“น้ำค้างขาว"
“น้ำค้างขาว—
ทีละหยด
เกาะทุกหนาม
ภาพของบุซนเรียบง่ายมาก: น้ำค้างยามรุ่งเช้าเกาะบนหนามแต่ละอัน ทีละหยด ขาวใส เย็น และเปราะบาง สิ่งเล็กน้อยนี้บอกเรื่องใหญ่ของชีวิต — ความงามไม่ได้อยู่ที่สิ่งใหญ่โต แต่อยู่ในรายละเอียดเล็ก ๆ ที่มักถูกมองข้าม
หนาม คือความแหลมคม ความเจ็บปวด ความป้องกันตัว
น้ำค้าง คือความชั่วคราว ความงามที่อยู่ไม่นาน และความเปราะบางของชีวิต
เมื่อหยดน้ำค้างเกาะบนหนาม ความแข็งและความอ่อนโยนก็อยู่ด้วยกัน เป็นความงดงามแบบชั่วขณะ (ephemeral beauty) — อยู่ไม่นาน แต่ตราตรึง
หยดน้ำค้าง
เกาะบนหนามคม
ความงามอยู่ในชั่วครู่
ใช่แล้วกวีบทนี้ก็สะท้อนธีม “ความไม่ถาวร” ที่บุซนมักบรรเลงผ่านภาพธรรมชาติ น้ำค้างคือสิ่งที่จะหายไปเมื่อแดดขึ้น หนามจะยังอยู่ แต่หยดน้ำค้างจะสลายไป นี่คือภาพของชีวิต: ความแข็งแกร่งอยู่ยาวนาน แต่ความงามนั้นเปราะบาง และจะจางหายไปเสมอ
บาโชมักพาเราไปเห็น “ความงามในความว่าง”
บุซนพาเราไปเห็น “ความงามในความชั่วคราว"
หยดน้ำค้าง
เกาะบนหนามคม
ดังความรัก—
แม้เจ็บปวด
ยังงดงามชั่วครู่
A drop of white dew
rests upon a thorn—
like love itself,
beautiful for a moment,
though it may wound.
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
