#นิทรรศการนี้มีเรื่องแบ่งให้เหงา
-บทบันทึกก่อนกดชัตเตอร์-
บางทีผมมัก คิดไปเองว่า ตัวเอง"เหงา"
ในค่ำคืนที่ลมหนาวกำลังมาเยือน อุณหภูมิรอบกายบังคับให้ใครต่อใคร ใส่เสื้อผ้าหนากว่าปรกติ จากหนึ่งกลายเป็นสอง หรือสองกลายเป็นสาม กระทั่งบางคน กลัวจะไม่อุ่น จึงห่มคลุมด้วยจำนวนชั้นของเสื้อผ้าที่มากกว่านั้น ...
หากแต่ในค่ำคืนนี้ ผมเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ไม่ยินดีกับเปลี่ยนแปลงครานี้ ลมที่พัดมากระทบผิวกาย คล้ายกระซิบถามข่าวคราวใครบางคนที่เดินจากไป
ผมยิ้มให้กับสายลมระลอกนั้น แล้วตอบว่า...วันเวลาได้เยียวยา ให้แผลหายดีแล้ว เหลือไว้แต่เพียงรอยร้าว ที่ไร้ความรู้สึกเจ็บปวด
ผมควักมือถือออกมาจากกระเป๋าพลางมองหาสิ่งที่อยากถ่ายทอดความรู้สึกในใจตรงหน้า ซึ่งก่อนหน้านี้ได้จินตนาการในคำนึงเบื้องต้นมาบ้างแล้ว
สิบนาทีผ่านไป... ผมก็ยังไม่ได้กดชัตเตอร์...
ผู้คนบางตา เวลาที่ความมืดห่มคลุม แสงไฟเจือจางทาทาบผิวถนน ความสว่างอันซ่อนเร้น ภาพความจริงที่เห็นตรงหน้า น่าจะเป็นบรรยากาศที่คว้ารูปถ่ายสวยๆไว้ได้สักเฟรม ทว่าบางทีผมมัก คิดไปเองว่า ตัวเอง "เหงา" จึงสร้างความเศร้า มาหลอกหลอน ทำให้ใจจิตสั่นคลอน เซื่องซึม...
เสียงกระแอมไอ ทำให้ใครคนหนึ่งหลุดจากภวังค์ ครั้นหันไปมองต้นเสียง ชายหนึ่งเดินเรียบเคียงหญิงงามตามวิถีวัยรัก เธอถามถึงอาการระคายคอของคนรัก “มันไม่มากมายนัก” ชายหนุ่มตอบ หญิงสาวยิ้มแล้วโอบกอดชายข้างกาย แล้วเดินลับหายเข้าไปในเซเว่นสาขา คอมเพล็ก ใครคนหนึ่งหันมายิ้มให้ผม...
ผมยิ้มตอบ
ผมหันกลับไปมองหา สิ่งที่อยากบันทึกภาพในคืนนี้อีกครั้ง
“ถ่ายไปทำไม มีแต่แสงไฟกับถนน ไม่เห็นจะสวยเลย”เสียงนั้น แว่วทะลุกาลเวลาให้ผมได้ยิน และมองเห็นตรงหน้าท่ามกลางความลางเลือน
"สวยแบบเหงาๆดีนะ...นี่ไงมาดูนี่ซิ" ผมตอบใครคนหนึ่งที่เพิ่งหันมายิ้มให้ผมเมื่อครู่พลางเรียกเจ้าของคำตัดพ้อมาดูรูปที่เพิ่งบันทึกในมือถือ เธอหันกลับมาแล้วเดินเข้าหาแบบไม่สู้จะยินดีนัก
ผมเดาว่าเธอกำลัง งอนชายคนรักอยู่(ใช่ผมหรือเปล่านะ) เมื่อครู่..ผมตั้งใจจะบันทึกภาพชายหญิงตรงหน้า มันช่างอบอุ่นในความรู้สึกเหลือเกิน
คลิ๊ก.ก.ก.ก...
ผมลดมือถือลง เปลี่ยนโหมด กดดูรูปถ่ายล่าสุด เขาและเธอเมื่อครู่หายไปแล้ว เหลือไว้เพียงภาพขั้นบันไดกับความว่างเปล่าของค่ำคืนวันหยุดที่ ผู้คนบางตา
ผมยิ้มให้กับภาพความจริงตรงหน้า แปลก...ที่คืนนี้ผมไม่เศร้ากับความว่างเปล่าอีกเลย แล้วผมก็เริ่มมองหาภาพที่ผ่านเข้ามาในกรอบสายตา เพื่อบันทึกภาพรูปที่สอง
แสงไฟจากร้านกาแฟยามดึกช่างสวยเสียจริง... ผมยกมือถือขึ้นเล็งภาพในเฟรม พลางนึกถึงเธอคนหนึ่งที่เพิ่งได้คุยด้วยในระยะใกล้เมื่อบ่ายวันนี้ ก่อนกดชัตเตอร์ ผมคิดถึงดวงตาเธอ
คลิ้ก.ก.กก
ผมเช็คดูรูปถ่าย...ที่เล็งมือถือไปที่ร้านกาแฟเมื่อครู่...ภาพที่ได้ มันช่างมีชีวิตชีวาเหลือเกิน
หรือว่าบางทีผมมัก คิดไปเองว่า ตัวเอง “เหงา”
ถึงเวลาแล้วที่จะต้องเลิกจินตนาการภาพตัวเองกับความว่างเปล่าเสียที ผมบอกตัวเองก่อนเดินไปกดโทรศัพท์หา เธอที่เพิ่งได้คุยด้วยในร้านกาแฟเมื่อบ่ายวันนี้
-ต้นฤดูหนาว สิบปีที่แล้ว-
📷นิทรรศการจัดแสดงที่ Kuck Kuck Artspace KhonKaen
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
