Phantom of the Opera
Phantom of the Opera : ตอนที่ 10 — ทางเดินสู่ความมืด
หลังโคมระย้าถล่ม โรงละครทั้งแห่งเต็มไปด้วยความโกลาหล ผู้คนหนีตายกันอลหม่าน
แต่ในความวุ่นวายนั้นเอง Phantom กลับใช้โอกาสลักพาตัวคริสตีนหายลงไปใต้เวทีอีกครั้ง
เสียงกรีดร้องของเธอดังสะท้อนตามบันไดหินโบราณ ก่อนเลือนหายไปในความมืดลึก ราอูลที่ได้ยินเสียงนั้นเหมือนหัวใจถูกฉีกขาด เขารีบวิ่งฝ่าฝูงชนที่แตกตื่น มุ่งสู่ทางลับที่นำลงไปเบื้องล่าง
บรรยากาศใต้โรงละครหนาวเย็นกว่าครั้งใด ๆ คบเพลิงที่ส่องอยู่สองข้างทางทำให้ผนังหินปรากฏเงาวูบไหวเหมือนสิ่งมีชีวิต ราอูลก้าวอย่างระแวดระวัง หัวใจเต้นแรงกับทุกก้าวที่ใกล้เข้าไปยังโลกของปีศาจผู้สวมหน้ากาก
เบื้องล่าง Phantom พาคริสตีนมายังห้องโถงใต้ดินอีกครั้ง เขายืนมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักผสมสิ้นหวัง
“เจ้าต้องอยู่กับข้า… โลกเบื้องบนไม่เคยรักเจ้าอย่างข้ารัก”
คริสตีนทั้งกลัวทั้งเวทนา เธอเห็นได้ชัดว่าภายใต้ความโกรธเกรี้ยวนั้นคือวิญญาณที่เปลี่ยวดายจนแทบจะสูญสิ้นความเป็นมนุษย์ แต่หัวใจเธอยังโหยหาอิสรภาพ—และรักแท้ที่ไม่ต้องแลกมาด้วยพันธนาการ
ราอูลตามลงมาถึงห้องโถงในที่สุด เงาร่างของเขาปรากฏขึ้นตรงข้าม Phantom
สายตาของทั้งคู่สบกัน—เต็มไปด้วยไฟแห่งการท้าทายและชะตาที่จะหลีกเลี่ยงไม่ได้
เสียงกึกก้องของ Phantom ดังก้องสะท้อนในถ้ำ
“หากเจ้ามาที่นี่… เจ้าจะไม่มีวันได้กลับไป!”
ในห้วงเวลานั้นเอง—ความรัก ความหึงหวง และความเจ็บปวดทั้งหมดได้ปะทุขึ้นพร้อมกัน เตรียมพาเรื่องราวไปสู่บทสรุปอันขมขื่นและงดงามที่สุด
After the chandelier’s fall, the opera house was plunged into chaos. People fled in terror, screaming and stumbling over one another. Yet in the midst of this frenzy, the Phantom seized his chance—spiriting Christine away once more, vanishing beneath the stage.
Her cries echoed along the ancient stone stairway before fading into the depths of darkness. When Raoul heard her voice, it felt as though his heart had been torn apart. Desperate, he pushed through the panicked crowd, racing toward the hidden passage that led below.
The underground air was colder than ever. Torchlight flickered along the damp stone walls, casting shifting shadows that seemed alive. Raoul descended carefully, his heart pounding with every step that brought him closer to the lair of the masked demon.
Below, the Phantom had brought Christine back into the cavernous hall. His eyes, burning with both love and despair, were fixed on her.
“You must stay with me… The world above will never love you as I do.”
Christine trembled, torn between fear and pity. She could see clearly that beneath his rage lay a soul so desolate it had almost ceased to be human. Yet her heart yearned for freedom—and for a love unbound by chains.
At last, Raoul reached the chamber. His figure emerged opposite the Phantom. Their eyes met—charged with defiance and the weight of an unavoidable fate.
The Phantom’s voice thundered through the cavern:
“If you have come here… you will never leave again!”
In that very moment, love, jealousy, and anguish erupted all at once—driving the tale toward its most bittersweet and unforgettable conclusion.
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
