นักรบสมรภูมิ 5 วัน
สวัสดีครับท่านผู้อ่านทุกท่าน วันนี้มีบทความมานำเสนอเกี่ยวกับชายแดนไทย-กัมพูชา มาเล่าสู่กันฟัง บทความนี้เป็นบทความที่ทำขึ้นเพื่อให้รับรู้ถึงชีวิตจริงที่ทหารทั้ง 2 ท่านที่ได้เผชิญมากับตัว
หากใครที่ได้อยู่แนวหน้าแบบท่านคงจะประทับใจไม่น้อยที่ยอมเสียสละความสุขส่วนตัวเพื่อปกป้องแผ่นดินไทยที่เราอยู่ให้กลับมามีสันติสุขอีกครั้ง ถ้าพร้อมเเล้วขอเชิญทุกท่านพบกับร้อยตรี รวิสุท ทองทิพย์
ร้อยตรี รวิสุท ทองทิพย์เดินทางด้วยรถ M-car ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ไม่เหมือนกับการนั่งรถครั้งไหน ๆ เนื่องจากไม่รู้ว่าจะได้กลับมาหรือไม่
ในการเดินทางมายังพื้นที่ปะทะในครั้งนี้เป็น สถานการณ์จริง ทำให้รู้สึกตื่นเต้นมาก
ระหว่างทางได้พูดคุยกับเพื่อนร่วมรุ่นพี่ คือ ผู้หมวดเรดาร์ และได้ยินเสียงระเบิดและเสียงปืนดังอยู่ตลอดทาง เขาเล่าว่าเขาเดินทางมาถึงพื้นที่ในช่วงดึกมาก ตอนนั้นยังคงมีการปะทะกันอยู่ ลูกปืนค. และจรวด BM-21 ก็ยังคงยิงลงฐานมาเรื่อย ๆ
ความแตกต่างระหว่างสิ่งที่ได้เรียนรู้จากการฝึกกับสถานการณ์จริงนั้นต่างกันมาก
การฝึกคือการรับประสบการณ์และความรู้
แต่สถานการณ์จริงนั้นมันเป็นคนละแบบกัน
ในสนามรบที่นี่คือ เส้นบาง ๆ ของความ เป็น-ความตายที่ทหารสามารถตายได้ทุกวินาที
เขายอมรับว่าไม่เคยฝึกในป่าทึบขนาดนี้ และไม่เคยฝึกในพื้นที่ที่ฐานข้าศึกอยู่ใกล้มาก
เนื่องจากประสบการณ์จริงแตกต่างจากการฝึก ร้อยตรี รวิสุท จึงต้องเรียนรู้หน้างานจากพี่ ๆ ทหารพราน โดยปรึกษาพวกเขาเพราะทหารพรานมีความชำนาญเรื่องพื้นที่มาก เขาจึงผสมผสานความรู้จากการฝึกกับความชำนาญด้านพื้นที่และยุทธวิธีการยิงของทหารพราน
ในช่วงชั่วโมงสุดท้ายก่อนเที่ยงคืน ทหารทุกหน่วย ไม่ว่าจะเป็น ทหารพราน ทหารราบ หรือแม้แต่เครื่องบิน F-16 เข้าต่อสู้กับข้าศึกจนสุดเต็มที่ แม้จะต้องตายในหน้าที่ก็ยอม วินาทีนี้แผ่นดินที่เรียกว่าไทยกำลังดุเดือดเลือดพล่านเลยทีเดียว
ในพื้นที่ป่าชายแดนมีการต่อสู้ในลักษณะ
ยืนแลกกระสุนกันไปมานอกบังเกอร์ ซึ่งทหารทุกนายไม่ว่าจะเราหรือเขาต่างก็ทำเช่นนั้น
ไฟจากการสู้รบยังลุกโชนไม่หาย เสียงปืนเสียงระเบิดยังต่อไป ขณะนี้ทหารไทยทุกนายได้เอาชีวิตเข้าแลกแล้ว
การอยู่นอกบังเกอร์เป็นอันตรายอย่างมาก เพราะต้องระวังทั้งกระสุนวิถีตรงจากฝ่ายศัตรู รวมถึงลูกระเบิดขว้าง ลูกค. จรวด BM-21 และ กระสุนแตกอากาศจากปืนใหญ่
