Blockdit Logo
Blockdit Logo (Mobile)
สำรวจ
ลงทุน
คำถาม
เข้าสู่ระบบ
มีบัญชีอยู่แล้ว?
เข้าสู่ระบบ
หรือ
ลงทะเบียน
เศษหนึ่งของความทรงจำ
•
ติดตาม
5 ส.ค. เวลา 13:55 • นิยาย เรื่องสั้น
เงาของอดีต... (ว่าด้วยเรื่อง วาจา)
เงาของอดีต กับเสียงสะท้อนของภายในจิตใจที่ไม่มีใครได้ยิน “ซึ่งเราไม่อาจรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนึกคิด และจริตของใครต่อใครได้อย่างสมบูรณ์ เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราแสดงนั้นจะส่งผลต่อใครในรูปแบบใด ก็แล้วแต่ใครคนนั้นจะตีความออกมาในสิ่งที่เราเปิดเผยออกไป” มีบางสิ่งที่คนเราแอบเก็บซ่อนไว้เก่งกว่าสิ่งอื่นใด นั่นคือ “ความรู้สึก” ที่ลึกที่สุดในหัวใจ...
ฉันเคยเป็นคนหนึ่งที่มองโลกแบบตรงไปตรงมา เชื่อว่าความจริงใจจะพาให้เราเข้าใจกัน เชื่อว่าคำพูดที่ออกมาด้วยความหวังดีจะถูกรับฟังด้วยความเข้าใจ และเชื่อว่าถ้าเราเปิดเผยความรู้สึกแท้จริง เราจะได้สิ่งนั้นกลับคืนมา แต่วันหนึ่ง ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า "ความจริงใจของเรา อาจกลายเป็นคมมีดในใจของใครอีกคนได้โดยไม่ตั้งใจ"
ฉันเคยพูดบางอย่างกับคนคนหนึ่ง ซึ่งในตอนนั้น ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา เป็นคำพูดเล็กน้อย เป็นการกล่าวเตือนไปด้วยความห่วงใย แต่แววตาของเขาเปลี่ยนไปตั้งแต่ได้ยินประโยคนั้น เขาเงียบลง รอยยิ้มที่เคยมีหายไป ความสัมพันธ์ที่เคยเป็นเหมือนแสงแดดตอนเช้ากลายเป็นหมอกขาวหนาแน่นที่ไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไป นานวันเข้าฉันถึงได้รู้ว่า คำพูดที่ฉันคิดว่าผ่านการนึกคิดและตริตรองมาดีแล้ว มันไปแตะต้องบาดแผลเก่าในใจของใครบางคนเข้า บาดแผลที่ฉันไม่เคยรู้ว่ามีอยู่ บาดแผลที่เขาไม่เคยเผยให้ใครเห็น...
มนุษย์คือผู้แบกรับอดีต...
เราอาจเดินสวนกันในที่ใดที่หนึ่ง ยิ้มให้กันบ้างในบางครั้ง นั่งข้างกันบ้างในบางคราว แต่เราไม่มีวันรู้เลยว่า ใครแต่ละคนมีอดีตอะไรอยู่ในใจบ้าง บางคนอาจเคยถูกทอดทิ้ง บางคนอาจถูกหักหลัง บางคนอาจเคยเชื่อมั่นในความรักอย่างสุดหัวใจ ก่อนที่ความเชื่อนั้นจะแตกสลายลงไปอย่างไร้ซึ่งความยินดี
บางคนอาจเคยผ่านค่ำคืนที่ต้องนั่งร้องไห้คนเดียวโดยไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะถามไถ่ว่า “เธอไหวไหม” แต่คนเหล่านั้นยังยิ้มได้ ยังคุยได้ ยังคงใช้ชีวิตเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
ในคำว่าอดีตยังคงฝังลึกเหมือนเสี้ยนตำหัวใจ ที่หากใครเผลอแตะโดยไม่ตั้งใจ แม้เพียงนิดเดียว ก็อาจทำให้ความเจ็บปวดพุ่งขึ้นมาอย่างรุนแรงได้เมื่อนั้น เราจึงไม่อาจรู้ได้เลยว่า สิ่งที่เราพูด สิ่งที่เราทำ แม้ด้วยเจตนาดีหรือไม่ มันจะกระทบหัวใจของอีกฝ่ายอย่างไรบ้าง
คำพูดคือดาบสองคม เคยไหมที่ใครสักคนพูดกับเราว่า “ก็แค่พูดเล่น” แต่เรากลับรู้สึกเหมือนโดนตบหน้า กรีดบาดแผล เคยไหมที่มีคนบอกว่า “อย่าคิดมากสิ” แต่คำพูดนั้นกลับกลายเป็นการปฏิเสธความรู้สึกของเราอย่างเลือดเย็น เราเองไม่ได้อ่อนแอเกินไปหรอก เราแค่มีบางเรื่องในใจที่ลึกเกินกว่าจะอธิบายได้ และคำพูดที่แสนธรรมดาของคนอื่น บางครั้งมันดังกึกก้องภายในหัวใจเราราวกับระเบิด เพราะสิ่งนั้นมันไปกระทบสิ่งที่เราพยายามซ่อนไว้ไม่ให้ใครเห็น ฉันเคยเป็นคนแบบนั้น...
ตัวฉันเองเคยหัวเราะในวงสนทนา ขณะที่หัวใจฉันกำลังสั่นเทา ฉันเคยพยักหน้าว่า “ไม่เป็นไร” ทั้งที่ในใจมันเจ็บจนพูดไม่ออก ฉันเคยกลืนคำพูดมากมายเพราะไม่อยากเป็น “คนคิดมาก” ในสายตาคนอื่น และก็เหมือนคนส่วนใหญ่...ไม่มีใครรับรู้เลย!!!
