Phantom of the Opera (Episode 07) .. เสียงเพรียกแห่งสุสาน
Phantom of the Opera : ตอนที่ 7 — เสียงเพรียกแห่งสุสาน
หมอกเย็นจัดปกคลุมสุสานยามค่ำคืน ตะเกียงเหล็กส่องแสงสลัวท่ามกลางอนุสาวรีย์หินที่เรียงรายเป็นเงาเคร่งขรึม เสียงลมพัดแผ่วลอดผ่านกิ่งไม้แห้งให้ความรู้สึกราวกับเสียงสะอื้นจากโลกวิญญาณ
คริสตีนก้าวเข้ามาในความเงียบสงัด ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไม่อาจกั้นไว้ได้ เธอหยุดลงตรงหลุมศพของบิดา ผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยบอกเล่าเรื่อง “Angel of Music” ว่าจะคอยปกป้องและชี้นำเสียงเพลงให้เธอเสมอ
เธอคุกเข่าลงต่อหน้าหลุมศพนั้น มือพนมแนบแน่น และเสียงภาวนาของเธอสั่นเครือ
“พ่อเจ้าขา… หากท่านยังอยู่ โปรดชี้ทางให้ลูกเถิด โลกนี้เต็มไปด้วยความมืดและเสียงที่ลูกไม่อาจต่อต้านได้”
แสงตะเกียงสั่นไหวราวตอบสนองต่อคำภาวนา และแล้ว—เสียงนั้นก็ดังก้องขึ้นมาในความมืด
“คริสตีน… ลูกของข้า… ข้ามาแล้ว ข้าคือ Angel of Music”
จากเงาทึบของสุสาน Phantom ก้าวออกมา—สวมเสื้อคลุมดำ หน้ากากครึ่งหน้าแวววาวในแสงจันทร์ นัยน์ตาเต็มไปด้วยทั้งเสน่ห์และความบ้าคลั่ง เขาขับขานเสียงโอเปร่าที่ก้องสะท้อนรอบกำแพงหิน คล้ายทั้งคำสั่งและมนต์สะกด
คริสตีนสะท้าน ใจหนึ่งอยากจะวิ่งหนี แต่ขณะเดียวกันหัวใจก็ถูกตรึงไว้กับเสียงนั้น ราวกับสายโซ่ที่มองไม่เห็น
“กลับมาหาข้าเถิด คริสตีน… เจ้าคือเสียงของข้า เพียงเจ้าเท่านั้นที่จะทำให้ข้ามีชีวิต”
ทันใดนั้น ราอูลก็ปรากฏตัวขึ้น เขาวิ่งผ่านหมอกเข้ามา มือคว้าแขนของคริสตีนไว้ ดวงตาเขาเปี่ยมไปด้วยความกังวลและความรัก
“อย่าฟังเขา! คริสตีน เจ้าต้องออกไปจากที่นี่!”
สองโลกปะทะกัน—เสียงเพลงมืดมนที่ Phantom ใช้สะกด และเสียงเรียกที่อบอุ่นของราอูลที่ดึงเธอกลับสู่ความจริง หัวใจคริสตีนสั่นไหวสุดขีด น้ำตาไหลรินเพราะไม่อาจเลือกได้ว่าใครคือผู้ที่จะพาเธอไปสู่เส้นทางที่แท้จริง
หมอกยังคงปกคลุมสุสาน แต่ภายในใจของคริสตีน กลับมืดมนยิ่งกว่าคืนใด—เพราะนี่คือคืนที่เธอถูกฉีกออกเป็นสองส่วน ระหว่าง “รักที่สว่าง” และ “รักที่มืดมิด”
Phantom of the Opera : Episode 6.5 — The Graveyard of Memories
The night was shrouded in mist, and the cemetery lay silent under the pale glow of the moon.
Christine, wrapped in sorrow, walked slowly among the gravestones until she found the one she sought—her father’s resting place. She knelt beside it, folding her hands in prayer, her heart heavy with longing.
Her father had once told her of the Angel of Music—a spirit who would guide her voice and protect her when he was gone. In the depths of her despair and confusion, Christine now clung to that memory, her whispered prayers mingling with the night air.
But she was not alone.
From the shadows beyond the lamplight, a figure emerged. His black cloak merged with the fog, and the mask upon his face gleamed faintly in the darkness. The Phantom.
He had followed her here, to the one place where her heart was most vulnerable. Watching her grief, his own soul ached with both love and envy. In Christine’s devotion to her father, he saw the devotion he longed for—yet could never truly claim.
Christine lifted her eyes, sensing his presence. Fear and sorrow entwined within her, yet she did not flee. For in that moment, she realized that the Phantom was bound to her not only by obsession, but also by the same solitude that haunted her heart.
The night wind carried silence between them, broken only by the faint echo of the Phantom’s voice—
“Christine… you are mine. The Angel your father promised has come.”
And there, in the graveyard, between the memory of the past and the shadow of the present, Christine felt her destiny tighten its hold, leading her deeper into the tragedy that awaited.
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
