ตอนที่ 1 : การพบเจอ
{ เริ่มต้น } สวัสดีครับ ผมชื่อ โซ อายุ 24 ปี ผมเรียนจบจากมหาลัยที่ไม่ได้โดดเด่นหรือดังอะไรมากเลย หลังจากที่ผมเรียนจบ ผมก็ได้ออกมาใช้ชีวิตทำงานตามปกติสุข ของมนุษย์ธรรมดาทั่วไป ที่เขาทำกัน แต่มีสิ่งนึงที่ผมชื่นชอบและเชื่อเป็นอย่างมาก คุณรู้ไหมครับว่าเรื่องอะไร...? เรื่องพรมลิขิตครับ เรื่องเนื้อคู่ เรื่องแฟนตาซีไซไฟ เรื่องเหนือมนุษย์จะจินตนาการได้พวกนี้แหละครับ ฮ่าๆ มันน่าขำใช่ไหมหล่ะ แต่ผมก็ยังเชื่อนะครับ ถึงใครจะมองว่ามันบ้า และไร้สาระ....
ตอนที่ 1 การพบเจอ
เสียงนาฬิกาปลุก ( ตื้ดดดด ~~~ )
โซ: ไอบ้าเอ้ยสายแล้วๆต้องรีบแต่งตัวไปทำงานแล้วไม่งั้นมีหวังคุณลุง พีช ฆ่าฉันตายแน่ๆ
( อาบน้ำแต่งตัวใส่เสื้อผ้าอย่างเร่งรีบ )
เสียงโทรศัพท์ มีคนโทรเข้ามา ติ้งงงๆ ~
โซ: ฮัลโหลครับคุณลุง ผมรู้แล้วๆ ผมกำลังไปครับคุณลุง พอดีว่าผมตื่นสายนิดหน่อยหน่ะ
ลุงพีช: ฉันให้เวลาแก 15 นาทีนะโซ ถ้าแกไม่ถึงร้าน ฉันเอาแกตายแน่
โซ: ค้าบๆคุณลุงผมกำลังรีบไปค้าบบ ผมจะซิ่งมอเตอร์ไซค์ ขี่ฝ่าไฟแดงทุกแยกไปเลยดีไหมหล่ะค้าบ
โซ: ค้าบๆคุณลุงผมกำลังรีบไปค้าบบ ผมจะซิ่งมอเตอร์ไซค์ ขี่ฝ่าไฟแดงทุกแยกไปเลยดีไหมหล่ะค้าบ
ลุงพีช: แกกวนฉันหรอ เอาเป็นว่ามาให้ถึงภายใน 15 นาทีนี่ มีงานด่วนเข้ามาเข้าใจไหม ( ตัดสาย )
โซ: ตาลุงบ้านี่เขี่ยวซะมัดเลยเว้ย
เสียงสตาร์ทมอเตอร์ไซ ( เสียงเครื่องยนต์ )
วินาทีนั้นสายตาของโซได้เหลือบ ไปเห็นผู้หญิงคนนึง ได้เดินผ่านสายตาของเขาไป เขาเป็นผู้หญิงที่สวยจนโซห้ามใจไม่ไหวจนต้องหันไปมอง
โซ: เมื่อกี้เหมือนเห็นผู้หญิงคนนึง ที่สวยมากๆเดินผ่านไปนี่นา แล้วหายไปไหนซะแล้ว เฮ้ออ... ( ถอนหายใจ ) หรือว่าช่วงนี้ฉันฝันถึงเรื่องพวกนี้มากไปนะ
โซได้ขี่รถออกจาก อพาร์ทเม้นท์แล้วขี่ไปยังเส้นทางตามปกติ และได้เจอทางแยกและติดไฟแดงอยู่นั้นโซก็ได้คิดถึงอะไรบางอย่าง
เสียงในหัวของโซ : แต่เธอคนนั้นสวยจริงๆเลย ฉันไม่อยากคิดเลยว่าฉันแค่ตาฟาดไปเอง เห้ออ~~ ถ้ามีปรากฏการณ์อะไรที่มันพิเศษๆ หรือเรื่องพวกพรมลิขิตจริงๆ เมื่อไหร่ มันจะเกิดขึ้นกับฉันบ้างนะ
ทันทีที่โซขี่รถมาถึงร้านของลุงพีช โซได้ดูนาฬิกาว่าสายไปกี่นาที
โซ: แย่ซะแล้วสายไป 5 นาที ครั้งก่อนฉันสายไปแค่ 1 นาที ลุงยังไม้ฟาดฉันจนเกือบตาย แย่แน่ๆ ชั่งมันฉันจะใช้ข้ออ้างเหมือนทุกทีละกัน
