Phantom of the Opera
Phantom of the Opera : ตอนที่ 9 — ความโกรธแห่งเงามืด
ค่ำคืนนั้น โรงละครโอเปร่าปารีสเต็มไปด้วยความตื่นเต้น การแสดงใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น—นักร้องและนักเต้นต่างร่ายรำภายใต้แสงไฟระยิบระยับ เสียงออร์เคสตราดังกึกก้องราวจะทำให้กำแพงสั่นสะเทือน
คริสตีนยืนอยู่เบื้องหลังม่าน ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น เธอรู้ว่า เขา กำลังเฝ้ามองอยู่ในเงามืด
Phantom ไม่เคยยอมปล่อยเธอ และครั้งนี้ความโกรธของเขาแรงกล้ายิ่งกว่าเดิม
บนที่นั่งผู้ชม ราอูลมองไปที่เวทีด้วยสายตาเคร่งเครียด เขารู้สึกถึงภัยเงียบที่กำลังใกล้เข้ามา แต่ไม่อาจหยุดยั้งได้
แล้วเสียงนั้นก็ดังก้อง…
เสียงหัวเราะต่ำปนเกรี้ยวกราดก้องไปทั่วโรงละคร ราวกับมาจากทุกทิศทุกทาง
“พวกเจ้าทั้งหมด… คือเชลยของข้า!”
ทันใดนั้น—แสงไฟบนเพดานพลันสว่างวาบ โคมระย้ายักษ์ที่เคยเป็นสัญลักษณ์แห่งความงามของโอเปร่า เผยร่องรอยความสั่นสะเทือน เสียงโลหะลั่นครืนดังขึ้น ผู้ชมพากันหวีดร้อง
ในชั่ววินาทีที่เหมือนนิรันดร์—โคมระย้าแก้วคริสตัลมหึมาร่วงหล่นลงมาจากเพดาน เสียงแตกกระจายกึกก้องดุจสายฟ้าฟาด สาดประกายแสงแตกกระจายเต็มโรงละครราวกับเศษดวงดาวที่หล่นจากฟ้า
เสียงกรีดร้องโกลาหลดังทั่วทั้งโรง ร่างผู้คนวิ่งหนีอลหม่าน—โรงละครที่เคยเป็นที่แห่งศิลป์ กลับกลายเป็นสนามแห่งโศกนาฏกรรม
ในเงามืด Phantom เฝ้ามองด้วยนัยน์ตาที่เจ็บปวดปนโกรธแค้น เขาไม่ได้เพียงทำลายเพดานและแสงไฟ หากกำลังฉีกกฎเกณฑ์ทุกอย่างที่โลกภายนอกพยายามกดขี่เขามาชั่วชีวิต
สำหรับผู้คน โคมระย้าที่ถล่มคือหายนะ
แต่สำหรับ Phantom—มันคือ การประกาศว่าเขามีตัวตน
Phantom of the Opera: Part 09 — The Wrath of Shadows
That night, the Paris Opera House was alive with anticipation. A new performance was about to begin—singers and dancers moved beneath glittering lights, while the orchestra thundered so mightily it seemed the very walls might tremble.
Behind the curtain, Christine stood trembling, her face pale with dread. She knew he was watching. He was always watching.
The Phantom would never let her go. And this time, his rage was stronger than ever.
From his seat in the audience, Raoul gazed at the stage with tense eyes. He could feel the unseen danger drawing near, yet he was powerless to stop it.
And then the voice resounded—low, mocking, filled with fury.
A laughter that shook the hall, echoing as if from every corner at once:
“You are all… my prisoners!”
In that instant, the great chandelier above flared with blinding light. The once-proud symbol of the Opera shuddered violently, the groan of straining metal filling the air. Gasps of horror spread through the audience.
And then—time froze.
The massive crystal chandelier tore free from its chains and plummeted. It crashed to the floor with a sound like thunder, shards exploding outward in a storm of shattered glass, raining down like fallen stars.
Screams erupted. Panic consumed the theatre. What had once been a sanctuary of art became a stage of catastrophe.
From the shadows, the Phantom watched, his masked eyes burning with both torment and triumph. He had not only shattered ceilings and chandeliers—he had torn apart every rule, every chain of a world that had rejected him all his life.
To the people, the falling chandelier was a disaster.
But to the Phantom—it was his declaration that he existed.
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
