"Sailor Pluto ความรักที่แสนห่างไกล"
หากจักรวาลคือบทกวี “พลูโต”
คงเป็นวรรคสุดท้ายที่
เงียบงันที่สุดของระบบสุริยะ
ดาวเคราะห์น้อยที่เคยถูกนับรวมอยู่ในวงโคจร
ก่อนจะถูกถอดถอนออกจากนพเก้า
หลุดออกไปอย่างเงียบงันและอ้างว้าง
เช่นเดียวกับเธอ "เซ็ตสึนะ เมย์โอ"
ผู้พิทักษ์ประตูแห่งกาลเวลา
และหญิงสาวที่เก็บ “ความรัก”
ซ่อนไว้ในเงามืดของจักรวาล
เธอแอบรักแอบมอง
“องค์ราชา Endymion”
ผู้เป็นศูนย์กลางของโลก
ทั้งที่รู้ว่าเขามีจันทราผู้งดงามคอยเคียงข้าง
และมีพระจันทร์ดวงน้อยอย่างจิบิมูน
โคจรรอบชีวิตอยู่แล้ว
ความรักของเธอจึงไม่ได้ขอให้มี
“ที่อยู่” แต่ขอเพียง “ที่ให้ยืน”
ได้เฝ้ามองเขาอย่างเงียบๆ
จากสุดขอบจักรวาล
เหมือนดาวพลูโต
ที่แม้ถูกย้ายออกจากวงโคจรหลัก
แต่มนุษย์ก็ยังเงยหน้ามองหาเธอในคืนที่มืดมิด
ยังจดจำเธอได้…แม้จะไกลเกินไขว่คว้า
และบางที “การอยู่ไกล”
อาจน่าจดจำกว่า “การอยู่ใกล้” เสียอีก
ใกล้...อาจกลายเป็นความเคยชิน
แต่ไกล...คือระยะทางที่ปั้นแต่ง
ให้ความคิดถึงมีคุณค่าขึ้นมา
เธอไม่เคยร้องไห้ ไม่เคยขอ
ไม่เคยแม้แต่จะก้าวล้ำเขตแดนความเป็นไปได้
เธอเพียง…ยืนตรงนั้นเสมอ
ราวเข็มนาฬิกาที่ไม่เคยเดินไขว้
แต่ก็ไม่เคยหลุดออกจากหน้าปัดของโชคชะตา
“ความรักที่ไม่สมหวัง”
ไม่ใช่ความรักที่ล้มเหลวเสมอไป
หากแต่เป็นความรักที่ยิ่งใหญ่
เกินกว่าคำว่าครอบครอง
และดาวพลูโตก็ยังคงโคจรในเส้นทางของตน
อย่างเงียบงัน แต่งดงามเสมอมา
หากหัวใจคือระบบสุริยะ
ความรักของพลูโต
ก็คงเป็นดาวดวงที่ไม่เคยลืม
ชายผู้เป็นดั่งโลกทั้งใบของเธอได้เลยสักครา
อยากจะหยิบกุญแจ วางกฎลง
และประตูแห่งเวลามองหา
ทุกความเป็นไปได้สักไทม์ไลน์
ที่อาจได้อยู่เคียงข้างกัน แค่นั้นก็สุขในใจ
"เซเลอร์พลูโตทำให้รู้ว่า การจากไป หรืออยู่ห่างไกล อาจน่าจดจำกว่าการอยู่ใกล้ เพียงได้มอง ไม่ครอบครองก็มากพอ,,,"
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