โซเดินเปิดประตูร้านขายดอกไม้เข้ามา
( เสียงเปิดประตู )
โซ: คุณลุงคือฟังผมก่อนนะที่ผมมาสายเพราะว่าผม เอ่อ.... อือใช่ ผมไปเจอนกพิราบตัวนึงมันกำลังข้ามถนนหน่ะ แหะๆ
ลุงพีช: โซแกอย่ามาใช้ข้ออ้างแบบนี้กับฉันนะ แกเห็นฉันโง่รึไงวะ นกพิราบที่ไหน มันจะรอข้ามถนนวะไอนี่
คนนี้คือลุงพีชเป็นลุงของฉันเอง เป็นน้องของพ่อ ตั้งแต่พ่อกับแม่แยกทางกัน ลุงก็ขอรับอุปถัมภ์ฉันมาเลี้ยงเอง ถึงแกจะขี้บ่น พูดจาขวานผ่าซาก เหมือนจะไม่สนใจความรู้สึกของฉัน แต่ความจริง เขานี่รักฉันยิ่งกว่า พ่อกับแม่ของฉันซะอีก
ลุงพีชเปิดร้านดอกไม้ เป็นร้านของแกเอง และผมก็มาช่วยแกเป็นประจำ แต่ถึงจะอย่างนั้นแกก็ยังให้เงินค่าขนมของผมทุกครั้ง และก็ชอบบอกให้ผมไปเที่ยวไปใช้ชีวิตเยอะๆ เห้ออ แต่ผมจะไปใช้ชีวิตที่ไหนได้หล่ะ ผมไม่เคยมีที่ไหน ที่อยากจะไปหรือฝันเหมือนคนอื่นเลยสักครั้ง ชีวิตผมหน่ะ ตั้งแต่เด็กๆผม ผมมักจะใช้ชีวิตอยู่ในกรอบ ไม่ค่อยได้ไปไหนเลย อยู่แต่บ้าน ความสุขหรอ แทบจะไม่มีเลยมั้ง
แต่จนได้เกิดเหตุการณ์ครั้งใหญ่ พ่อกับแม่ของผมทะเลาะกัน จนพ่อกับแม่แยกทางกัน และคิดจะเอาผมไปไว้ที่บ้านเด็กกำพร้า แต่ยังดีที่ลุงพีช เลือกรับผมมาเลี้ยง แต่ว่าแบบนี้ มันดีแล้วใช่ไหม....
ลุงพีช: โซ วันนี้แกดูร้านก่อนนะฉันมีธุระต้องไปทำในเมืองนิดหน่อย วันนี้แกดูร้านแล้วปิดร้านให้เรียบร้อยหล่ะ และอย่าแอบอู้นะ ถ้าฉันจับได้ แกตายแน่
โซ: ค้าบบๆคุณลุงที่เลื่อมใสในศรัทธาของพระเจ้า ที่บอกว่าจะไปธุระ ก็คงจะไปโบสถ์เหมือนเคยอีกใช่ไหมหล่ะ
ลุงพีช: ฉันจะไปไหนไม่จำเป็นต้องคอยบอกคอยรายงานแก กลับไปทำงานซะ แล้วทำความสะอาดให้เรียบร้อยด้วยหล่ะ ฉันไปแล้ว
( เสียงปิดประตู )
โซมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ที่เห็นครอบครัวที่อบอุ่น ที่พาลูกๆของเขาเดินเล่น พร้อมกับซื้อลูกโป่งให้ลูกของเขา ลูกของเขาดูชอบใจอย่างมากพร้อมให้เห็นรอยยิ้มที่ดีใจสุดๆ
( เสียงเปิดประตู )
โซ: เอาดอกไม้อะไรดีครับ และจะใช้ดอกไม้ในโอกาสอะไรครับ อยากได้แบบมีความหมายแบบไหนไหมครับ สอบถามผมได้นะครับผมยินดีตอบทุกคำถามเลย ( โซค่อยๆหันหน้าจากหน้าต่าง เพื่อมาต้อนรับลูกค้า อย่างช้าๆ )
ระหว่างนั้นทันทีที่โซได้หันหน้ามาสบตากับลูกค้า โซเหมือนถูกสะกดให้ตกอยู่ในภวังค์ ที่ดูเหมือนเวลาจะหยุดลงไปเลย และคิดในใจว่า ทำไมเขาถึงดูดีแบบนี้นะ เหมือนตัวผมจะถูกดูดเข้าไปให้เข้าใกล้เขากว่านี้เลย แต่มันจะดีไหมนะ ไม่ดีแน่ๆ
