พี่สาวเราเป็นอาจารย์มหาลัย ที่พ่วงด้วยตำแหน่งทางการบริหาร ปกติเราจะคุยกับพี่สาวผ่าน text เป็นปรกติ แต่มีอยู่วันหนึ่งนางโทรหาเรา ราว 2 ทุ่ม ซึ่งเป็นเวลาที่นางก็รู้ว่าเราจะต้องเข้าห้องพระสวดมนต์ ดังนั้น ถ้าไม่ด่วนหรือจำเป็นจริงๆ นางจะไม่โทร เมื่อเรารับโทรศัพท์ นางไม่มีอาการตกอกตกใจใด นางบอกเราว่า นางกลับบ้านไม่ได้ เพราะรถถูกเจาะยางจนแบน 2 ล้อ เราตั้งคำถามว่า รู้ได้ยังไง นางก็ถ่ายให้ดูหลักฐาน เราจึงถามนางว่า รู้ตัวคนทำไหม นางตอบว่ารู้ เพิ่งมีเรื่องกันในที่ประชุมแรงมาก
เราบอกนางว่า หากมีการประชุมนัดต่อไป และมีคนๆนั้นอยู่ด้วยในที่ประชุม ให้พูดเรื่องนี้ในที่ประชุมทันที โดยสร้างสตอรี่ว่า
วันประชุมครั้งก่อนหลังเลิกงาน
ปรากฎว่ากลับบ้านไม่ได้ค่ะ เพราะรถถูกเจาะยางจนแบน
โชคดีว่าตอนกำลังจะขับรถออกไป
รปภ.เห็นสภาพยาง ก็เลยบอกให้รู้
ไม่อย่างนั้น คงอาจสิ้นชีวิตบนท้องถนน
(ให้บอกเล่าด้วยความนิ่งสงบ ยิ้มเล็กน้อย)
...............................
คุณลองจินตนาการว่า
ปฏิกริยาของแต่ละคนในที่ประชุมจะเป็นอย่างไรบ้าง
คนที่มีมารยาท คนที่ตกใจ จะแสดงอาการเป็นห่วงไถ่ถาม
และหากคนๆนั้นอยู่ในที่ประชุมและทำจริง
มันจะเป็นบรรยากาศที่น่าอีดอัดที่สุดสำหรับเขา
เราเข้าใจดีว่า คำว่า "แดนสนธยา" เป็นคำเปรียบเปรย เราแค่อยากช่วยคุณตั้งคำถามกับตัวเองว่า
1. การที่คนๆ หนึ่ง จะลุกขึ้นมาหมายเอาชีวิตคุณ มันต้องมีเหตุที่มา และคุณควรต้องแน่ใจว่า นั่นเป็นเจตนาแท้จริงของเขาหรือไม่ หรือเพียงอยากกลั่นแกล้ง ไม่ได้หมายจะทำให้คุณต้องอาสัญ
2. คนที่จะตอบคำถามในข้อ 1 ได้ ก็คือตัวคุณ สำหรับพี่สาวเรา เราในฐานะน้องสาว ย่อมรู้ถึง "สันดานและอุปนิสัยใจคอนาง" เป็นอย่างดี ดังนั้นลองตั้งคำถามว่า สิ่งที่เกิดขึ้นมันมีต้นสายปลายเหตุมาจากอะไร
สมัยเราทำงานภาครัฐ เราต้องทำงานกับสตรีผู้ใหญ่นางหนึ่ง ที่สั่งสมปัญหาสุขภาพจิตมานาน ไม่ว่าเราจะทำอะไร นางจะไม่พอใจ ริษยา และหมั่นไส้ และมักพูดจาเชือดเฉือนกระแนะกระแหน ยิ่งเรานิ่งได้เก่งมากเท่าใด นางก็จะยิ่งทำ เพราะหมั่นไส้บุคลิกเรา นางจะยิ่งกระตุ้นเพื่อให้เราแสดงอาการต่อกรกับนาง แต่เราก็นิ่ง และเพียงคอยระแวดระวังตัวเอง หากครั้งไหนที่จำเป็นต้องซัดกลับไปบ้าง เราก็จะทำผ่านการยืมมือคนอื่น นางก็รู้ แต่ทุกครั้งที่นางเต้น คนอื่นๆในที่ทำงาน "จะเห็นการเต้นของนาง" คนทั้งหมดจะเป็นพยานให้กับเรา
คุณเชื่อหรือไมว่า
สตรีนางนี้ เคยรุกมาขอคุยกับเราถึงห้องทำงาน
เรายอมให้นางมาคุย ลุกน้องเราเป็นห่วงเรามาก
มารู้ทีหลังว่า ทุกคนแอบดูกล้องวงจรปิดตลอด
ตั้งแต่ 1 ทุ่ม จนเกือบจะ 4 ทุ่ม เราเริ่มง่วง นางไม่ง่วง
แต่นางพูดจาวกวน ตัวสั่นเทา เหงื่อแตกพลั่ก
แต่เราเงียบ แสร้งทำหน้าตาสลด
สิ่งที่เราทำคือ เราแสร้งมีน้ำตา
เราเดินไปกอดนาง แล้วบอกว่า Eing ขอโทษนะคะ
พี่คงเหนื่อยมากแล้ว ไว้คุยกันใหม่พรุ่งนี้นะคะ
สตรีนางนั้น ตอบว่า"ด้ายย!"
.............................
ที่จริงเราง่วง Chip Hai ง่วงจนผลิตน้ำตาได้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
