปลอดภัย โตกับหมุยรับค่าเหนื่อยจากเจ๊เล็ก แต่สิ่งที่พวกเขาได้มานั้นมีค่ามากกว่าเงินตรา
"ไอ้โต! ไอ้หมุย! เก่งจริงๆ ว่ะพวกแก! คราวหน้ามีงานแบบนี้อีกนะเว้ย!" เจ๊เล็กตะโกนแซว
"ใครจะไปอยากได้งานแบบนี้กันล่ะเจ๊!" โตตอบกลับอย่างสุขุม แต่ก็มีรอยยิ้มบางๆ
"โต... กูอยากกินข้าวผัดกระเพรา" หมุยพูดขึ้น
"อืม... ได้ เดี๋ยวพาไป" โตตอบ
รถบรรทุกคันโตออกเดินทางอีกครั้ง บนถนนที่ทอดยาวไม่มีที่สิ้นสุด โตขับรถไปเรื่อยๆ โดยมีหมุยอยู่ข้างๆ บางทีก็หลับ บางทีก็ร้องเพลงมั่วๆ หรือพูดอะไรแปลกๆ โตมองหมุยด้วยรอยยิ้มที่แฝงด้วยความเอ็นดู ความห่วงใย และความรักแบบลูกผู้ชายที่ยิ่งใหญ่ เขารู้ว่าการผจญภัยของพวกเขาจะยังคงดำเนินต่อไป ไม่มีวันสิ้นสุด ไม่ว่าจะเจอผี เจออสูร หรือเรื่องราวเหนือธรรมชาติอะไรก็ตาม ตราบใดที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน เคียงข้างกันในฐานะคู่หูและคนสำคัญของชีวิต
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
