เมื่อฉันรู้สึก…(2)
“วันที่รอยยิ้มกลายเป็นบาดแผล”
ฉันเคยคิดว่ารอยยิ้มคือเกราะกำบังที่ดีที่สุดสำหรับความเจ็บปวด
ยิ้มไว้ก่อน แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น — นั่นคือคำที่ใครบอกฉันเมื่อครั้งยังเชื่อในแสงสว่างของโลกใบนี้
แต่เมื่อเวลาผ่านไป ฉันกลับรู้ว่ารอยยิ้มที่ฝืนสร้างขึ้นทุกวัน มันไม่ได้เยียวยาอะไรเลย
มีเพียงหัวใจที่ค่อย ๆ แตกละเอียดอยู่ข้างใน ขณะที่ใบหน้ายังต้องแสดงความเข้มแข็งออกมาให้โลกเห็น
บางครั้งฉันยิ้มเพราะไม่อยากอธิบาย
ไม่อยากให้ใครถามว่า “เป็นอะไรหรือเปล่า”
เพราะคำถามนั้นมันน่ากลัวกว่าความเงียบ
เพราะถ้าเริ่มพูดออกไป ฉันอาจจะร้องไห้จนหยุดไม่ได้
ฉันเริ่มเข้าใจแล้วว่า รอยยิ้มไม่ใช่สัญลักษณ์ของความสุขเสมอไป
มันอาจเป็นเพียงหน้ากากที่เราสวมไว้ เพื่อให้คนอื่นรู้สึกสบายใจ
เพื่อให้เขาเชื่อว่า “เรายังไหว”
ทั้งที่ความจริง…เราแทบจะไม่เหลือแรงจะหายใจอยู่แล้ว
ในบางวัน ฉันยิ้มเพราะจำเป็นต้องยิ้ม
ไม่ใช่เพราะอยากทำ แต่เพราะไม่อยากเห็นใครเป็นห่วง
ฉันยิ้มให้กับความว่างเปล่า ยิ้มให้กับความเหนื่อยล้า
ยิ้มให้กับตัวเองในกระจกที่ไม่เหลือประกายตาเหมือนเมื่อก่อน
และในที่สุด ฉันก็ได้รู้ —
ว่ารอยยิ้มที่ถูกฝืนให้เกิดขึ้นซ้ำ ๆ
จะกลายเป็นบาดแผลลึกที่ไม่มีใครมองเห็น
มันค่อย ๆ กัดกินหัวใจอย่างเงียบงัน
จนวันที่เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่า
กำลังยิ้ม…หรือกำลังร้องไห้กันแน่
“บางรอยยิ้มไม่ได้เกิดจากความสุข แต่มันคือเสียงร้องไห้ที่แผ่วเบาที่สุดในหัวใจของคนคนหนึ่ง”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