ลูกค้า: คุณคะ....คุณคะ คุณผู้ชายคะ
โซ: เอิ่มม...ครับครับ ( ท่าทางเลิ่กลัก )
โซ: ไม่ทราบว่าเอ่อ....ชอบๆดอกไม้ดอกไหนเป็นพิเศษไหมๆครับๆ ผมๆแนะนำให้ได้นะครับ ( อาการพูดตะกุกตะกัก หลบสายตาไปมา )
ความคิดในหัวของโซตอนนั้น มันติดอยู่อย่างเดียวว่า ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงดูมีเสน่ห์ น่าดึงดูดจังเลย ราวกับหลุดมาในนิยาย แต่ก็เหมือนเคยเจอกันมาก่อนเลย
ลูกค้า: สวัสดีค่ะ คือฉันอยากได้ดอกไม้ที่มีความหมายถึงการ เริ่มต้นใหม่ที่ดี และจะสื่อถึงการเริ่มต้นที่ยั่งยืนและยืนยาว ค่ะ พอจะแนะนำได้ไหมคะ พอดีว่าฉันเลือกดอกไม้ไม่ค่อยเป็นและก็ค่อยรู้เรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ ( พอพูดเสร็จพร้อมกับยิ้มให้โซ )
โซ: เอ่ออ... งั้นเอาๆเป็น ดอกแดฟโฟดิล มันมีความหมายที่ดีเลยครับหรือจะเอาเป็นดอกเดซี่ดีไหมครับ
ลูกค้า: อันไหนหรอคะ ขอดูหน่อยได้ไหมคะ
โซ: ได้ครับเดี๋ยวผมหาให้นะครับ ( โซยังไม่สามารถละสายตาจากผู้หญิงคนนี้ได้เลย ยังจ้องมองเป็นพักๆ )
โซได้เดินออกมาเพื่อหาดอก ดอกแดฟโฟดิลและดอกเดซี่ให้ผู้หญิงคนนี้ได้ดู
โซ: เจอแล้วครับ อันนี้จะเป็ดอก ดอกแดฟโฟดิล มีความหมายว่า การเริ่มต้นใหม่ ความหวัง การเกิดใหม่ และความสำเร็จ ส่วนดอกเดซี่จะหมายถึง ความรักบริสุทธิ์ ความหวัง การเริ่มต้นใหม่ ความอบอุ่น และความเข้มแข็ง สนใจเป็นอันไหนดีครับ ผมว่าถ้าจะให้ผมเลือกให้ผมขอแนะนำเป็นดอก ดอกแดฟโฟดิล น่าจะเหมาะกับลูกค้ามากกว่านะครับ ( พร้อมกับหันไปหาลูกค้า ที่กำลังจับและชื่นชมดอกไม้พร้อมกับดมกลิ่นของดอกไม้นั้น โซก็ได้ตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง )
ความคิดในหัวของโซ : ทำไมมันใกล้อย่างนี้นะ ใจฉันเต้นแทบจะหลุดออกมาแล้ว ฉันไม่อยากให้ช่วงเวลาเหล่านี้จบลงเลย ทำไมมันถึงรู้สึกผูกพันกับผู้หญิงคนนี้จังนะ หรือนี่หรอเรียกว่าพรมลิขิตอะไรนั่น ใจเต้นรัวแทบจะทะลักออกมาแล้ว
ลูกค้า : เอ่ออ...เอาดอกแดฟโฟดิลนี่ค่ะ เท่าไหร่คะ
โซ: ( ยังจ้องมองตกอยู่ในภวังค์ )
ลูกค้า: คุณคะ....ได้ยินไหมคะ คุณ....คุณคะๆ
โซ: เอ่อ...ขอโทดครับ เมื่อกี้ว่าอะไรนะครับ
ลูกค้า: ฉันตกลงเอาดอกแดฟโฟดิลค่ะ เท่าไหร่หรอคะ..?
