โต & หมุย ตะลุยปราบผี ภาคดับจิตอาวรณ์
กลิ่นฉุนของน้ำยาฟอร์มาลีนปะปนกับไอเย็นยะเยือกของห้องปรับอากาศ โรงพยาบาลรุ่งอรุณดูมืดมนกว่าปกติยามค่ำคืน โต หนุ่มมาดแมนผู้เจนโลก ก้าวเดินอย่างมั่นคงนำหน้าไปตามทางเดินแคบๆ ในมือถือกระเป๋าอุปกรณ์ที่เต็มไปด้วยของแปลกๆ ส่วน หมุย ไอ้เกรียนจอมซื่อ เดินตามต้อยๆ ดวงตาเป็นประกายวาววับคล้ายกำลังเพลิดเพลินกับอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครเห็น
"โต! ที่นี่โคตรเจ๋งเลยว่ะ! เหมือนในหนังผีเลย!" หมุยหันมาทำตาแป๋ว
"เงียบดิไอ้หมุย! นี่มันโรงพยาบาลนะ ไม่ใช่สวนสนุก!" โตปรามเสียงเข้ม แต่ก็แอบยิ้มมุมปากกับความซื่อบื้อของเพื่อน
พวกเขาได้รับงานขนย้ายตู้เก็บศพโบราณที่โรงพยาบาลแห่งนี้ ก่อนหน้านี้มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นหลายอย่าง ทั้งคนงานที่อยู่ๆ ก็ล้มป่วย หรือเครื่องมือแพทย์ที่ทำงานเอง โตกับหมุยมาถึงห้องเก็บของที่อยู่ติดกับ ห้องดับจิต ทันทีที่ประตูเหล็กหนักๆ ถูกเปิดออก กลิ่นคาวเลือดผสมกลิ่นอับชื้นก็ตีเข้าจมูกแรงจนหมุยไอโขลก
หมุยยืนนิ่งตัวแข็งทื่อ จ้องเขม็งไปที่ประตูห้องดับจิตที่ปิดสนิท "โต... ในนั้น... มีเสียงเรียกว่ะ..."
โตขมวดคิ้ว ก่อนจะถองศอกหมุยเบาๆ "เพ้อเจ้อ! เร็วๆ เลย! รีบขนของจะได้กลับ" เขารู้ดีว่าหมุยไม่ได้เพ้อเจ้อ แต่ไม่อยากให้หมุยวิตกมากไปกว่านี้
ไม่ทันไร เสียงกรีดร้องจากชั้นบนก็ดังลั่น โรงพยาบาลที่เคยเงียบสงบพลันวุ่นวาย โตกับหมุยรีบวิ่งขึ้นไปทันที พบพยาบาลสาวคนหนึ่งล้มตัวสั่นอยู่หน้าห้องพักฟื้น อาจารย์เมฆ ผู้เชี่ยวชาญด้านอาถรรพ์ที่เจอกันในภาคที่แล้ว มาถึงก่อนแล้ว เขากำลังยืนตรวจสอบอะไรบางอย่างบนพื้น
"เจอดีเข้าให้แล้วครับคุณโต... พลังงานอาฆาตแรงมาก" อาจารย์เมฆบอก
"อะไรกันอาจารย์! นี่มันโรงพยาบาลนะ ไม่ใช่ป่าช้า" โตบ่น แต่สายตากลับจริงจัง
หมุยเดินดุ่มๆ เข้าไปในห้องพักฟื้นที่เปิดโล่ง เขายืนนิ่งเหมือนหุ่น มองไปที่เตียงว่าง ดวงตาเบิกกว้าง "โต! ผู้ชายตัวใหญ่! เขาโกรธมาก! เขาไม่มีตา!"
