เสียงในหอพักเก่า
...
มีบางอย่างในที่แห่งนั้น
ที่ไม่ควรจะส่งเสียงออกมาเลย...
สวัสดีครับ
ผมชื่อบอลครับ
เรื่องที่ผมจะเล่าในวันนี้ เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวผมเมื่อประมาณ 7 ปีก่อน
ตอนนั้นผมพึ่งเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยปี 1 ในจังหวัดทางภาคเหนือ
ผมไม่ได้อยู่หอในของมหาวิทยาลัย เพราะเต็มหมดครับ
เลยต้องออกมาหาหอพักแถว ๆ นอกมหาลัยแทน
ตอนนั้นมีหออยู่แห่งหนึ่งที่เพื่อนแนะนำมา
เป็นหอเก่า ๆ หน่อย ราคาถูก แถมอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมาก
ชื่อ “หอศิริชัย”
ตอนแรกที่ผมไปดู ก็รู้สึกว่าโอเคนะครับ
ถึงจะเก่าไปหน่อย แต่ห้องกว้างดี
มีระเบียง มีห้องน้ำในตัว
และที่สำคัญ ค่าเช่าเดือนละแค่สองพันเอง
แต่สิ่งที่มันทำให้ผมรู้สึกแปลก ๆ ตั้งแต่แรกคือ
ตอนที่ผมเซ็นสัญญากับเจ้าของหอ
ป้าเจ้าของหอพูดขึ้นมาว่า
“อยู่ที่นี่อย่าทำเสียงดังตอนกลางคืนนะลูก”
“อย่าทำให้ข้างห้องตกใจ... เดี๋ยวเขาจะมาหา”
ตอนนั้นผมก็คิดว่าป้าคงพูดเล่น
เลยไม่ได้สนใจอะไร
...
คืนแรกที่เข้าอยู่ ผมจำได้ดี
เพราะเป็นคืนที่ผมแทบไม่ได้นอนเลย
ทั้งหอมีคนอยู่น้อยมาก
เดินไปแต่ละชั้นนี่เงียบกริบ
ผมอยู่ห้อง 207 ชั้นสอง
ตรงข้ามห้องผมจะเป็นห้อง 208
แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ เพราะประตูล็อกสนิทและฝุ่นจับเต็มลูกบิด
คืนนั้นประมาณเที่ยงคืน
ผมเปิดพัดลมนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ดี ๆ
ก็ได้ยินเสียง “กุก... กัก...”
เหมือนเสียงคนเดินลากเท้าบนพื้นซีเมนต์
ดังมาจากทางเดินหน้าห้อง
เสียงมันค่อย ๆ ดังเข้ามาเรื่อย ๆ
จนเหมือนมันหยุดอยู่ตรงหน้าห้องผมพอดี
ผมก็แอบสงสัยว่ามีใครออกมาเดินตอนดึกขนาดนี้
เลยค่อย ๆ เดินไปดูที่ช่องตาแมว
แต่สิ่งที่เห็น... มันไม่มีใครครับ
ทางเดินว่างเปล่า มีแค่ไฟสีเหลืองสลัว ๆ ที่กระพริบเป็นจังหวะ
ผมถอนหายใจ แล้วกลับไปนอนต่อ
แต่พอหัวถึงหมอนได้ไม่นาน
ผมก็ได้ยินเสียงอีก... คราวนี้มาจาก “ห้องข้าง ๆ”
ห้อง 208 ที่ผมเห็นว่าปิดไว้ตลอด
มันเป็นเสียง “ตึง ตึง ตึง” เหมือนคนเอาอะไรแข็ง ๆ ทุบผนัง
ผมสะดุ้งสุดตัว รีบลุกขึ้นมานั่ง
เสียงมันดังต่อเนื่องประมาณ 10 วินาที แล้วก็เงียบไป
ตอนนั้นผมพยายามคิดในแง่ดี
อาจจะมีคนมาอยู่ใหม่โดยที่ผมไม่รู้
เลยหลับตาแล้วพยายามนอนต่อ
...แต่สิ่งที่ผมได้ยินหลังจากนั้น มันทำให้ผมไม่กล้าขยับเลยครับ
“พี่... เปิดประตูให้หนูหน่อย...”
เสียงผู้หญิงแผ่วเบา ดังขึ้นจากทางห้องข้าง ๆ
เป็นเสียงที่ทั้งอ้อนวอนและเย็นเยียบจนขนลุกไปทั้งตัว
ผมตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมา
ตอนนั้นผมไม่กล้าขยับ ไม่กล้ามองไปทางประตู
ได้แต่ภาวนาให้เสียงนั้นหายไป
และเหมือนคำภาวนาผมจะเป็นจริง
เสียงนั้นค่อย ๆ เงียบลงไปเอง
ผมเลยรีบคว้าโทรศัพท์ เปิดไฟ แล้วเปิดเพลงกลบเสียงจนเช้า
...
