ห้องคนดวงซวย
...
ผมเป็นคนต่างจังหวัดทางภาคอีสาน
เข้ามาทำงานที่กรุงเทพฯ ก็หลายปีแล้ว
วันหยุดยาวสัปดาห์หน้านี้
ผมมีแพลนว่าจะกลับไปเยี่ยมบ้าน
เพราะตั้งแต่เข้ามาทำงาน ก็ยังไม่เคยได้กลับเลย
แม่โทรมาบอกว่ายายไม่ค่อยสบาย
ผมเลยตั้งใจว่า คราวนี้ต้องกลับไปหายายให้ได้
...
ถึงกำหนดเดินทางกลับบ้าน
ผมรีบเคลียร์งานที่ค้างให้เสร็จ
กะว่าเสร็จเร็วจะได้ออกเดินทางเลย
แรก ๆ ผมคิดว่าจะออกเดินทางวันรุ่งขึ้น
แต่พอคิดอีกที…
นาน ๆ ได้กลับบ้านทั้งที
ก็อยากใช้วันหยุดให้คุ้มที่สุด
เลยตัดสินใจขับรถกลับเลยคืนนั้น
...
แต่มันก็ไม่เป็นไปตามแผนครับ…
งานบางส่วนต้องรอฝ่ายอื่นดำเนินการ
กว่าจะเคลียร์เสร็จปาเข้าไปหนึ่งทุ่มกว่า
เก็บของเสร็จก็สองทุ่มครึ่งแล้ว
ยังดีที่กลางคืนรถไม่ติด
ผมเลยขับได้สบาย ๆ
แต่พอถึงเที่ยงคืนกว่า ๆ
อาการล้ามันก็เริ่มมา
ตาจะปิดอยู่แล้ว กาแฟก็เอาไม่อยู่
...
ผมเลยหยิบมือถือ
ค้นหาโรงแรมใกล้ฉันทันที
คิดว่าขอนอนสักหน่อย
เช้ามืดค่อยขับต่อ
ผลการค้นหา มีแค่โรงแรมเดียว
เพราะถนนเส้นนี้เป็นต่างจังหวัดยาว ๆ
ไม่ค่อยมีโรงแรมหรอก
“เอาวะ… นอนที่ไหนก็ได้ละตอนนี้”
...
ขับตามหมุดไปก็เจอจริง ๆ
โรงแรมสองชั้น มีลานจอดรถด้านหน้า
มีรถจอดอยู่ไม่กี่คัน ไฟก็เปิดสลัว ๆ
ผมหิ้วกระเป๋าเข้าไป เจอเด็กพนักงานวัยรุ่น
นั่งพิงเก้าอี้หลับอยู่
ผมปลุกเขาแล้วบอกว่าอยากได้ห้องพัก
เด็กคนนั้นงัวเงียพูดว่า
“ค่าห้อง 500 บาทครับ…พี่เลือกเอาเลยครับ แล้วแต่ดวง”
ตอนนั้นผมก็แปลกใจนิดนึง
แต่ด้วยความง่วงจัด ไม่สนใจอะไรแล้ว
...
กุญแจที่ผมหยิบได้คือห้อง 206
อยู่สุดทางเดินชั้นสองพอดี
มันเงียบมาก
เหมือนกับว่าชั้น 2 นี้ไม่มีวี่แววของคนอยู่เลย
ไฟทางเดินก็ไม่ค่อยสว่างมาก แต่ก็พอมองเห็นทางและหมายเลขห้องได้
ผมพยายามมองข้ามทุกอย่างไป เพราะคิดแค่ว่าเดี๋ยวเดียวตอนเช้ามืดก็เดินทางต่อแล้ว
...
ห้องก็เหมือนโรงแรมทั่วไป
ซ้ายมือเป็นห้องน้ำ ขวามือเป็นตู้เสื้อผ้า
มีทีวี เตียงนอน แล้วก็หน้าต่างผ้าม่านสีเขียว
ผมลองเปิดทีวี… ไม่มีสัญญาณสักช่อง
เลยเลิกสนใจ หยิบเสื้อผ้าไปอาบน้ำแทน
...
