แผ่นดินของเรา Season 2 EP.8 (THE END)
สวัสดีครับท่านผู้อ่านทุกท่าน ก่อนที่จะไปอ่านนิยายเรื่องนี้ ผู้เขียนขอให้ทุกท่านโปรดช่วยกดไลก์ กดติดตาม และกดแชร์ เพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนในการทำบทความหรือนิยายต่อๆไป
ผู้พันชาติไทยพร้อมด้วยทหารไทยชุดดำและพรางเขียว พบจ่าสมิงที่นอนตายสงบริมลำธารจึงสั่งให้พาตัวออกมา ทันใดนั้นเองทหารเชียงหลวงก็ยิงปืน M16 เข้ามาทำให้เขาต้องยิงตอบโต้
แสงจันทร์ยามราตรีสาดส่องลอดผ่านยอดไม้สูง ท่ามกลางความมืดมิดในป่าทึบ กลับมีเสียงดังสนั่นเมื่อทหารไทยยิงปืน M16 ตอบโต้ใส่ทหารเชียงหลวง เพื่อนำร่างจ่าสมิงออกจากพื้นที่ ขณะนี้ทหารทั้งสองฝ่ายยิงปะทะกันอย่างดุเดือด แสงไฟจากปากกระบอกปืนส่องวิบวับท่ามกลางเงามืด ทำให้บรรดาสัตว์ป่าแตกตื่น
ด้วยเสียงปืน เสียงระเบิด จากการปะทะของทหารทั้งสองฝ่าย ทำให้มีทหารไทยที่อยู่เฝ้าเต้นท์ 4-5 นายวิ่งออกไปพร้อมจัดการ หลังจากที่พวกเขาหลบตัวตามพุ่มไม้ พวกเขายิงตอบโต้ไปอย่างแม่นยำ แต่ละนัดเต็มไปด้วยความตั้งใจที่จะปกป้องแผ่นดินแห่งนี้รวมถึงเป็นการล้างแค้นที่ทหารข้าศึกทำให้จ่าสมิงเสียชีวิต
เสียงลั่นไก M16 และปืนอาก้า ไม่หยุดชะงัก เสียงปะทะดังก้องกังวานในป่าลึก ทั้งสองฝ่ายต่างใช้ทุกวิถีทางเพื่อยื้อการต่อสู้ที่ไม่มีที่สิ้นสุดนี้
ความมืดมิดของป่าทึบไม่อาจพรางแสงจากการปะทะด้วยปืนและอาวุธ ตอนนี้ทหารไทยมีจำนวนไม่มากนักกระจายกำลังซุ่มตามซอกไม้และก้อนหิน มือกดไกยิงปืน M16 อย่างมั่นคง แต่จำนวนที่น้อยทำให้พวกเขาต้องระวังทุกๆฝีก้าว
เสียงปืนจากฝ่ายข้าศึกที่รัวยิงดังก้องป่าถูกกลบด้วยเสียงจากระเบิดที่ตกใกล้ๆทหารข้าศึกพร้อมกับเสียงปืน M16 ที่ยิงมาจากอีกทิศทาง ใช่แล้ว เจ้าของเสียงปืนเสียงระเบิดที่เข้ามาช่วยคือตำรวจตระเวนชายแดนที่กำลังเดินป่ามาเห็นเหตุการณ์พอดี เสียงปืนจากตชด.ดังกึกก้องผสมกับทหารไทยในการรบครั้งนี้
กลุ่มทหารไทยหันไปเห็นเพื่อนร่วมชาติ ถือปืนพร้อมใจเข้าร่วมสู้ พวกเขาร่วมแรงร่วมใจยิงถล่มข้าศึกจนอีกฝ่ายขวัญอ่อน ตอนนี้พวกเขาได้ไปได้เเต่โชคร้ายมีบางนายไปถูกกับระเบิดที่ฝ่ายตัวเองวาง คราวนี้เสียงปืนค่อยๆ ลดลง จนกลายเป็นความเงียบเชียบเหมือนก่อนหน้านี้
