11 ก.ย. เวลา 11:18 • นิยาย เรื่องสั้น

ยิ้มอาบแสง

ที่ว่างหลังบ้านนั้นกว้างออกไปไกลพอดู กะด้วยสายตาแล้วก็น่าจะเป็นหลักหลายร้อยเมตร กว่าจะไปจรดกับถนนเส้นเล็ก ๆ ในชุมชน ไกลออกไปมองเห็นทิวเขาซับซ้อน รับกับผืนทุ่งนาที่แม่ปลูกเอาไว้บนพื้นที่หลังบ้านนั้น
ช่วงเวลาหลังเลิกงานจากธุรกิจหน้าบ้าน เธอมักจะมายืนมองดวงอาทิตย์ลับฟ้า ที่ค่อย ๆ หลบหลังทิวเขา ทอดแสงสีทองอาบผืนนาหลังบ้าน คล้ายภาพเขียนอิมเพรสชั่นนิสต์จากจิตรกรเอก
หลายครั้งที่เขามีโอกาสได้มองดูผืนนาหลังบ้านที่อาบแสงทองสุดท้ายของวันร่วมกับเธอ ไม่ค่อยมีคำพูดอะไรระหว่างเขาและเธอ ด้วยว่าภาพที่เห็นตรงหน้านั้นเหนือคำบรรยาย
ยิ่งได้มองเห็นเส้นผมยาวสีน้ำตาลเข้มของเธอปลิวสะบัดไปตามแรงลมยามเย็นด้วยแล้ว เขาก็นึกคำพูดที่คู่ควรกับช่วงเวลานั้นไม่ค่อยออก ได้แต่ปล่อยให้ทุกอย่างเคลื่อนไหวไปโดยไร้คำบรรยาย
แม้จะมีโอกาสไปยืนมองภาพนั้นด้วยกันไม่บ่อยนัก แต่ทุกครั้งเธอจะกุมมือเขาหลวม ๆ ช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่กี่นาที ที่คนสองคนจะได้ใช้เวลาร่วมกันแบบส่วนตัว เงียบๆ มีเพียงแสงตะวันและทุ่งข้าวเป็นเพื่อน โดยมีสายลมยามเย็นเป็นสื่อ
ยากที่จะบอกว่าอะไรสวยงามกว่ากัน ทิวทัศน์ตรงหน้า หรือว่าเจ้าของผมยาวสลวยข้าง ๆ ตัว ... เขารู้สึกแบบนั้นเสมอ
มีเวลาต้องไกลกันบ้าง ทั้งเขาและเธอ ทุกครั้งที่ยืนบนระเบียงห้องพักในเมืองหลวง ที่ทิวทัศน์ยามเย็นนั้นระยับไปด้วยแสงไฟจากรถยนต์บนถนน แสงจากอาคารสูงกลางเมือง ที่เหมือนจะบดบังแสงสุดท้ายของวันอย่างตั้งใจ ... เขามักจะคิดถึงภาพของทุ่งนาที่อาบแสงสุดท้ายหลังบ้าน
เวลาเดียวกันนี้ ห่างออกไปหลายร้อยกิโล ที่อำเภอเล็ก ๆ ห่างไกล เธอกำลังทำอะไรอยู่ จะได้ยืนมองงานจิตรกรรมธรรมชาติที่หลังบ้านอยู่ไหม
แล้วเธอก็ส่งภาพถ่ายหลังบ้านมาให้เขา เพื่อชี้ชวนให้เขามองแสงตะวันสุดท้ายด้วยกัน แสงตะวันดวงเดียวกัน ที่ข้างหนึ่งกำลังลับลงหลังทิวเขา ส่วนอีกข้างนั้นมีตึกสูงตระหง่านบดบัง
แล้วเธอก็เซลฟี่ตัวเอง กับทุ่งน่าหลังบ้านที่กำลังไหวระยับไปกับแสงสุดท้ายของวัน
เขาบอกเธอไปว่า เธอส่งภาพอันแสนจะงดงามของแสงสุดท้ายที่หลังบ้าน ภาพของผืนนาที่ปลิวไสวไปกับสายลมยามเย็น แต่เธอกลับมาขโมยความงดงามเหล่านั้นไปเสียหมด ด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ เพียงยิ้มเดียว ...
... ยิ้มบางยิ้ม ก็น่าจดจำเหลือเกิน
โฆษณา