วันต่อมา ผมลงไปจ่ายค่าไฟกับป้าเจ้าของหอ
เลยลองถามแบบไม่อยากให้ดูว่าเป็นคนขี้กลัว
“ป้าครับ... ห้อง 208 มีคนอยู่รึยังครับ?”
ป้าหันมามองผมนิ่ง ๆ ก่อนตอบว่า
“ไม่มีลูก ห้องนั้นว่างมานานแล้ว”
ผมใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม
เลยถามต่อว่า “แล้วห้องนั้นมีอะไรหรือเปล่าครับ?”
ป้าแกถอนหายใจ แล้วพูดว่า
“เมื่อก่อนมีนักศึกษาผู้หญิงมาอยู่ห้องนั้นจ้ะ”
“อยู่ได้ไม่กี่เดือนก็ฆ่าตัวตาย”
ตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนโลกหมุนเลยครับ
“เขาผูกคอตัวเองไว้กับพัดลมในห้อง เพราะถูกคนรักบอกเลิก”
“ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีใครอยู่ได้เกินสามคืน”
ผมได้ยินแบบนั้นก็แทบอยากย้ายออกทันที
แต่ติดตรงที่เพิ่งย้ายของเข้ามา และยังไม่มีที่อื่นให้ไป
เลยกัดฟันอยู่ต่อ
...
คืนที่สอง...
ผมพยายามนอนเร็วครับ
แต่ก็เหมือนเดิม เสียง “กุก กัก” หน้าห้องมันดังขึ้นอีก
คราวนี้ไม่ใช่แค่เสียงเดิน
มันมีเสียง “เคาะประตู”
...ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
ผมแกล้งทำเป็นไม่สนใจ
แต่พอเงียบไปแป๊บเดียว
เสียงเคาะกลับดังขึ้นอีก — คราวนี้ดังแรงกว่าเดิม
ผมตะโกนออกไปว่า
“ใครวะ! มึงเคาะเล่นทำไมเนี่ย!”
ไม่มีเสียงตอบ
มีแต่เสียง “หัวเราะเบา ๆ” จากหน้าห้อง...
เสียงผู้หญิงหัวเราะแผ่ว ๆ เหมือนอยู่แค่เอื้อม
“ฮึ ฮึ ฮึ...”
ผมรีบคว้ากุญแจเปิดประตูออกไปดู
แต่ข้างนอกไม่มีใครเลยครับ
ทางเดินว่างเปล่าเหมือนเดิม
ผมปิดประตู แล้วรีบล็อกแน่นกว่าเดิม
ตอนนั้นบอกตรง ๆ ว่ามือเย็นเฉียบไปหมด
พอถึงช่วงประมาณตีสาม
ผมเริ่มได้ยินเสียงพัดลมหมุนแรงผิดปกติ
มันหมุนจนเหมือนจะหลุดจากเพดาน
ผมเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ต้องตัวแข็ง
เพราะเห็นมี “เท้าของผู้หญิง” ห้อยลงมาจากพัดลม
ผมเผ่นออกจากห้องแทบไม่ทันครับ
วิ่งลงมานั่งหน้าหอจนสว่าง
คืนนั้นผมไม่กล้ากลับขึ้นไปเลย
พอถึงเช้า ผมตัดสินใจเก็บของย้ายออกทันที
ป้าเจ้าของหอก็ไม่พูดอะไร
แค่พยักหน้าเหมือนเข้าใจอยู่แล้ว
ก่อนกลับ ผมมองขึ้นไปที่ระเบียงห้องตัวเอง
เห็นผ้าม่านขยับเบา ๆ ทั้งที่ลมไม่พัด
และเหมือนมี “เงาผู้หญิง” ยืนอยู่ตรงนั้น
ผมไม่รออะไรทั้งนั้น รีบขับรถออกจากหอทันที
...
ผ่านไปหลายปี ผมได้ยินจากเพื่อนที่ยังอยู่แถวนั้นว่า
หอศิริชัยตอนนี้ถูกปิดถาวรแล้ว
ไม่มีใครกล้าเช่า เพราะคนที่เข้าไปอยู่
จะได้ยินเสียงผู้หญิงพูดทุกคืน
เสียงที่บอกว่า...
“พี่... เปิดประตูให้หนูหน่อย...”
และไม่เคยมีใครกล้าเปิดเลย
นอกจาก “เธอ” ที่ยังคงรออยู่ตรงนั้น
...
จบ
เรื่องโดย ลานฝึกผี
ภาพโดย Copilot
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
