นักการเมืองไม่มีคุณธรรม การเมืองไม่สร้างสรรค์ — พอแล้ว! ถึงเวลาประชาชนลุกขึ้น
ประเทศไทยไม่เคยขาดนักการเมือง แต่กลับขาด “นักการเมืองที่มีคุณธรรมมีความจริงใจ” มานานเกินไปแล้ว ทุกครั้งที่เลือกตั้ง เราเหมือนถูกบังคับให้เลือก “ของเก่าในกล่องใหม่” คนหน้าเดิมๆ เปลี่ยนป้ายพรรคเหมือนเปลี่ยนเสื้อ ปากบอกเพื่อประชาชน แต่มือเอื้อมไปคว้าเก้าอี้และผลประโยชน์ก่อนเสมอ
เครื่องซักผ้าที่หมุนอยู่กับที่
การเมืองไทยเหมือนเครื่องซักผ้าเก่าที่หมุนวนไม่หยุด เปิดเครื่องดัง ใช้น้ำมาก ใช้ไฟมาก แต่เสื้อผ้ายังสกปรก ประชาชนถูกหลอกว่านี่คือ “ประชาธิปไตย” ทั้งที่จริงแล้วมันเป็นเวทีต่อสู้แย่งอำนาจของกลุ่มคนไม่กี่กลุ่ม
รัฐสภาที่ควรเป็นห้องประชุมแห่งปัญญา กลับเป็นเวทีละสร้างภาพที่นักแสดงแข่งกันโชว์ตัว พอมีปัญหา ก็ใช้สูตรเดิมตั้งคณะกรรมการซื้อเวลา ชี้นิ้วโยนความผิดฝ่ายตรงข้าม แถลงด้วยรอยยิ้มว่ากำลังแก้ไข แต่ะทุกอย่างจบลงเหมือนเดิม ปัญหายังอยู่ ประชาชนยังทุกข์ แต่เงินงบก็ยังไหลเข้ากระเป๋าเดิม
การเมืองเป็นความบันเทิง
สิ่งที่น่าเศร้าคือสังคมไทยเสพติดการเมืองแบบไร้สาระ เราดูนักการเมืองทะเลาะกันเหมือนดูรายการเรียลลิตี้ หัวเราะเมื่อเห็นเขาโต้เถียง แชร์คลิปตลก ๆ แต่ไม่เคยใส่ใจเมื่อโรงพยาบาลขาดแพทย์ โรงเรียนขาดครู หรือเกษตรกรกู้เงินนอกระบบ ปัญหาโครงสร้างที่เอื้อทุนนิยมจนคนยิ่งจนลงทุกวันก็ถูกมองข้าม
เรากลายเป็น ผู้ชมที่ชินชา จนลืมไปว่าละครที่กำลังดูไม่ใช่เรื่องแต่ง มันคือชีวิตจริงของเรา
ศิลปะการสัญญา
นักการเมืองไทยเก่งเรื่องการสัญญา พวกเขาสัญญาว่าจะทำให้บ้านเมืองดีขึ้นเหมือนคนที่สัญญาจะออกกำลังกายวันจันทร์ ฟังแล้วน่าเชื่อถือ แต่วันจันทร์มาถึงก็ยังนอนอยู่บนเตียง บางคนสัญญาปฏิรูป บางคนสัญญาให้ประชาชนอยู่ดีกินดี บางคนสัญญากอบกู้ชาติ แต่สิ่งเดียวที่ทำคือกอบโกยผลประโยชน์ส่วนตัว
ระบบที่ไม่ได้สร้างมาเพื่อคนดี
การเมืองไทยไม่เคยถูกออกแบบมาเพื่อคนดี มันถูกสร้างมาเพื่อคนที่ฉลาดแต่ไร้จิตสำนึกไม่มีความละอายและชอบเล่นเกมเล่นกับความรู้สึกคนอื่น คนที่มีอุดมการณ์ดีๆ มักไม่รอด ถ้าไม่ยอมก้มหัวให้ระบบอำนาจ คนกล้าคิดกล้าทำเพื่อประชาชนจริงๆ มักถูกบดขยี้ จนอุดมการณ์หลายครั้งกลายเป็น เพียงภาพลวงตาที่ฉาบฉวย อาจสวยงามในความทรงจำ แต่ไร้ชีวิตและพลังในความเป็นจริง
เราเองก็เป็นส่วนหนึ่งของปัญหา
ประชาชนชอบบ่นว่านักการเมืองไม่ดี แต่ก็ยังเติมน้ำมันให้ระบบทำงานต่อ เราเห็นเขาโกงแต่ยังเลือกกาบัตรเพื่อซองเงิน เห็นเขาไร้ความสามารถแต่เลือกเพราะ “เป็นคนของเรา” เห็นเขาหลอกแต่ยังหวังว่าครั้งนี้จะต่าง การเมืองไทยสะท้อนสังคมไทย สังคมที่ยอมจำนนกับสิ่งที่ผิด ห่อหุ้มด้วยรอยยิ้มเสแสร้งและคำว่า “ช่างมัน”
ถึงเวลาหยุดวงจรนี้
เราจะปล่อยให้วงจรนี้หมุนต่อไปอีกกี่ทศวรรษ? ตราบใดที่เรายังยอมรับคนที่ไม่มีคุณสมบัติหรือผู้นำที่ไร้คุณภาพ ประเทศก็จะไม่เดินหน้า เราจะได้เพียง เสียงโฆษณาโลกสวย ขณะที่ปัญหาความยากลำบากและความเดือดร้อนของประชาชนยังไม่ได้รับการแก้ไข
จาก “ผู้ชม” สู่ “ผู้กระทำ”
การลุกขึ้นไม่ใช่แค่เดินขบวนหรือโห่ร้อง บางครั้งมันคือการใช้เสียงอย่างมีสติ ไม่เลือกคนเพราะเงินหรือความเคยชินหรือความมีชื่อเสียงหรือการศึกษาสูงหรือบ้านรวย แต่เลือกเพราะความสามารถสามารถสามารถสามารถรู้ความสามารถและจริยธรรม มีความรับผิดชอบต่อสังคม ไม่ปล่อยให้ใครหลบหนีเมื่อทำผิด และการหยุดเป็นแฟนคลับพรรค เริ่มเป็นผู้ประเมินผลงานด้วยความเป็นกลาง
อนาคตไม่ได้เริ่มจากการรอคอยนักการเมืองที่ดี มันเริ่มจากการที่เราหยุดยอมรับความไม่ดีพอดี
ประกาศสู่นักการเมือง เปลี่ยน หรือถูกเปลี่ยน
ถึงเวลาบอกให้ชัดว่า ประเทศนี้ไม่ต้องการละครที่เต็มไปด้วยบทโกหกและตัวละครไร้คุณธรรม หากไม่พร้อมเปลี่ยน ก็ต้องพร้อมถูกเปลี่ยนออกไป
เพราะอนาคตไม่ควรฝากไว้ในมือคนที่ไม่มีหัวใจไม่มีคุณธรรม แต่ควรอยู่ในมือประชาชนที่กล้าพอจะบอกว่า “พอแล้ว!”
การเมืองไทยจะเปลี่ยน เมื่อเราพร้อมเปลี่ยน ไม่ใช่แค่ระบบ แต่ทัศนคติและการกระทำของเราด้วย เพราะประเทศที่ดีไม่ได้ถูกสร้างโดยนักการเมืองคนเดียว แต่ถูกสร้างโดยประชาชนที่ไม่ยอมแพ้กับความไม่ยุติธรรม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