โตกับอาจารย์เมฆมองหน้ากัน จากข้อมูลของอาจารย์เมฆ ผู้ป่วยชายคนหนึ่งเพิ่งเสียชีวิตไปไม่นานในห้องนี้ เขาป่วยหนักและกำลังรอการผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตา แต่กลับเสียชีวิตลงเสียก่อน
จู่ๆ อุณหภูมิในห้องก็ลดฮวบ โตสัมผัสได้ถึงไอเย็นที่บาดลึกถึงกระดูกสันหลัง เขาชักปืนกระสุนอาคมออกมาทันที อาจารย์เมฆเตรียมยันต์ในมือ เงาร่างทมิฬขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นกลางห้อง มันพุ่งเข้าใส่หมุยทันที!
"ไอ้หมุย! ถอยไป!" โตตะโกนสุดเสียง เขากระโดดเข้าบังหมุยไว้ ปืนกระสุนอาคมยิงออกไปเป็นลำแสงสีฟ้า พุ่งทะลุร่างเงา แต่เงาก็ยังไม่สลาย มันส่งเสียงคำรามคล้ายความเจ็บปวด
"โต... เขาเจ็บ... เขาอยากเห็น..." หมุยพูดเสียงแผ่ว ใบหน้าซีดเผือด
การสืบสวนเบื้องต้นและสัมผัสของหมุยทำให้พวกเขามุ่งหน้าสู่ ห้องดับจิต ซึ่งเป็นจุดรวมของพลังงานอาฆาตทั้งหมด
"เราต้องจัดการกับมันที่นี่ อาจารย์... ที่ที่มันถูกกักขัง" โตบอกเสียงเด็ดขาด
อาจารย์เมฆพยักหน้า "มันถูกกักขังไว้ด้วยความแค้น... ต้องปลดปล่อยมันให้ถูกวิธี"
เมื่อประตูห้องดับจิตถูกเปิดออก ไอเย็นยะเยือกราวกับนรกก็ปะทะเข้าใส่ โตกระชับปืนแน่น หมุยเดินนำหน้าอย่างไม่กลัวเกรง ดวงตาของเขาจ้องไปที่ร่างที่นอนอยู่บนแท่นเหล็ก
"มันอยู่ตรงนี้แหละโต... มันมองมาที่เรา!" หมุยพูด มือชี้ไปที่ร่างนั้น
ทันใดนั้น ร่างโปร่งแสงของชายผู้นั้นก็ลอยขึ้นจากแท่น ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้น ดวงตาสีแดงฉานจ้องมาที่พวกเขา มันพุ่งเข้าใส่หมุยราวกับพายุทมิฬ!
"อย่านะเว้ย!" โตตะโกนลั่น เขาดีดตัวพุ่งเข้าใส่วิญญาณร้ายทันที ปืนกระสุนอาคมฟาดเข้าที่ร่างวิญญาณอย่างแรง เกิดเสียงคล้ายกระจกแตก! นี่คือการต่อสู้ด้วยพละกำลังและความเร็ว! โตใช้ทักษะการต่อสู้ระยะประชิดที่สั่งสมมาจากการปราบผีหลายต่อหลายครั้ง เขาเตะ ตัด ต่อย เข้าที่จุดอ่อนของวิญญาณ ในขณะที่อาจารย์เมฆร่ายคาถาเปิดทางและป้องกันไม่ให้วิญญาณหลักดึงเอาวิญญาณบริวารขึ้นมาช่วย
หมุยที่ยืนอยู่ด้านหลัง จู่ๆ ก็หลับตาลง มือวางทาบไปที่ร่างไร้วิญญาณบนแท่น เสียงกระซิบแผ่วเบาดังออกมาจากริมฝีปากของเขา "เขาอยากเห็น... เขาอยากเห็นหน้าครอบครัว... โต... เขาอยากเห็นหน้าลูกสาว"
คำพูดของหมุยทำให้วิญญาณร้ายที่กำลังปะทะกับโตชะงักไปชั่วขณะ โตฉวยโอกาสนั้นกระโดดถีบเข้าที่ร่างวิญญาณเต็มแรง จนมันกระเด็นไปชนผนังห้อง
"นี่คือความจริงใช่มั้ยไอ้หนุ่ม! นายแค่อยากเห็นโลกนี้อีกครั้งเพื่อลูกสาวนาย!" โตตะโกนใส่วิญญาณ ดวงตาคมกริบจ้องตอบด้วยความเข้าใจ
วิญญาณร้ายค่อยๆ สงบลง ความแค้นที่เคยลุกโชนในดวงตาค่อยๆ จางหายไปแทนที่ด้วยความเศร้าสร้อย กลายเป็นเสียงสะเอื้อน "อึก.. ๆ ผม..ผมมองไม่เห็น.." "แม้แต่หน้าของลูกสาวผมยังมองไม่เห็นเลย..."
