ความท้าทาย ผู้นำเก้าอี้สิ่งแวดล้อม ความรู้-วิสัยทัศน์ จะเป็นคำตอบ
เมื่อวาน 9 กันยายน พ.ศ. 2568
มีการเปิดโผครม. อนุทิน1 ครบทุกตำแหน่ง
แม้ไม่ได้แต่งตั้งอย่างเป็นทางการ
แต่ก็อยู่ในสถานะที่ ‘ใกล้สะเด็ดน้ำ’
ในด้านสิ่งแวดล้อม
รัฐมนตรีว่าการกระทรวงทรัพย์ฯ
ปรากฏชื่อบุคคลหนึ่งวางไว้ในโผ
ที่มาพร้อมความเห็นคอสิ่งแวดล้อม
ในโซเชียลมีเดีย
“เมื่อไหร่จะถึงเวลาที่รัฐบาลประเทศไทย
เห็นความสำคัญในการแก้ไขปัญหาสิ่งแวดล้อม”
โดย ศศิน เฉลิมลาภ
“อยากให้นักการเมืองไทยรักโลกมากกว่านี้”
โดย ดร.ธรณ์ ธำรงนาวาสวัสดิ์
“ว่าที่ รมว.ทส. น้ำตาจะไหล”
โดย Environmental Law Enforcement
“เห็นชื่อ รมต.สิ่งแวดล้อมแล้วอุทานว่า
อ.ห. โอ้โห เลย”
โดย ขยะมรสุม
“รมต.สิ่งแวดล้อม
จะคนใน คนนอกไม่สำคัญ
แต่ขอคนมีความรู้
ความสามารถ วิสัยทัศน์
บ้างสักนิดเถอะ”
โดย คนอนุรักษ์
และอื่นๆ ฯลฯ
เมื่อลองสืบค้นผลงานสิ่งแวดล้อม
ของโผรัฐมนตรีคนดังกล่าว
ไม่พบผลงานทางด้านนี้มากนัก
เรื่องใกล้เคียงที่สุด
มีแค่เป็นประธานเปิดงานสัมมนา
พลิกเกม SMEs สู่อนาคตเศรษฐกิจสีเขียว
เมื่อวันจันทร์ที่ 17 มีนาคม 2568
ส่วนเรื่องอื่นๆ
เมื่อสืบค้นใน ‘Keyworld’
ป่าไม้ สัตว์ป่า มลพิษ โลกร้อน ขยะ
ไม่พบความเชื่อมโยง
ไม่ปรากฏชื่อในฐานะคนเคลื่อนไหว
หรือผลักดันนโยบายใดๆ ในเรื่องที่กล่าวมา
ในอดีต เขาคนนั้น เคยดำรงตำแหน่ง
รัฐมนตรีว่าการกระทรวงแรงงาน
รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงพาณิชย์
เมื่อผลงานด้านสิ่งแวดล้อมไม่ปรากฏ
จากสถานการณ์นี้
แม้ระยะเวลาอาจอยู่ไม่นาน
ย่อมปรากฏความท้าทายหลายด้าน
เป็นความกังวลหลายๆ อย่าง
ที่อาจหล่นหายในระหว่างทาง
1.นโยบายอาจขาดความเชี่ยวชาญด้านวิชาการ
รัฐมนตรีที่ไม่มีพื้นฐานด้านสิ่งแวดล้อม
อาจไม่เข้าใจข้อมูลเชิงวิชาการ
เช่น การประเมินผลกระทบสิ่งแวดล้อม (EIA)
การจัดการทรัพยากรป่าไม้และสัตว์ป่า
หรือมาตรการลดก๊าซเรือนกระจก
ส่งผลให้นโยบายไม่สอดคล้องกับหลักวิชาการ
2. การบริหารจัดการเชิงยุทธศาสตร์จะชะลอตัว
การขาดความเข้าใจในประเด็นที่ซับซ้อน
เช่น เขตอนุรักษ์ป่าไม้ ระบบนิเวศชายฝั่ง และโลกร้อน
อาจทำให้การตัดสินใจเชิงยุทธศาสตร์เกิดช้า
หรือพึ่งพาเจ้าหน้าที่ระดับล่างมากเกินไป
3. ความเสี่ยงด้านความต่อเนื่องของโครงการอนุรักษ์
โครงการระยะยาว ต้องการความเข้าใจเชิงเทคนิค
การที่ผู้นำไม่เชี่ยวชาญอาจทำให้โครงการชะงัก
หรือเปลี่ยนทิศทางโดยไม่จำเป็น
4. การสื่อสารกับประชาชนและนักอนุรักษ์ไม่เป็นผล
รัฐมนตรีที่ไม่มีประสบการณ์
อาจไม่สามารถสื่อสารประเด็นสิ่งแวดล้อมได้ชัดเจน
ทำให้เกิดความเข้าใจผิดในสังคม
5. การตัดสินใจทางเศรษฐกิจอาจลำเอียง
รัฐมนตรีที่ไม่เชี่ยวชาญด้านสิ่งแวดล้อม
อาจให้ความสำคัญกับผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจ
มากกว่าการรักษาทรัพยากรธรรมชาติ
ส่งผลให้เกิดความเสียหายต่อระบบนิเวศ
6. ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศอาจตึงเครียด
การร่วมมือด้านสิ่งแวดล้อม เช่น การลดก๊าซเรือนกระจก
ต้องการความเข้าใจเชิงเทคนิค
การขาดความชำนาญอาจทำให้ไทยเสียเครดิต
หรือพลาดโอกาสในการร่วมมือระหว่างประเทศ
7. การใช้จ่ายงบประมาณอาจไม่เหมาะสม
รัฐมนตรีที่ไม่มีประสบการณ์อาจมุ่งเน้นโครงการ
ที่ไม่สอดคล้องกับความสำคัญของระบบนิเวศ
หรือใช้เงินไปกับโครงการที่ผลลัพธ์ไม่ชัดเจน
เช่น โครงการตอบสนองภาพลักษณ์
แทนการฟื้นฟูระบบจริงๆ
8. การตัดสินใจด้านสิ่งแวดล้อมฉุกเฉินอาจช้า
เหตุการณ์เช่น ไฟป่า มลพิษทางน้ำ
ต้องการการตอบสนองอย่างรวดเร็ว
การขาดประสบการณ์อาจทำให้การบริหารจัดการล่าช้า
กระทบต่อความปลอดภัยของประชาชนและระบบนิเวศ
9. การสนับสนุนเจ้าหน้าที่ในระดับล่างลดลง
เจ้าหน้าที่ทส. ต้องการความชัดเจนจากรัฐมนตรี
หากรัฐมนตรีไม่เข้าใจความซับซ้อนของงาน
อาจทำให้แรงจูงใจของเจ้าหน้าที่ลดลง
และเกิดความขัดแย้งเชิงองค์กร
10. ความเชื่อมั่นของสังคมต่อกระทรวงลดลง
เมื่อเราอยู่ในยุคที่ประชาชนตื่นรู้
ประชาชนและนักอนุรักษ์จะสังเกตความสามารถ
และความมุ่งมั่นของรัฐมนตรี
หากบริหารงานด้านสิ่งแวดล้อมไม่ดี
ความเชื่อมั่นต่อกระทรวงและรัฐบาลจะลดลง
และมีผลต่อการเลือกตั้งครั้งต่อไป
เหล่านี้เป็นเรื่องเฝ้าระวัง
และหวังว่ามันจะไม่เกิด
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