เมื่อทุกอย่างสงบลงทหารไทยพร้อมต ชด.เคลื่อนตัวอย่างระมัดระวังออกจากลำธารกลางป่าวิ่งไปที่เต้นท์ เพื่อใหทหารทุกนายที่อาศัยอยู่รีบอพยพ "เร็วๆ รีบถอนตัวออกจากที่นี่ เดี๋ยวข้าศึกจะมาโจมตีอีกรอบ" พันโทชาติไทย กิจมั่นคง สั่งให้ขนของขนเสบียงออกจากพื้นที่โดยเร็วก่อนที่ทหารข้าศึกจะมาเจอ
บนท้องฟ้ายามเช้าฝูงบิน 403 ตาคลีกลับมาอีกแล้วด้วย F-16 นำโดยนาวาอากาศโทพิศาล เตชะอำพล "AMERICA" สำหรับ F-16 Fighting Falcon ที่บินมาจำนวน 4 เครื่องนี้เป็นเครื่องบินขับไล่ที่โด่งดังระดับโลก แม้จะออกแบบมานานกว่า 50 ปี แต่ก็ยังคงมีขีดความสามารถในการรบที่ยอดเยี่ยมและเป็นแพลตฟอร์มอเนกประสงค์ สามารถทำภารกิจได้เกือบทุกประเภท ตั้งแต่สกัดกั้น คุ้มกัน โจมตีเป้าหมายภาคพื้นดิน ไปจนถึงภารกิจพิเศษ
มันเคยมีบทบาทในการรบกับกัมพูชาเมื่อ season ที่แล้วและจะเป็นพระเอกใน season 3 นับจากนี้แทนผู้พันชาติไทย ในโลกของความมั่นคง F-16 ถูกเปรียบเสมือนหมัดเด็ดที่สามารถใช้ข่มขู่หรือแสดงแสนยานุภาพต่อประเทศใกล้เคียงได้อย่างมีประสิทธิภาพ
ในการรบกับกัมพูชาตอนนั้นไม่มีเครื่องบินขับไล่ที่ทันสมัย ไม่มีระบบป้องกันภัยทางอากาศที่เทียบเท่า F-16 ได้เลย พอมาภาค 2 เริ่มมีบทเด่นในการยิงเครื่องบินขนยาเสพติดร่วง แต่ไม่ได้สอยเครื่องบินขับไล่ร่วงเหมือน Gripen
ในขณะนี้ F-16 ของไทยไม่ได้มาบินลาดตระเวนเหนือน่านฟ้าแต่เป็นการบินไปหย่อน KGGB และ GBU-12 ทำลาย BM-21 ก่อนที่จะมีการเจรจาหยุดยิงในอีก 3 นาทีข้างหน้า ทันใดนั้นเองเครื่องบินเหล่านี้สามารถปล่อยระเบิดเข้าโจมตีลึกไปในดินแดนไปในดินเชียงหลวงแบบที่เคยทำกับกัมพูชามาแล้ว
ทำลายจรวด BM-21 ปืนใหญ่และศูนย์บัญชาการทหารข้าศึกไปได้ในเวลาไม่ถึงชั่วโมง
จากนั้นเสียงเครื่องยนต์ F-16 ดังมาถึงผู้พันชาติไทยบนพื้นดินพร้อมทหารไทยทุกนาย
พวกเขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนือชายแดน
นี่เป็นสัญญาณเตือนและแสดงให้เห็นถึงความรุนแรงของอำนาจอากาศก่อนการเจรจาจะเริ่มต้น
ในหมู่บิน F-16 มี "EVIL" หรือนาวาอากาศตรีพีรสันต์ กมลเวชช์ นักบินรบสัญชาติไทยที่เคยเป็นชาวกัมพูชามาก่อนร่วมโจมตีในครั้งนี้ด้วย แม้กัมพูชาประเทศที่เขาเคยอยู่จนอายุ 10 ขวบจะไม่สามารถซื้อ F-16 ได้ง่ายๆ เนื่องจากปัญหาเรื่องค่าใช้จ่ายและความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างกัมพูชากับจีน แต่ด้วยศักยภาพของ F-16 จึงทำให้เขายอมเป็นศัตรูกับประเทศบ้านเกิดเพื่อเข้าหาโอกาสดีๆ
