ชายชรากับความคิดถึงที่ไม่มีวันดับ🕊️
ฉันรู้จักคุณตาคนหนึ่ง อายุ 80 ปี ที่คอนโด
วันหนึ่งเขาถามฉันว่า
“รู้มั้ยทำไมผมชอบชวนคุยและชอบจุดบุหรี่สูบไปด้วย?”
ฉันเดา “เพราะเหงารึเปล่าครับ”
เขายิ้มบางแล้วตอบ “ก็ใช่…แต่จริง ๆ ผมคิดถึงภรรยา
เมื่อก่อนเธอไม่ชอบให้ผมสูบ แต่ผมดื้ออยากให้เธอดุ แต่สุดท้ายผมก็เลิกนะ ก็ผมรักภรรยาผมนิไม่เลิกให้เธอได้อย่างไร
แต่พอเธอเสียชีวิตปี 2550 ผมกลับมาสูบอีก หวังว่าเธอจะตื่นมาดุผม“ ผมคิดถึงเสียงดุของเธอเหลือเกิน
เขาเล่าต่อว่าลูกผมอยากให้ไปอยู่ด้วย แต่เขาเลือกอยู่คนเดียว
เพราะยิ่งเห็นสิ่งเดิม ๆ ยิ่งคิดถึง อยู่ในบ้านที่ไม่มีภรรยาอยู่แล้ว ผมไม่สามารถทำใจได้
แม้ผมเคยลองหาเด็กหาคนมาดูแล แต่สุดท้ายก็ว่างเปล่าผมจึงกลับมาอยู่ลำพัง
“ทุกคืนผมลงมาคุยกับใครก็ได้ แล้วได้จุดบุหรี่สูบ
ผมแก่แล้ว กลัวลืมหน้าเธอ… กลัวลืมเสียงเธอ…
ผมคิดถึงเสียงดุเธอ ผมอยากจดจำเธอไปตลอด”
น้ำเสียงเขาไม่สั่น แต่มีบางอย่างในคำพูดที่ทำให้เงียบกันไปพักใหญ่
เขาเป็นคนเดียวที่เคยเอาขนมหวานมาให้ฉัน
และชอบพูดซ้ำคำว่า “เด็กสมัยนี้” แล้วก็หัวเราะเบา ๆ
ฉันยิ้มให้เขาเสมอ
แต่บางคืนก็รู้สึกว่ารอยยิ้มตัวเองมันบางไปเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา
ความรักของเขาทั้งเศร้า และงดงาม
เหมือนมันยังลอยวนอยู่ตรงนั้น ตรงควันบุหรี่บาง ๆ ข้างม้านั่งที่เขาชอบนั่ง
ห้าเดือนต่อมา เขาเสียชีวิต
วันที่รู้ข่าว ฉันเดินผ่านที่นั่งเดิมของเขา
ควันบุหรี่ไม่มีแล้ว แต่เหมือนความรู้สึกบางอย่างยังลอยอยู่
ขอให้เขาได้พบภรรยาอีกครั้ง
หากโลกหลังความตายมีอยู่จริง
บางที…เขาอาจจะไม่เคยคิดถึงแค่เธอ
แต่อาจใช้ทั้งชีวิตเพื่อไม่ให้ลืมเธอเลย
Phisit P.
ขอบคุณทุกท่านที่อ่าน เรื่องราวนี้จนจบ หวังว่าทุกคนจะได้ข้อคิดจากเรื่องราวของคุณตานะครับ
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
