เวลาครึ่งชั่วโมงผลิตงานเขียนได้แค่ไหน
เมื่อวานนี้คุยเรื่องการไปนั่งเขียนหนังสือในร้านกาแฟ บางคนสงสัยว่า เริ่มเขียนหนังสือตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าเลยหรือ
ผมเป็นพวกนอนน้อย ตื่นเช้า การเริ่มงานตอน 07.00 น. ไม่ใช่เรื่องแปลก ทำมาตลอดชีวิต
สมองคนอื่นเป็นอย่างไร ผมไม่รู้ แต่สำหรับผม สมองจะสดชื่นในเวลาเช้าตรู่ คิดเร็วและได้งานเสมอ
คำถามต่อไปคือ ทำงานแค่ครึ่งชั่วโมงก็ได้งานหรือ
คำตอบคือใช่ เมื่อสมองจดจ่อ รู้ว่าจะเอาอะไร จะไปทางไหน ก็จะสามารถคุมสมอง แบบกดปุ่มได้
บางคนบอกว่า ยิ่งเร่งจะยิ่งเละนะ ใช่ ถ้าคิดไม่เป็น
ถ้าคิดเป็น ยิ่งเร่งยิ่งได้งาน
แต่นี่เป็นการฝึกฝนมานานหลายสิบปี จะทำอย่างนี้ได้ ต้องรู้วิธีคิด รู้ว่าจะขยับนิวรอนอย่างไรเพื่อให้ได้พล็อตเรื่องในเวลาสั้นๆ นั้น
ถ้าพูดแบบเซนหรือนิยายกำลังภายในก็คือ ในชั่วขณะที่จดจ่อนั้น ร้านกาแฟก็หายไป สมองจมดิ่งเข้าไปในโลกอีกโลกหนึ่ง มีพล็อตมากมายให้เลือก ก็เลือกเอาตามใจ แล้วค่อยกลับสู่โลกของความจริง
ในปีแรกๆ ของการเขียน ผมเขียนเรื่องสั้นหักมุมจบเป็นหลัก เพราะเชื่อว่าเป็นวิธีฝึกคิดพล็อต (ยังเชื่อเช่นนั้นอยู่) แต่ยากมาก เพราะยังไม่รู้วิธีคิด มักคิดพล็อตแบบไปตายเอาดาบหน้า บางพล็อตทิ้งไว้เป็นปี ก็ไปต่อไม่ได้
คิดแบบนี้จะปวดหัวร้อยเปอร์เซ็นต์
แล้วต้องคิดอย่างไร?
มาถึงจุดนี้ ก็ต้องเล่าวิธีการออกแบบสถาปัตยกรรมก่อน มันใช้หลักเดียวกัน
ในปีแรกๆ ที่เรียนสถาปัตย์ นิสิตแทบทั้งหมดคิดแปลน (ผัง) ก่อน แล้วค่อยคิดรูปตั้ง (หน้าตาตึก)
คือคิดสองมิติก่อน ค่อยไปคิดมิติที่สามคือหน้าตาของตึก
คิดแบบนี้หัวพังได้ เพราะเป็นการคิดแยกส่วน แล้วภาวนาว่ามันจะรวมกันได้งดงาม
คิดแบบนี้จะปวดหัวร้อยเปอร์เซ็นต์เช่นกัน
ผมใช้เวลานานหลายปีกว่าจะหาทางพบ นั่นคือเวลาออกแบบตึก อย่าออกแบบแปลนก่อน คิดหน้าตาทีหลัง ให้คิดทุกอย่างพร้อมกันในภาพเดียว
เวลาเขียนแปลนสองมิติ ในใจจะคิดภาพสามมิติไปพร้อมกัน
วิธีนี้ทำงานได้เร็ว ตรงเด๊ดไลน์ ได้งานดี เจ้านายขึ้นเงินเดือนให้
กลับมาที่งานเขียนพล็อต ใช้หลักเดียวกัน นั่นคืออย่าเริ่มพล็อตด้วยการเขียนตอนเริ่ม แล้วด้นไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ว่าจะจบยังไง ถ้าเป็นนิยายเริงรมย์ตบจูบชิงรักหักสวาท อาจไม่เป็นไร แต่ถ้าเป็นเรื่องสั้นหักมุมจบ รับรองว่าจะปวดหัวแน่นอน
ควรคิดแบบภาพรวม คือเห็นตอนเริ่มตอนจบ คอนเส็ปต์ และสาระรวมของเรื่องพร้อมกัน
นี่ก็เป็นหลักเดียวกับนิยายนักสืบ ตอนเขียนบทที่ 1 ต้องรู้แล้วว่าใครคือฆาตกรในฉากจบ
ช่วงปลายปีก่อนถึงต้นปีนี้ ผมใช้เวลาสามเดือน เขียนเรื่องสั้นหักมุมจบไปราวๆ 45 เรื่อง โดยไม่ต้องกินพาราเซตามอลสักเม็ด ซึ่งเป็นไปไม่ได้ในตอนเริ่มต้นหัดเขียนหนังสือ
นี่ไม่ได้บอกว่าตัวเองเก่ง แค่บอกว่า
1 เวลาน้อยไม่เกี่ยวกับงานดีหรือไม่ดี
2 ถ้าคิดเป็น จะทำงานด้วยความสุขและสนุก และได้ปริมาณมาก แม้ว่าจะนั่งในร้านกาแฟแค่ครึ่งชั่วโมง
3 กว่าจะทำอย่างนี้ได้ ต้องฝึกฝนมาแทบรากเลือด
ป.ล. เรื่องสั้นหักมุมจบชุดใหม่จะแบ่งเป็นสองเล่ม จัดเป็นชุดหักมุม #4 และ #5 ตอนนี้อาร์ตเวิร์กเสร็จหมดแล้ว จะออกปีหน้า ถ้ามีคนจอง pre-order ถึง
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