แทนที่เขาจะเกลียดมันแบบชาวกัมพูชาคนอื่นๆ
หนึ่งในนักบิน F-16 คิดดีแล้วว่าอาวุธชิ้นนี้กลายเป็นสิ่งที่อีกฝ่ายไม่มีวันเอาชนะได้ง่ายๆ วันนี้เขาและนักบินที่เหลือทำให้ฝ่ายที่เสียเปรียบ จนทั้ง 2 ฝ่ายมีการเปิดช่องทางติดต่อเจรจาทางทหารโดยตรง ความรุนแรงจึงเป็นอันสิ้นสุด
เมื่อ F-16 บินจากไปและการเจรจาจบลง ทหารไทยทั้ง 10 นายรอดมาได้อย่างปลอดภัยหลังจากถูกจับเป็นตัวประกัน เพราะทหารฝ่ายเชียงหลวงเสรีเข้าช่วยเหลือ ส่วนพันโทชาติไทย กิจมั่นคงพร้อมด้วย ทหารไทยนายอื่นๆกำลังเดินป่าเพื่อหาทางออกสุดท้ายกลับไม่เจอ
จึงหยุดพักเที่ยง โชคดีที่มีชายในชุดชนเผ่า 4-5 คนเดินมาเจอ "จะไปตางใด" หนึ่งในนั้นถามเป็นภาษาเหนือ "เราจะไปหาทางออกที่จะมีฮ.มารับ" ชายชนเผ่าชาติพันธุ์อีกคนตอบ "ไปตางปู๊นเนาะ ปื้นตี้ตรงนั้นบ่มีต้นไม้เยอะ เป๋นตุ้งโล่งๆฮ.ปอลงมาฮับได้" เขาบอกว่ามีทุ่งโป่งสำหรับรองรับฮ. "บะเดี๋ยวนี้พวกผมจะปี้น้องทหารไทยกุ๊นายปิ๊กบ้านปลอดภัย ขอหื้อกุ๊ท่านต๋ามหมู่เฮามา" ชายคนดังกล่าวเดินนำ "ผมฮู้ว่ากุ๊ยะเปื้อแผ่นดินของเฮาพวกผมก็มีความสุขแล้วเน้อ"
ชายในชุดชนเผ่าขอบคุณทหารไทยด้วยภาษาเหนือ แล้วเดินนำทางต่อไป
พวกเขาเดินผ่านต้นไม้หลายต้น ฝ่าพายุฝนพัดกระหน่ำทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงเฮลิคอปเตอร์ Bell 212 บินลงมาช่วย พาพวกเขาออกจากป่า
Bell 212 บินโคลงไปโคลงมาราวกับว่ากำลังจะตก นักบินพยายามประคองเครื่องสุดชีวิต
บนฟ้าสูงกว่านั้นนักบิน F-16 นามเรียกขาน "EVIL" พร้อมด้วย AMERICA และนักบินนายอื่นๆ กำลังขับ F-16 บินฝ่าพายุฝนฟ้าคะนองราวกับว่าพายุนี้จะทำให้เครื่องบินร่วงลงมาอย่างรวดเร็ว ต่ำลงมาอีกหลายฟุต Bell 212 ได้บินยกตัวฝ่าพายุฝนพร้อมกับฟ้าแลบฟ้าร้องที่เป็นอุปสรรคในการบิน
ส่วน F-16 เกือบจะถูกฟ้าแลบสอยร่วง นักบินใกล้จะไม่รอดทันใดนั้นเองพวกเขาบินออกมาจากก้อนเมฆเห็นท้องฟ้าสีคราม "EVIL" นักบิน F-16 ที่จะมีบทบาทในภาคต่อไป ยิ้มเบาๆผ่านหน้ากากอ็อกซิเจนที่ติดกับหมวกนักบินลบความเศร้าหมองที่เขาเคยผ่านเรื่องราวอันโหดร้ายตอนเป็นเด็กชายชาวกัมพูชา
เขาไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเครื่องบินที่เขาเกลียดในวัยเด็กจะเป็นเครื่องบินที่เขารักมากในตอนโต
จากครอบครัวชาวนายากจนมาสู่ความสูงที่ท้าทายชีวิต สำหรับเขาแล้วการบิน F-16 มันคือการทำลายขีดจำกัดทั้งร่างกายและจิตใจของเขา
ส่วนที่โรงพยาบาลทหารแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงราย แสงจันทรา กิจมั่นคง หญิงสาวที่อยู่เคียงข้างพันโทชาติไทยมาตั้งแต่วันที่เขาเป็นนักเรียนนายร้อย วันที่เขาไปรบที่กัมพูชา วันที่เขาได้รบในภาคเหนือ เธอยังคงให้กำลังใจเขาหลังจากที่เกิดเหตุการณ์ขึ้นกับจ่าสมิง น้องชายของจ่าชัยยะที่เรียก F-16 มาช่วยใน season แรก น้ำตาไหลออกมาเบาๆโดนเครื่องแบบลายพรางที่เขาสวมใส่ราวกับว่าหัวใจแตกสลายไปแล้ว
หลังจากออกจากโรงพยาบาลทั้งแสงจันทราและผู้พันชาติไทยไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงราย จนกระทั่งพบกับนักบินขับไล่ F-16 นามเรียกขาน "EVIL" เขามาพูดคุยความหลังกับผู้พันโดยที่ไม่มีอะไรปิดบัง
นักบิน F-16 ยกแก้วน้ำขึ้นจิบก่อนทอดสายตามองเพื่อนทหารราบเบื้องหน้า เขามาในชุดลำลองเรียบง่าย แล้วพูดคุยกันในฐานะเพื่อนที่เคยผ่านสมรภูมิเดียวกัน
“ภูมะเขือ” พระเอกเอ่ยช้าๆ เหมือนจะชั่งน้ำหนักคำ “วันนั้นฟ้าข้างบนมันเปิดโล่ง แต่ข้างล่างคุณเอาจริงน่าดู” รองผู้ฝูงพีรสันต์
พระรองภาคต่อไปพูดจบเขาก็หัวเราะเบา ทว่ารอยยิ้มไม่ถึงตา “ข้างล่างผมบอกแล้วว่าสบายส่วนคุณบินอยู่เหนือหัวผมวันนั้น ผมก็นึกว่าคุณจะไม่รอดูแล้ว คุณสันต์”
ทั้งคู่เงียบไปชั่วครู่ เหลือเพียงเสียงช้อนกระทบจาน จากนั้น EVIL ก็เล่าต่อ ''วันนั้นมันเป็นวันที่เราสองคนเเละเพื่อนๆทหารไทยต้องรบจริง จนแทบจะเหนื่อยมาก ผมรู้ตัวดีว่าผมเกือบจะไม่รอดแล้ว" จากนั้น Flashback ภูมะเขือ ค่ำคืนวันที่ 25 กรกฎาคมพ.ศ. 2568 ก็ปรากฎขึ้นในทันทีทันใด
เสียงปืน M16 ทหารไทยยิงตอบโต้กับทหารฝ่ายกัมพูชา พร้อมด้วยเสียงปืนใหญ่ดังสนั่นลั่นป่า ท้องฟ้าเหนือภูมะเขือถูกกลบด้วยเสียงคำรามของเครื่องบินขับไล่ไอพ่น F-16 ที่ EVIL และ AMERICA บังคับอยู่ เขามองลงไปเห็นผืนป่าที่กำลังลุกเป็นจุดไฟ และแนวทหารราบกำลังเคลื่อนที่ในควันขาว เสียงวิทยุในหมวกนักบินดังขึ้น น้ำเสียงหอบสั้นของผู้พัน “ข้างล่างกำลังจะถูกบีบ คุณต้องกดดันมันให้ถอนตัวเดี๋ยวนี้!”