นี่ไม่ใช่หนังสงครามนี่คือชีวิตจริง เขา...ผู้เป็นร้อยตรีหนุ่ม จึงพยายามปกป้องแผ่นดินไทยควบคู่ไปกับเสียงบนท้องฟ้า เสียงแห่งความกล้าหาญ ใช่แล้ว! มันคือเสียงของยอดนักรบเวหา F-16 บินเข้าโจมตีใส่ทหารกัมพูชาผู้รุกรานแผ่นดินไทย
ในขณะเดียวกันบนพื้นดินการปะทะได้เกิดขึ้นที่พื้นที่ปราสาทควาย ปราสาทตาเมือนธม ซึ่งเป็นพื้นที่ที่ทหารเราต้องพยายามยึดให้ได้
สถานการณ์การรบในช่วงสุดท้าย
ก่อนเที่ยงคืนนั้น ฝ่ายศัตรูโถมเข้ามาอย่างหนักมาก โดยมีเสียงปืน เสียงระเบิด รวมถึงเสียง M79 เสียงอาวุธต่าง ๆ ดังปะปนกันไปหมด จนพื้นดินสะเทือนสนั่นหวั่นไหว
จนกระทั่งหลังเที่ยงคืนฝ่ายไทยได้หยุดยิง ส่วนฝ่ายศัตรูเริ่มซาลง จนกระทั่งผ่านไปประมาณ 5 นาที ทุกอย่างก็เงียบสนิทไม่มีเสียงใดๆ เลย
ช่วงเวลาที่ทุกอย่างเงียบทำให้เขารู้สึกมีความหวัง และรู้สึกดีใจที่ทุกคนปลอดภัย เขารู้สึกว่า อย่างน้อยลูกน้องก็ได้พัก เพราะ ณ ตอนนั้น ไม่มีใครได้นอนเลย หลังจากเกิดการปะทะอย่างหนักมาตลอด 5 วัน อาจมีความเครียดบ้าง มีความวิตกกังวลบ้าง ในที่สุดความสบายก็มาเยือน
ร้อยตรี รวิสุท ทองทิพย์ ยอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่า ความรู้สึกกลัวตายมีกันทุกคนรวมทั้งตัวเขาเอง และเขาไม่รู้สึกอายที่จะบอกเรื่องนี้
อย่างไรก็ตาม หน้าที่ทำให้เขาต้องทำในส่วนนี้ให้ดีที่สุด หากเขาต้องตายสิ่งที่เขาต้องการคือ ภารกิจสำเร็จ โดยที่ศัตรูไม่สามารถรุกล้ำดินแดนของไทยได้
ก่อนหน้านี้ เขายังแสดงความโกรธอย่างมาก จากเหตุการณ์ที่เพื่อนทหารเหยียบกับระเบิดเมื่อสองสัปดาห์ที่ผ่านมา และรู้สึกอยากจะลงไปยิงกับศัตรูให้หมดแม็ก
ในส่วนของสถานการณ์หลังการยิงยุติ พวกเขาไม่สามารถออกไปจากพื้นที่ได้ทันที เนื่องจาก มีระเบิดวางไว้เยอะมาก หากออกไปก็มีโอกาสอาจโดนระเบิดเป็นรายที่ 7 ก็เป็นได้
ส่วนอีกท่านหนึ่ง "หมวดบุ๊ค" ร้อยตรี เกียรติวงศ์ สถาวร เป็นวีรบุรุษที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการปฏิบัติภารกิจทางทหารที่ปราสาทตาควาย ซึ่งเป็นสมรภูมิที่ยังมีการกล่าวขวัญและมีความยากลำบากในการปฏิบัติการ เรื่องราวของเขานั้นหลายท่านคงจะทราบดีแล้วว่าเป็นเช่นไร วันนี้จึงขอนำเสนอในที่นี่สำหรับท่านผู้อ่านทุกท่านเพื่อให้เกิดความรักชาติ รักแผ่นดิน
ความจำเป็นในการนำหน้าของหมวดบุ๊คได้เกิดขึ้นเมื่อเขาเป็นผู้บังคับหน่วยที่นำลูกน้องตีฝ่าและเจาะเข้าไปในพื้นที่ปราสาทตาควาย จุดที่ต้องเข้าไปนั้นเป็นจุดสังหาร (Killing Zone) เนื่องจากฝ่ายกัมพูชาได้วางเครื่องกีดขวางไว้ทางซ้ายและขวา และ เปิดช่องทางไว้เพียงช่องเดียวเพื่อเป็นทางเข้าตี
