เย็นใจ ...
ออกพรรษา คนไปวัดเยอะ ตักบาตรหนาแน่นยืนเบียด พระสงฆ์ใช้เวลาเดินโปรดนานกว่าปกติ ...นั่นคือเวลาของการรอ ย่อมนานกว่าทั่วๆไป บางคนถ่ายรูป โพสท์ แชท ฆ่าเวลา บางคนพูดคุยสนทนาหยอกล้อกับเพื่อนฝูงเพลิดเพลิน บางคนรออย่างจดจ่อ กายดูสงบแต่ก็มีกลิ่นอายความหงุดหงิดออกมา เด็กเดินไปมา สิ่งเล่น บางคนงอแงทิ้งตัว ระหว่างนั้นก็มีคนมาสมทบเรื่อยๆ .....
รอสักชั่วโมงก็ได้ใส่บาตรตามตั้งใจ
วันออกพรรษาถือว่าเป็นวันพิเศษอีกวันของทางวัด ของชาวพุทธ ..หลายคนตั้งสัจจะทำอะไรสักอย่างช่วงเข้าพรรษา และวันนี้ก็ถือว่าครบกำหนดสัญญา ...และทางวัตรปฏิบัติของภิกษุก็ต้องปวารณาออกพรรษา...ภิกษุตักเตือนกันได้หลังจากได้อยู่ร่วมกันมาตลอดพรรษา
วันนี้คนมาทำบุญเยอะ คนมาตั้งโรงทานก็ไม่น้อย กาแฟ น้ำผลไม้ที่เป็นปานะได้ อาหาร เครื่องดื่ม เดินชิมไปเรื่อยๆ ต่อคิวรอรับ ...
อยู่ในฐานะผู้ขอเขากินอย่างสำรวม เจียมตัว
ได้บ้าง ไม่ได้บ้างของหมดก็อดไป ...
ได้ข้าวจี่มาแค่ปั้นเดียว น้ำผึ้งผสมมะนาวทานอุ่นๆสักแก้ว ตบด้วยหนึ่งในสองแก้วสุดท้ายของน้ำมะขามป้อม ...หมดคือหมด มีแต่เขายังไม่แจกก็คือไม่ได้ ...
เอาของที่ได้มานั่งทานเงียบๆอย่างมีความสุข
...ข้าวจี่อาจจะไม่อร่อยเหมือยที่แม่ทำ เหมือนที่เคยกิน แต่คนทำก็ตั้งใจเอามาแจก ไม่กล้าแม้แต่จะกินไม่หมด...ความสำนึกในบุญคุณของข้าวที่กินลงไปหลั่งไหลมามากกว่าปกติ...คนอื่นให้มา เราได้กินแปลว่ามีคนอยากกินบางคนไม่ได้กิน มันเป็นหนึ่งในสิบก้อนสุดท้ายที่เราต่อแถวรอแล้วได้มา...
มันมีค่าในตอนก่อนได้ และเราต้องรักษาคุณค่านั้นไว้ทั้งตอนกินและกินหมดไปแล้ว
ส่วนน้ำผึ้งผสมมะนาวาสดีมาก ชุ่มคอ โล่งจมูก น้ำมะขามป้อมไม่เคยกินมาก่อน หวานน้อย อร่อยพอดีกิน
ทานทุกอย่างจนอิ่ม...จะกลับแล้ว คนเยอะไม่อยากขึ้นศาลา ...
ระหว่างทางไปที่จอดรถ ร่มรื่น มีคูคลอง ริมคลองเล็กๆมีต้นไม้ บางต้นน่านั่ง...ไม่เปลี่ยวอะไร ถ้าหันหน้าเข้าหาเจดีย์พิพิธภัณฑ์ ด้านหลังเป็นที่ประชุมเพลิงสังขารหลวงตา อยากนั่งสงบอยู่ใต้ร่มไม้แถวนี้สักครู่ เหมือนได้กราบไหว้หลวงตาจริงๆ ได้เข้าใกล้จริงๆ เลือกต้นไม้ที่พอใจ วางของนั่งสงบดูลมหายใจเบาๆ ...ดูการเคลื่อนไหวอย่างรู้สึกตัว
สุขแห่งความเป็นสมณะ เป็นผู้ขอคงเป็นแบบนี้กระมัง ...
เช้านี้หลังจากใส่บาตรแล้ว เดินขออาหารจากโรงทาน เราได้ทำแล้ว ไม่บ่อยที่เราจะมีโอกาสแบบนี้ ...ขอโดยที่ผู้ให้เต็มใจให้อย่างเมตตา กรุณา
นั่งทานอย่างสำรวมสงบ ดูกายดูใจตอนกิน ความคิดมากมาย คิดดี คิดไม่ดี เห็นความชอบไม่ชอบ อร่อย ไม่อร่อย เห็นคุณค่าของสิ่งที่เคี้ยวแล้วกลืนลงไป ข้าวปั้นแค่กำมือก็ดับหิวได้...ได้สำนึกบุญคุณผู้ให้และขอบคุณอย่างลึกซึ้งจากใจ
หลังอิ่มได้ใช้เวลาสุขสงบก็ใจของตัวเองใต้ร่มไม้ ใกล้เงาพ่อแม่ครูอาจารย์ตามสมควร
...ช่วงเวลาแบบนี้... หาได้ยากและสั้นนัก ...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