ลูกค้า: ฉันเห็นคุณจ้องฉันขนาดนั้น มันมีอะไรติดอยู่ที่หน้าของฉันงั้นหรอคะ..?
โซ: เอ่ออ...ไม่มีครับ ไม่มีอะไรติดที่หน้าเลยครับ คุณแค่ทำให้ผมรู้สึกอะไรบางอย่างหนะครับ
ลูกค้า: อะไรหรอคะ..?
โซ: ( คิดในใจ ) บ้าเอ้ย...เราแม่งพูดอะไรไปวะเนี้ย บ้าแล้วตายแล้ว ตั้งสติโซ ใจเย็นๆ สงบสติไว้ แต่ใจมันดันเต้นไม่หยุดนี่สิ ถ้าขืนพูดมากไปกว่านี้ มีหวังเขามองฉันเป็นพวกโรคจิตแน่ๆเลย
โซ: ไม่มีอะไรหรอกๆครับ คือว่าคุณแค่สวยจนผม..... ( ความคิดในหัว ) บ้าเอ้ย เรานี้แม่งพูดอะไรไปวะเนี้ยยย ชิบหายแล้ว ทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้น อยากจะตีปากตัวเองสัก 100 ครั้ง ฮือออ~~~
ลูกค้า: คะ...?
โซ: เอ่ออ...ขอโทษครับ คือผมช่วงนี้ผม กินกาแฟน้อยไปหน่อย... ( ความคิดในหัว ) กินกาแฟอะไรวะนั่นแล้วมันเกี่ยวอะไรกันวะ โถ่เอ้ยย แกนี่มีสมองรึเปล่าวะ จบแล้วจบสิ้นแล้ว
ลูกค้า: ( เสียงหลุดหัวเราะพร้อมกับยิ้มมุมปาก )
โซ: ดอกแดฟโฟดิลช่อนี้ สามร้อยสี่สิบเก้าบาทค้าบ ( เสียงในหัว ) เขามองฉันเป็นคนบ้าแหงๆ
ลูกค้า: โอเครค่ะ สองร้อยสี่สิบเก้าบาท อะนี่ค่ะ
โซ: ขอบคุณค้าบบ ( เสียงที่หมดแรง )
ลูกค้า: คุณนี่ดูเป็นแปลกเหมือนกันนะคะ แต่ก็ดูน่ารักดี ( พร้อมกับยิ้ม )
โซ: ( อึ้งไปสักพัก...นึง ) อะไรนะครับเอ่อ...ไอเรื่องที่ว่าผมแปลกก็จริง แต่ไอเรื่องที่บอกว่าผม.....น่า..รักนี่จริงหรอครับ
ลูกค้า: ( ยิ้มที่มุมปาก ) ฉันชื่อ เฟียน่า นะคะยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณโซ
( เสียงปิดประตูร้าน )
ในตอนนั้นเองทั้งร้านเงียบสงัด ไม่มีแม้แต่เสียงใดๆเหมือนตัวของโซได้ตกอยู่ในภวังค์ชั่วครู่นึง จนหลังจากนั้น ได้ระเบิดความดีใจสุดขีดพร้อมกับรู้สึกดีมากๆอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาเลย
โซ: ( ยิ้มออกมาแบบที่ดีใจสุดขีด พร้อมกับกระโดดและวิ่งไปมาในร้านอย่างดีใจ )
โซ: เดี๋ยวนะ.. หรือว่านี่ฉันจะฝันไปเอง ใช่ต้องใช่แน่ๆ
( เสียงตบหน้าตัวเอง )
โซ: โอ้ยเจ็บบ...นี่ไม่ใช่ฝันเว้ยยยยย ( อาการดีใจวิ่งไปมาแล้วหัวเราะ )
โซ: แต่ว่านี่มันความรู้สึกอะไร ทำไมถึงรู้สึกดีใจขนาดนี้หล่ะ แต่ก็รู้สึกแปลกๆ ( เสียงถอนหายใจ )
โซ: เราจะได้เจอเขาอีกไหมนะ......
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