เขาปลดระเบิด Mk.82 ใส่ร่างทหารกัมพูชาจนเกิดแสงสีส้มฉายขึ้นจากพื้นนี่คือลูกไฟแห่งความตาย ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วพื้นที่ที่ทหารกัมพูชายิงปะทะในราตรีกาล
แรงจากระเบิดทำให้ผู้พันชาติไทยแทบล้มทั้งยืน แต่เขายังตะโกนสั่ง “บุกต่อ!” เสียงปืน M16, M60 และระเบิดขว้างสลับกันดังระงม กลิ่นควันและดินปืนขมขื่นจนติดคอ
เขามองเห็น F-16 ของรองผู้ฝูงที่ตอนนั้นยังยศเรืออากาศโทบินพุ่งต่ำเหนือยอดไม้ ปล่อยแฟลร์หลอกขีปนาวุธเป็นเส้นแสงร้อนวาบ เพื่อล่อหลวง MANPADS ที่ทหารกัมพูชายิงใส่
ท้องฟ้าที่มีดาวหลายดวงถูกควันไฟจากการสู้รบบดบังเพียงน้อยนิด EVIL ที่ยังอยู่ในค็อกพิท F-16 ได้รับเสียงเตือนภัยเข้ามาในหูทันที
หัวใจเต้นแรงมากขึ้น มากขึ้น และมาก็ขึ้น มือขวาจับของเขาคันบังคับแน่น เขามองผ่านเรดาร์ เห็นสัญญาณมิสไซล์พุ่งขึ้นจากแนวป่าไล่มาอย่างตรงและเร็ว
เขาเร่ง afterburner ทะยานออกไปในความมืดมิดแล้วไต่ระดับ 90 องศาราวกับจรวด ในขณะที่บินเขากำลังคิดอยู่ว่าสิ่งที่ทำนั้นมันเหมาะสมหรือไม่เพราะในวัยเด็กเขาเคยเติบโตที่กัมพูชามาก่อน ก่อนที่จะย้ายมาเป็นคนไทยในเวลาต่อมา AMERICA สั่งให้เขากดสวิตช์ แสงร้อนวาบพุ่งออกด้านหลังเป็นฝูงดาวตกสีส้ม แต่จรวดข้าศึกไม่ยอมหลงกล มันยังตามมาอยู่
EVIL เอียงปีกซ้ายดิ่งลงช่องว่างระหว่างไหล่เขา แรง G อัดร่างจนลมหายใจติดขัด เสียงลมหวีดดังทะลุหมวกนักบิน มิสไซล์ลดระยะเหลือไม่ถึง 3 วินาทีจะชน เขาดึงเครื่องบินลงต่ำด้วยความเร็วสูงจนต้นไม้ด้านล่างเอนตาม ก่อนดึงขึ้นในมุมเกือบตั้งฉาก ปล่อยแฟลร์ชุดสุดท้าย พริบตานั้น หัวรบจรวดระเบิดใกล้ท่อไอพ่น
โชคดีที่เขากับ AMERICA เดินทางกลับฐานปลอดภัย
นักบิน F-16 ไทยพูดชัดไม่มีติดสำเนียงกัมพูชาเอนหลังบนเก้าอี้ มองฝนตก 11 โมงเช้าพร้อมเปิดมือถืออ่านโซเชียลแล้วไปเจอข่าวที่ทำให้ตะลึง “หยุดยิงยังทันไร พวกมันก็ตู้มใส่เราอีกแล้ว”
ผู้พันชาติไทย ทหารที่เป็นเพื่อนร่วมรุ่นบอกว่า "นี่อย่าบอกนะว่าเป็นเฟคนิวส์ มันยิงปืนใหญ่ใส่แม่สาย ทั้งๆที่เจรจากันแล้ว”
EVIL “คุณก็รู้…ในเกมนี้ ความเงียบคือช่วงเวลาที่ทุกคนกำลังชาร์จอาวุธ ไม่ใช่สันติภาพ”
เขาตับบทพูดต่อ ''ไหนๆผมก็มาเชียงรายแล้ว ผมจะขออนู่ที่นี่สัก 2-3 วันก่อนกลับ" เขาพูดจบ อาหารก็มาเสิร์ฟถึงโต๊ะพอดี
(มีต่อ Season 3)
Credit ภาพประกอบนิยาย
NATO Allied Air Command
Airlinesweek
Tanapon Arunwong
USMC
RTAF
เรียบเรียงโดย : จ๋าแดง ภูมะเขือ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
