บทที่ 4: ทางแยกของความรู้สึก
ความสัมพันธ์ของเรา...มันคล้ายกับโลกเสมือนจริงที่ถูกสร้างขึ้นในห้วงความคิด ผมเรียกมันว่า "เมตาเวิร์ส" เป็นโลกที่เราสามารถอยู่ด้วยกันในสถานะอะไรก็ได้ตามใจปรารถนา แต่มีกฎเหล็กที่ห้ามไม่ให้ใครในโลกแห่งความเป็นจริงรับรู้ความจริงนี้ได้ แต่หลายครั้งที่เราทำผิดกฎ...แอบเล่าให้คนอื่นฟัง หรือมีใครบางคนเห็นความใกล้ชิดของเราโดยบังเอิญ
และเมื่อนั้น...บทลงโทษก็จะตามมา เขาจะถูกสังคมตั้งคำถามและถูกบังคับให้พิสูจน์ความเป็นชาย เช่น การไปอยู่กับกลุ่มเพื่อน หรือมีผู้หญิงข้างกาย ส่วนผม...บทลงโทษที่ได้รับคือความเจ็บปวดจากการที่ต้องเห็นเขาไปทำเช่นนั้น... และมันก็กินเวลาหลายเดือน...ราวกับถูกทิ้งให้อยู่ในเมตาเวิร์สคนเดียวอย่างไรอย่างนั้น
ความสัมพันธ์ของเราดำเนินไปในวังวนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมต้องเจ็บปวดในทุกๆ ครั้งที่เขาหายไป แต่ก็ไม่เคยตัดใจจากเขาได้เลยสักที ผมยังคงเข้าไปในเมตาเวิร์สของเราเสมอ...รอคอยเขาเพียงคนเดียว
"ฉันว่าฉันใจแข็งพอแล้วนะ...แต่คงต้องเห็นแก่ตัวด้วย...ถ้าไม่อยากเสียใจ" ผมปลอบตัวเอง แต่สุดท้ายก็ยอมแพ้ทุกครั้งไปเมื่อเขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ผมยอมเชื่อในภาพลวงตาที่ผมสร้างขึ้นเองว่าสิ่งที่เขามีให้มันคือ "ความรัก" ความรักที่ทำให้ผมต้องหลั่งน้ำตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าจะต้องเจอกับอะไร แต่ผมก็ยังเลือกที่จะเชื่อ...เพราะอะไรกัน?
ผมไม่เข้าใจเลย...ว่าทำไมเราถึงต้องเจ็บปวดกับการที่ต้องอยู่ในความสัมพันธ์นี้ซ้ำๆ เราไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้อีกแล้ว...เมื่อความสัมพันธ์มันเกินเลยไปกว่านั้น...ถ้าเรายังลืมความรู้สึกที่เคยมีให้กันไม่ได้...เราก็ไม่สามารถก้าวข้ามไปใช้คำว่าเพื่อนได้หรอก...
เขาบอกว่าความรักที่เขามีให้ผมมันคือความรักที่อยากได้สิ่งใดสิ่งหนึ่งจากเรา...มันเป็นความรักที่เห็นแก่ตัว...ความรักที่ไม่เข้าใจคำว่าเพื่อน...ไม่เข้าใจคำว่ารักที่แท้จริง...และผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...ว่าทำไมถึงต้องยอมให้เขาทำร้ายจิตใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
สุดท้ายแล้ว...เราต่างคนต่างจมอยู่ในวังวนของความรู้สึกที่ไม่มีทางออก...เหมือนกับโลกเมตาเวิร์สที่ไม่มีอยู่จริง...มีแค่ความทรงจำที่เจ็บปวด...ที่ยังคงฝังลึกอยู่ในหัวใจ...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