ห้องน้ำค่อนข้างสลัว
มีหลอดไฟแค่สองดวง
แสงเหลือง ๆ ทำให้บรรยากาศแปลก ๆ
ผมอาบน้ำสบายใจดีอยู่
จนกระทั่ง…
หางตาเหมือนเห็นเงาอะไรบางอย่าง
เคลื่อนไหวอยู่หลังม่าน
…ฮืดด ฮืดด...
สิ่งที่ตามมาคือผมได้ยินเสียงบางอย่างเหมือนกับเสียงของคนที่หายใจแรง หรือคนที่หายใจไม่ออก แล้วพยายามที่จะหายใจ
ด้วยความสงสัย ผมรูดม่านออกทันที
สิ่งที่เห็นคือ...
...
หญิงชราคนหนึ่ง
กำลัง “คลาน” ออกมาจากใต้อ่างล้างหน้า
ผมสีขาวโพลนยุ่งเหยิง
ใบหน้าเหี่ยวย่น
ดวงตาถลนแทบจะหลุดจากเบ้า
กำลังมองตรงมาที่ผม
ไม่มีคำตอบอื่นนอกจาก... ผี
...
ผมอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะได้สติ
ร้อง “เฮ้ย!!” แล้วถอยหลังทันที
แต่เพราะเพิ่งล้างสบู่ พื้นเลยลื่น
จนผมล้มลงไปกับพื้น
รีบลุกขึ้นมา มองไปที่อ่าง…
ไม่มีใครอยู่แล้วครับ
แต่สิ่งที่เหลืออยู่คือ…
เศษผมสีขาว ตกอยู่ข้างอ่าง
ตอนนั้นผมไม่คิดอะไรแล้ว
โกยออกมาจากห้องน้ำทันที
...
ยืนหอบหน้าทีวี พยายามเรียกสติ
ทบทวนสิ่งที่เจอ… ใช่ครับ มันคือ “ผี”
ผมรีบแต่งตัว คว้ากระเป๋า
แล้วเปิดประตูจะวิ่งหนีออกมา
ทันใดนั้นเอง...
เสียงประตูห้องเปิดตามหลังมา
พร้อมความรู้สึกเย็นวาบขึ้นสันหลัง
ผมเหลียวกลับไปดู...
...
ประตูห้องเปิดแง้ม
และมีหัวหญิงชราคนเดิม
โผล่ออกมาจากขอบพื้น
เหมือนคนนอนคว่ำ
แล้วเอาหัวเลื่อนออกมานอกห้อง
จากนั้นหัวนั้นก็ค่อย ๆ เลื่อนกลับเข้าไป
พร้อมกับประตูที่ค่อย ๆ ปิด
...แกร๊ก...
เสียงนั้นเป็นสัญญาณให้ผมวิ่งไม่คิดชีวิต
...
ผมวิ่งลงบันได ผ่านโต๊ะพนักงาน
ไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น
เป้าหมายเดียวคือรถ
แต่ก่อนจะพ้น ผมเหมือนจะได้ยินเด็กพนักงานพูดว่า
“เจอคนดวงซวยอีกแล้ว...”
...
ผมขึ้นรถ สตาร์ททันที
เหยียบคันเร่งเต็มที่ออกสู่ถนนใหญ่
ความง่วงหายวับราวกับไม่เคยมี
สุดท้ายผมก็กลับถึงบ้านแม่ได้อย่างปลอดภัย
เล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่กับยายฟัง
แต่ก็ไม่มีใครตอบได้ว่ามันคืออะไร
...
ตั้งแต่วันนั้นมา
ผมมอง “คนแก่” ไม่เหมือนเดิมอีกเลย
แม้แต่หน้าของยายผมเอง ผมยังกล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะมอง
ทุกครั้งที่เห็นใบหน้าคนแก่
มันทำให้ผมย้อนนึกถึงภาพหญิงชราที่คลานเข้ามาหาผมในห้องน้ำ
แค่คิด… ก็ทำให้ตัวสั่นไม่หาย
ผมได้แต่หวังว่า...
สักวันหนึ่ง อาการนี้จะหายไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
