บทกวี: ฝนที่ไม่รู้จักเลือกคน
สายฝนโปรยปราย
ท่ามกลางเสียงครางของระเบิด
และเสียงโหยหวนของกระสุนปืน
ฝนตกเท่ากันทุกหยด
บนบ้านที่ถล่ม
บนคนที่วิ่งหลบ
และบนคนที่ไม่อาจวิ่งไปไหนได้อีกแล้ว
ผมกดตัวลงไปในดินแฉะ
มือกุมปืนแน่นจนรู้สึกถึงชีพจรตัวเอง
ฝนเย็นแต่เลือดอุ่น
ความต่างอุณหภูมิทำให้ผมรู้ว่า
ผมยังอยู่
กลางเสียงปืนที่เฉือนอากาศ
ผมมองฟ้าที่เทฝนอย่างไม่รู้จักเลือกข้าง
แล้วถามในใจว่า
“ทำไมมนุษย์ถึงยังเลือกทำร้ายกันอยู่?”
ไม่มีคำตอบ
มีแต่หยดฝนที่กระทบหน้าผาก
ไหลปนกับน้ำตา
ก่อนซึมลงไปในดินที่ดื่มเลือดคนมากมาย
ผมยืนขึ้น
แม้จะไม่รู้ว่าข้างหน้ามีอะไร
และแม้จะรู้ว่าฝนนี้…ไม่อาจชะล้างความสูญเสียออกไป
แต่ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ
ผมก็ยังต้องเดินไปข้างหน้า
พร้อมกับเสียงกระสุน
ที่ดังกลบเสียงหัวใจของตัวเองทุกวินาที
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