โตที่เห็นดังนั้นก็เข้าใจความรู้สึกของผู้เป็นพ่ออย่างดี จึงพูดว่า
"ลูกคุณอายุเท่าไรละ.."
"ปีนี้ ..10ขวบ"
"ลูกชายผมยังคลานอยู่เลย"
วิญญาณหนุ่มหยุดสะอื้นและแหงนมองมาทางโต
"ลูกสาวคุณต้องเข้มแข็งมากแน่ๆ เพราะมีพ่อรักเขาขนาดนี้"
สีหน้าของวิญญาณคุณพ่อกระจ่างขึ้น ทำให้เขาได้เข้าใจถึงคำว่าปล่อยวาง
จิตที่อาวรณ์ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของ ความแค้น ความห่วงใยหรือแม้แต่ความรัก สุดท้ายแล้วทุกคนก็ต้องปล่อยวางเมื่อถึงวาระ
อาจารย์เมฆเห็นโอกาสก็รีบทำพิธีปลดปล่อยทันที แสงสีขาวนวลสว่างวาบขึ้นในห้องดับจิต ก่อนที่ร่างของวิญญาณจะค่อยๆ เลือนหายไปในอากาศ เหลือไว้เพียงความเงียบสงบ
ภารกิจสำเร็จ วิญญาณอาฆาตถูกปลดปล่อย โรงพยาบาลกลับมาสงบสุขอีกครั้ง โตกับหมุยรับค่าเหนื่อยจากเจ๊เล็ก แต่สิ่งที่พวกเขาได้มานั้นมีค่ามากกว่าเงินตรา
"ไอ้โต! ไอ้หมุย! เก่งจริงๆ ว่ะพวกแก! คราวหน้ามีงานหนักๆ แบบนี้อีกนะเว้ย!" เจ๊เล็กตะโกนแซวจากเคาน์เตอร์
"ไม่ต้องเลยเจ๊! งานแบบนี้มันเหนื่อยฉิบหาย" โตบ่น แต่ก็อมยิ้ม
บนรถบรรทุกคันโต โตขับรถไปเรื่อยๆ โดยมีหมุยอยู่ข้างๆ บางทีก็หลับ บางทีก็ร้องเพลงมั่วๆ เสียงเพี้ยนๆ หรือพูดอะไรแปลกๆ โตลอบมองหมุยที่นั่งพิงกระจก หมุยก็ยังเป็นไอ้แสบที่เขาต้องคอยดูแล แถมไอความสามาพิเศษของเขายังนำพาเขามาซวยอยู่เรื่อย
"โต... เขาไปแล้วใช่ไหม" หมุยถามขึ้น
โตยิ้มมุมปาก เขาใช้มือข้างหนึ่งขยี้ผมหมุยแรงๆ "เออ... ไปแล้ว... ไปสบายแล้วล่ะ" "กูว่าแล้วว่ามึงต้องเป็นคิมิโนโต๊ะของกูววว" โตหันหน้าไปส่ายหน้าหนีพร้อมหัวเราะลั่น
พวกเขาไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเจออะไรอีก จะมีผีร้ายตนไหนรออยู่ หรือจะมีงานแปลกๆ แบบไหนเข้ามาอีก แต่สิ่งเดียวที่โตมั่นใจคือ ไม่ว่าเรื่องราวจะพาพวกเขาไปที่ไหน เขาจะยังคงเป็นไอ้หนุ่มมาดแมนที่คอยดูแลไอ้เกรียนจอมซื่อคนนี้เสมอ และการผจญภัยของ ก็จะยังคงดำเนินต่อไป... ไม่มีวันสิ้นสุด
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
