เราลองมาดูกันครับว่า บทความที่รีโพสต์ และสถานะตอนเลือกตั้งที่ผ่านมา มีรายชื่อแคนดิเดตนายกรัฐมนตรีให้ประชาชนเลือกกันมันเป็นอย่างไรบ้าง
1. พลเอกประยุทธ์
คะแนนเสียงน้อยมากจนแทบไม่เหลือที่ยืน การกลับมาเป็นนายกฯ จึงแทบไม่มีโอกาส ตัดทิ้งไปตั้งแต่ต้น
2. แพทองธาร ชินวัตร (เพื่อไทย)
พรรคเพื่อไทยมีเสียง มีอำนาจต่อรอง แถมพรรคยังได้ตำแหน่งนายกรัฐมนตรีจากการจัดตั้งรัฐบาลในภายหลังด้วย ตัวเลือกนี้ตัดทิ้งครับ เพราะดำรงตำแหน่งอยู่แล้วในตอนนั้น
3. พิธา ลิ้มเจริญรัตน์ (ก้าวไกล)
ได้คะแนนมาเป็น อันดับ 1 อย่างสวยงาม แต่ถูกผลักให้ไปนั่งฝ่ายค้านทันที เหมือนประชาชนไปเลือกตั้งเพื่อเลือก “ฝ่ายค้าน” ให้ตัวเองอีกตามเคย ตัดทิ้งอีก
4. อนุทิน ชาญวีรกูล (ภูมิใจไทย)
เหลือเพียงคนนี้ที่ยังรออยู่ รอเงื่อนไข รอจังหวะ รอ “ไฟเขียว” จากบางกลไก เพื่อให้ได้เป็นนายกรัฐมนตรี
แล้วเลือกตั้งไปเพื่ออะไร
เมื่อดูตามจริงแล้ว การเลือกตั้งที่ควรสะท้อนเจตจำนงของประชาชน กลับเป็นแค่เวทีที่ทำให้ “ใครสักคน” ซึ่งอาจไม่ได้คะแนนเสียงล้นหลามที่สุด กลับกลายเป็นผู้ที่ได้ตำแหน่งนายกรัฐมนตรีแทน
ไม่ว่าคะแนนจะออกมาแบบไหน สุดท้ายการต่อรองทางการเมือง การดีลใต้โต๊ะ หรือแม้แต่การจัดฉาก ก็มีน้ำหนักมากกว่าความต้องการของประชาชน
เก่งแต่ไม่ชอบธรรม
ผมไม่ปฏิเสธครับว่า คุณอนุทินถือเป็นนักการเมืองที่ “เก่ง” ในเชิงการประคองพรรคและรอจังหวะ เขาไม่เคยหลุดจากเกมและรู้วิธีวางหมากให้พรรคตัวเองมีอำนาจต่อรอง แต่คำถามคือ การเป็นนายกรัฐมนตรีของเขามันได้มาจาก ความยินยอมโดยตรงของประชาชนที่มอบอำนาจให้จริงๆหรือไม่
คำตอบชัดเจนเลยครับ ไม่
มันไม่ได้มาด้วยความชอบธรรม แต่มันมาด้วย “ความเฮงซวย” ของโครงสร้างทางการเมืองไทย ที่ประชาชนเลือกยังไงก็ไม่ใช่คนที่ตัวเองอยากให้เป็น
ตามนั้นคือจบ
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