ในวินาทีนั้นหมวดบุ๊คทราบดีว่าช่องทางดังกล่าวมีการ วางกับระเบิดดักเอาไว้ แต่เขายืนยันว่าที่เขาต้องนำหน้า เพราะหากผู้บังคับหน่วยไม่นำลูกน้องก็จะไม่ตาม เขากล่าวชัดเจนว่า "ถ้าผมไม่นำลูกน้องก็ไม่ตาม ยังไงผมก็ต้องเข้า"
ในขณะที่กำลังรบกันนั้นเองหมวดบุ๊คได้รับบาดเจ็บสาหัสจาก ทุ่นระเบิด หรือ กับระเบิดสังหารบุคคล ที่ฝ่ายกัมพูชาวางดักเอาไว้
ลักษณะการบาดเจ็บของเขาคือการสูญเสียขา
ขาที่สูญเสียแม้จะไม่มีทางกลับคืนมาแต่ความกล้าหาญที่แลกมานั้นมันยิ่งใหญ่กว่าสิ่งใดๆ
นี่คือการต่อสู้อย่างไม่ย่อท้อต่อผู้รุกรานในสมรภูมิ 5 วัน เขาเป็นเช่นเดียวกับบรรพบุรุษไทยที่ปกป้องดินแดนไว้ในอดีต ด้วยจิตใจนักรบที่ส่งต่อรุ่นสู่รุ่นทำให้เขายังยืนหยัดรบต่อไป แม้จะสูญเสียขาแต่เขาก็มีความหวังที่จะกลับมารบอีกครั้ง
หมวดบุ๊คได้รับการยกย่องชื่นชม จากผู้บังคับบัญชาและเพื่อนทหารด้วยกันในเรื่องของความใจกล้า ใจถึง หลังจากการสู้รบไม่กี่วัน
ผู้อำนวยการองค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก พลเอกเดชนิธิ เหลืงงามขำ ได้เดินทางไปเยี่ยมและชื่นชมพร้อมกับให้กำลังใจหมวดบุ๊ค
ทั้งนี้พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงมีพระมหากรุณาธิคุณ โปรดเกล้าโปรดกระหม่อม พระราชทานขาเทียมที่ดีที่สุดในโลก ให้แก่ทหารที่ได้รับบาดเจ็บขาขาด ซึ่งรวมถึง
ร้อยตรี เกียรติวงศ์ สถาวร (หมวดบุ๊ค) ด้วย
ทางด้านท่านแม่ทัพภาคที่ 2 พลโท บุญสิน พาดกลางก็ได้เดินทางไปเยี่ยมและให้กำลังใจผู้บาดเจ็บรวมถึงหมวดบุ๊คเองด้วยที่โรงพยาบาลสรรพสิทธิประสงค์ จังหวัดอุบลราชธานี
กล่าวโดยสรุป การเสียสละของพวกเขาคือการ เลือกเข้าสู่พื้นที่อันตรายทั้งๆที่รู้ว่าข้าศึกไม่ปล่อยให้ทหารไทยรบชนะได้ง่ายๆ อย่างไรก็ตามทั้ง 2 ท่านและลูกน้องได้เข้าปฏิบัติภารกิจปกป้องผืนแผ่นดินไทย จนทำให้พวกเขาได้รับบาดเจ็บ จนท้้งคู่ได้รับการยกย่องว่าเป็นทหารกล้าในสมรภูมิยุคใหม่
ส่วนทุ่นระเบิดที่เข้ามาวางใหม่ของฝ่ายกัมพูชาหลังจากการเสียสละของทั้ง 2 ท่านนี้ หากไม่ได้รับการเก็บกู้ อาจทำให้มีการสูญเสียขาที่ 7 ในพื้นที่ป่าชายแดน เมื่อโดนระเบิดเป็นรายที่ 7 แล้วเมื่อใด ทหารไทยและ F-16 จะรอวันกลับมาปกป้องอธิปไตยอย่างสมศักดิ์ศรี สำหรับวันนี้ขอลาไปก่อน สวัสดีครับ
Credit บทความและภาพประกอบ
Thairanger7
เรียนหัวกั๊ก
Amarin TV
ททบ.5
ปชส.จังหวัดภูเก็ต
เรียบเรียงโดย : เบิ้ล ตาควาย
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