ความเงียบที่ส่งเสียงดังที่สุด ฉันจำได้ว่าเคยนั่งอยู่ในงานเลี้ยงแห่งหนึ่ง ซึ่งเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและบทสนทนา แต่ฉันกลับรู้สึกโดดเดี่ยวที่สุด ไม่มีใครทำอะไรผิด ไม่มีใครรังเกียจ ไม่มีใครทำให้ฉันเสียใจในวันนั้น แต่หัวใจของฉันกลับหนักอึ้งเหมือนมีบางอย่างกดทับลงลึก มันคือความรู้สึกที่ไม่ได้มาจากใครคนอื่น แต่มาจากเงาของอดีตในใจส่วนลึกสุดของฉันเอง...
ฉันคิดถึงบางคำพูดที่เคยได้รับ ฉันคิดถึงบางแววตาที่เคยเฉยชา ฉันคิดถึงบางเหตุการณ์ที่เคยทำให้ฉันรู้สึกเหมือนไม่มีค่า และแม้ว่ามันจะผ่านมานานแค่ไหน ความรู้สึกนั้นก็ยังอยู่ที่เดิม รอวันที่ใครบางคนพูดหรือทำบางสิ่งเพื่อให้มันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
ไม่มีใครรู้… ไม่มีใครได้ยินเสียงของมัน และ... เมื่อเราเป็นผู้กระทำโดยไม่รู้ตัว เมื่อรู้แบบนี้ ฉันจึงกลับมาทบทวนตัวเอง...
กี่ครั้งแล้วที่ฉันพูดจาโดยไม่ระวัง กี่ครั้งที่ฉันเผลอตัดสินใครบางคนจากสิ่งที่เห็นเพียงผิวเผิน กี่ครั้งที่ฉันใช้คำพูดตรงไปตรงมาโดยคิดว่า “ก็ดีกว่าการโกหก” โดยตัวฉันเองดันลืมไปว่า ความจริงที่ไม่ประณีต ความจริงนั้นอาจเป็นความรุนแรงในรูปแบบหนึ่ง
ฉันอาจเคยทำร้ายใครต่อใครโดยไม่รู้ตัว และนั่นคือสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด ไม่ใช่เพราะฉันตั้งใจทำร้าย แต่เพราะฉันไม่รู้ว่าการกระทำของฉันจะถูกตีความอย่างไรในโลกของใครอีกคน สิ่งโลกที่เต็มไปด้วยอดีต ความกลัว ความเปราะบาง และเรื่องราวที่ฉันไม่เคยรู้จักเลย เราเข้าใจกันได้แค่ไหนในโลกที่เต็มไปด้วยความไม่รู้?
สุดท้ายแล้ว มนุษย์เราเป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อนเป็นที่สุด ไม่มีใครเข้าใจใครได้ทั้งหมด เราอาจคิดว่าเรารู้จักเขาดี แต่เราไม่มีทางรู้ว่าเขาเคยผ่านอะไรมา เคยเจ็บแบบไหน เคยกลัวสิ่งใด หรือมีปมลึกอะไรในใจบ้าง
สิ่งเดียวที่เราทำได้ คือมีความจริงใจให้ต่อกัน นั่นคือที่สุด อย่าพูดอะไรออกไปง่ายๆ เพียงเพราะคิดว่า “ก็แค่ความเห็นส่วนตัว” และอย่าลืมไปว่า “ความหมายของคำพูดนั้น” ไม่ได้อยู่ที่เราคิด แต่ขึ้นอยู่กับจิตใจของผู้รับฟัง การเรียนรู้ที่จะรับฟังโดยไม่ต้องเข้าใจเรื่องนั้นทั้งหมด
และบางครั้ง สิ่งที่คนคนหนึ่งต้องการ ไม่ใช่คำแนะนำ ไม่ใช่คำปลอบโยน ไม่ใช่การตัดสิน ไม่ใช่การอธิบาย แต่คือ “ใครสักคน” ที่ยินดีจะฟังเขา โดยไม่รีบด่วนตัดสินความรู้สึกของเขาว่าถูกหรือผิด ใครสักคนที่แม้ไม่เข้าใจอดีตของเขา แต่ก็พร้อมจะเคารพความเปราะบางในใจของเขา เพียงเท่านั้นเอง
บทสรุปในเงียบงัน ฉันยังคงมีอดีตของตัวเอง ยังมีบางบาดแผลที่ไม่เคยหาย ยังมีบางคำพูดที่ยังตามหลอกหลอน และบางความรู้สึกที่อธิบายให้ใครฟังก็ไม่มีวันเข้าใจได้ทั้งหมด แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็ได้เรียนรู้ที่จะมองคนอื่นในแง่เดียวกัน ว่าเขาเอง...ก็อาจมีอะไรบางอย่างที่เราไม่รู้ และไม่ควรแตะต้องโดยไม่ระวัง เพราะสุดท้ายแล้ว ในโลกที่เราต่างมีอดีตของตัวเอง เราอาจไม่เข้าใจกันได้อย่างสมบูรณ์
1 บันทึก
4
1
3
1
4
1
3
โฆษณา
ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
© 2025 Blockdit
เกี่ยวกับ
ช่วยเหลือ
คำถามที่พบบ่อย
นโยบายการโฆษณาและบูสต์โพสต์
นโยบายความเป็นส่วนตัว
แนวทางการใช้แบรนด์ Blockdit
Blockdit เพื่อธุรกิจ
ไทย