"อยู่เงียบ...แต่รู้ทั้งแผ่นดิน" สุมาเต็กโช
“ข้า...ไม่ประสงค์จะมีตำแหน่งใด
เพียงมีแสงจันทร์พออ่านคัมภีร์
กับลมภูเขาเย็นในทุกค่ำคืน
นั่น...ก็มากพอแล้ว”
ในยุคสามก๊ก ที่ทุกคนวิ่งแย่งชิงอำนาจ
หนึ่งในบุคคลที่กลับเลือกจะ “ถอยออก” จากวงเวียนนั้น
ก็คือชายชื่อว่า สุมาเต็กโช — ปราชญ์เฒ่าในหุบเขา
เขา ไม่ใช่นักรบ
ไม่เคยยืนบนเวทีสงคราม
แต่...เขาคือผู้ “รู้จักคน” ที่เปลี่ยนชะตาของสามก๊ก
สุมาเต็กโชไม่เคยขออำนาจ
ไม่เคยไล่ล่าชื่อเสียง
ไม่เคยเข้าเฝ้าเพื่อหวังตำแหน่ง
และเมื่อมีคนถามว่า ทำไมจึงไม่รับราชการ
เขาตอบเพียงว่า…
“ฝนที่ตกจากฟ้า…ไม่ต้องการคำชมจากต้นไม้
แสงจันทร์…ไม่เคยอวดตัว
เช่นเดียวกับข้า…ที่ไม่ต้องการเกียรติใดจากโลกภายนอก”
เขารู้ว่าอำนาจ…เปรียบดั่งไฟ
ให้ความอบอุ่นก็ได้
แต่หากใกล้เกินไป…เผาไหม้ใจคน
เขาเลือกอยู่ห่าง
เงียบ
แต่ “รู้” ทุกอย่าง
ปรัชญาของสุมาเต็กโช คือการ “อยู่เป็นกลางด้วยปัญญา”
ไม่ใช่เพราะขี้ขลาด
แต่เพราะรู้ว่า…
บางการต่อสู้ ไม่จำเป็นต้องชนะด้วยดาบ
แค่รู้ว่าใครควรชนะ…ก็พอแล้ว
และการรู้จัก “ถ่อมตน”
คือการเติบโตที่แท้จริง
ในวันที่เล่าปี่หลงทางในห้วงการเมือง
เขาคือคนที่กล่าวเพียงประโยคเดียว...
“ใต้หล้ามีขงเบ้ง…เจ้าจงไปหาเขา”
หนึ่งคำแนะนำ…ที่เปลี่ยนแผ่นดิน
สุมาเต็กโช คือบทเรียนของคนที่รักความสงบ
เขาสอนเราว่า…
บางคน “ไม่พูด”…แต่เปลี่ยนโลก
บางคน “ไม่ขึ้นเวที”…แต่กำหนดเกม
และบางคน…เลือกอยู่เงียบๆ เพื่อ “เป็นกระจก” ให้คนอื่นเห็นตนเองชัดขึ้น
ถ้าคุณรู้สึกว่าโลกวุ่นวาย
ถ้าคุณเหนื่อยกับการแข่งขัน
ลองถอยกลับมา…อยู่เงียบ ๆ แบบสุมาเต็กโช
ไม่ต้องรีบอธิบายตัวเอง
ไม่ต้องดิ้นรนให้ใครยอมรับ
เพราะบางครั้ง...คนที่เงียบที่สุด
อาจเป็น คนที่เข้าใจชีวิตที่สุด ก็ได้
“ผู้ที่มีความสงบในใจ...คือผู้ที่เอาชนะสงครามนอกกาย”
— สุมาเต็กโช
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
