เคยไหม…อยู่ ๆ ต้องมานั่งลุ้นว่า “องค์กรจะเจ๊งไหม” ทั้งที่จริง ๆ มันก็เป็นแค่วิชาหนึ่งในมหาลัย?
สวัสดี เราชื่อ อีฟ และ ใช่ นี่แหละชีวิตปีสี่ของเรา ที่ต้องรวมตัวกับเพื่อน 13 คน สร้างองค์กร “โคตรคิด” ให้รอด ไม่ใช่แค่งานกลุ่มส่งอาจารย์ แต่เหมือนการทำ Start Up สื่อท้องถิ่นจริง ๆ ที่ต้องคิดเงิน คิดงาน คิดอนาคตกันทุกวัน
กว่าจะมาถึงจุดนี้ มันไม่ได้เกิดขึ้นข้ามคืนหรอกนะ มันค่อย ๆ สะสมมาตลอด 4 ปี
- ●ปี 1 เรียนพื้นฐาน งง ๆ กับกล้องกับไฟ
- ●ปี 2 เริ่มสนุกกับการทำโปรเจกต์จริง ๆ ได้ลงถ่ายทำ ผลิตสื่อสร้างสรรค์มากมาย
- ●ปี 3 หนักไปทางการจัดการแพลตฟอร์ม คิดคอนเทนต์บนโลกดิจิทัล แล้วก็โปรเจกต์ทำหนังยาวที่ใช้พลังชีวิตแบบสุด ๆ
- ●จนพอขึ้นปี 4 ก็ถึงจุดที่ทุกอย่างต้องรวมร่างเป็น “องค์กรโคตรคิด” ที่มีทั้งระบบเงิน การบริหารคน และผลงานที่ต้องส่งต่อผู้ชมจริง
หน้าที่ที่เราทำในองค์กร คือ โปรดิวเซอร์กับกราฟิก แต่บอกตรง ๆ สิ่งที่เราได้ทำจริงและโคตรเยอะคือ ‘กราฟิก’ งานที่เราประจำอยู่ก็คือช่อง ”คิดจะเล่น“ ที่ทำรายการวาไรตี้ เราได้ทำกราฟิกให้หลายรายการ เช่น
- ★แวะฉ่ำ - พาไปแวะร้านอาหาร Local ที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักแต่โคตรจะทีเด็ดระแวกหน้ามอพะเยา
- ★เลื่องเมือง ๆ ตั๋วฮู้จักก่อ - เกมโชว์ ที่มาใน Concept ห้องเรียน สอดแทรกเกร็ดความรู้ เรื่อง อาหาร สถานที่ ฯ ของพะเยา
- ★หูเบาตาฟางปากโป้ง - เกมโชว์ที่ผู้เล่นต้องพึ่งพากัน พาทีมชนะให้ได้ เพราะหนึ่งคนหูไม่ได้ยิน หนึ่งคนมองไม่เห็น หนึ่งคนพูดไม่ได้
ยังไม่พอ เรายังได้ทำกราฟิกสำหรับ Engagement ให้ช่อง โคตรคิด ที่เป็นเหมือนช่อง PR ขององค์กร และอีกหลายรายการที่เคยผ่านมือมา เช่น “ตีโจทย์แตก” หรือ “khitjalen.official” ที่เคยลง Lemon8 (ก่อนแพลตฟอร์มนั้นจะปิดตัวไป)
แต่โมเมนต์ที่โคตรพีคจริง ๆ คือวันที่โคตรคิดได้ออกไปทำงานนอกมหาลัยที่ใหญ่ขนาดนี้ครั้งแรก - Live Stream งาน Night Run Phayao 2025 ตอนนั้นเราได้รับหน้าที่เป็น Runner ที่ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าต้อง “วิ่ง” ซึ่งก็รันสมชื่อสุด ๆ ทำกราฟิกหน้างาน เป็นผู้ช่วย Computer Controller ช่วยตากล้อง หิ้วไฟ จัดแสง คือได้ลองแทบทุกตำแหน่งในงานเดียว เหนื่อยจริง หิวข้าวด้วย พองานจบ โล่งมาก มันก็ผ่านไปได้นี่นา เราทำได้
พอมองย้อนกลับมา การได้ทำ “โคตรคิด” มันไม่ใช่แค่วิชาเรียน แต่มันเหมือนสนามซ้อมที่ทำให้เราเจอทั้งความวุ่นวาย ความท้าทาย และความภูมิใจในแบบที่หนังสือเล่มไหนก็ให้ไม่ได้ ผลงานที่ได้ก็เหมือนของแถม แต่สิ่งที่คุ้มค่าที่สุดคือการได้รู้ว่าการทำงานเป็นทีมเล็ก ๆ ให้รอดมันต้องใช้ทั้งใจและแรงเยอะขนาดไหน และสุดท้ายวิชานี้ในห้องเรียนก็จบลง เพราะเราต้องไปต่อกับของจริง
อย่ากลัวเวลางานมันยุ่งหรือนัวเกินไป เพราะนั่นแหละ คือจังหวะที่เราจะได้เรียนรู้และโตขึ้นจริง ๆ
ขอบคุณสำหรับที่อ่านมาถึงประโยคนี้นะคะ ไม่ว่าคุณคนอ่านจะเจออุปสรรค์อะไรอยู่ ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี
หากเบื่อ ๆ หรือหาอะไรกินตอนกินข้าว ลองแวะมาดูพวกเราได้ที่
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
