บทกวี: ร่องรอยแห่งเสียงปืน
เสียงปืนเงียบไปแล้ว
แต่ร่องรอยของมันยังอยู่ทุกหนแห่ง
อยู่ในกำแพงที่พรุนด้วยรูแผล
อยู่ในต้นไม้ที่แตกกิ่งเพราะแรงกระสุน
อยู่ในดวงตาของคนที่ไม่อาจหลับสนิทอีกต่อไป
ผมเดินผ่านถนนที่เต็มไปด้วยฝุ่นควัน
ทุกย่างก้าวเหมือนเหยียบลงบนความทรงจำที่ไม่มีวันลบ
ไม่มีเสียงกรีดร้องแล้ว
แต่ความเงียบกลับดังกว่าเดิม
ผมมองมือของตัวเอง
มันยังสั่นเล็กน้อย แม้ปืนจะถูกวางไปแล้ว
เสียงปืนทิ้งอะไรไว้ในหัวใจคนเรา?
บางทีคือหลุมลึก
ที่ไม่มีวันถูกเติมเต็ม
แต่ผมยังต้องเดินต่อไป
เพราะแม้เสียงปืนจะเงียบ
ชีวิตยังคงต้องใช้ทุกแรงที่เหลืออยู่
เพื่อก้าวผ่านร่องรอยนั้น
แม้มันจะฝังอยู่ในใจตลอดไป
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
