💖 ฉันคือฉัน แม้เธอไม่เข้าใจ
บอย ผู้ชายใจเป็นหญิง ไปหลงรักหญิงแท้ แล้วมันจะจบอย่างไรเนี่ย
เสียงฝนตกเบา ๆ กระทบหลังคาสังกะสีในซอยเล็ก ๆ แถวลาดพร้าว “แปะ แปะ” ในเช้าวันหนึ่งของเดือนมิถุนายน
บอยยืนอยู่หน้ากระจกในห้องเช่าขนาดไม่ถึงสิบตารางเมตร เขากำลังใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแลคเรียบ และคลุมด้วยเสื้อโค้ตตัวยาวสีชมพูอ่อน — ชุดที่ถ้าใครเห็นอาจเรียกว่า “หญิงเกินชาย”
แต่สำหรับบอย นี่คือ ความสวยงาม
ไม่ใช่เพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่เพื่อให้หัวใจของเขาสบาย และเพื่อความมั่นใจว่า ฉันคือฉัน
เขาหวีผมหน้าม้าให้เรียบ ลิปกลอสสีใสสะท้อนแสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่าง
ในขณะที่เขากำลังจะออกจากห้อง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“เฮ้ย บอย! วันนี้วันแรกเลยนะ อย่ามาสายน้า~ อยู่คณะแฟชั่นดีไซน์แล้วเนี่ย!”
เสียงของเจน เพื่อนสาวจากมัธยมดังมาอย่างตื่นเต้น
บอยยิ้มอ่อน ๆ พลางพูดด้วยน้ำเสียงนุ่ม ๆ แบบผู้หญิง
“อื้อ~ รู้แล้วจ้า กำลังออกละค่ะ”
วันนี้คือวันแรกของชีวิตมหาวิทยาลัยในฝัน — คณะศิลปกรรมศาสตร์ สาขาแฟชั่นดีไซน์
ที่ที่เขาจะได้อยู่ท่ามกลางผ้า เข็ม ด้าย และสีสัน
แต่บอยไม่รู้เลยว่า การเดินทางครั้งนี้จะนำพา ความรู้สึกใหม่ ๆ เข้ามาในชีวิต
บทที่ 1 : เธอในชุดครุยสีขาว
เสียงประกาศเชิญชวนนักศึกษาใหม่เข้าสู่หอประชุมดังขึ้นทั่วคณะ
บอยเดินเข้าไปในอาคารใหญ่ พร้อมกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ที่ติดเสื้อมา
สายตาหลายคู่หันมามองเขา บางคนอมยิ้ม บางคนกระซิบ
แต่บอยเพียงยิ้มให้กับตัวเองในใจ
“เออ... แค่ได้เป็นตัวเองก็พอแล้วจ้า~” เขาพูดเบา ๆ พลางปรับกระโปรงเล็กน้อย (ใต้เสื้อโค้ตสีชมพู)
ขณะกำลังนั่งฟังปฐมนิเทศ เขาเหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง
เธอไว้ผมยาวตรง หน้าคม ผิวขาวสว่างสะดุดตา
ใส่ชุดนักศึกษาเรียบร้อย บนอกเสื้อมีป้ายชื่อเล็ก ๆ เขียนว่า “พลอย – คณะนิติศาสตร์”
เธอนั่งอยู่ข้าง ๆ เพราะคณะนิติศาสตร์และศิลปกรรมมาร่วมงานปฐมนิเทศใหญ่พร้อมกัน
ช่วงพัก บอยเผลอยกแก้วน้ำผลไม้ไปวางผิดโต๊ะ ทำให้แก้วน้ำของเขาไปโดนกระเป๋าเอกสารของพลอย
“อุ๊ย! ขอโทษนะคะ~ ไม่ตั้งใจเลยค่ะ” บอยพูดน้ำเสียงละมุน มือยกไหว้เล็กน้อย
พลอยเงยหน้ามอง — แวบแรกในสายตาเธอคือชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนผู้หญิงมาก
เธอยกคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มสุภาพ
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่กระเป๋าเอกสารนิดหน่อยเอง”
“ขอบคุณนะคะ~ บอยซุ่มซ่ามไปหน่อยค่ะ”
“คุณเรียนคณะไหนคะ?” พลอยถามด้วยความสนใจ
“ศิลปกรรมค่ะ สาขาแฟชั่นดีไซน์~ บอยชอบมากเลยค่ะ”
พลอยพยักหน้า “อ๋อ... คงชอบออกแบบเสื้อผ้ามากแน่ ๆ เลยสิคะ”
“ใช่เลยค่ะ~ บอยมีความสุขที่สุดเวลาอยู่กับผ้า สี และแบบชุดต่าง ๆ”
บทสนทนาสั้น ๆ นั้นจบลงง่าย ๆ แต่สำหรับบอย —
รอยยิ้มของพลอยมันอยู่ในหัวเขาไปทั้งวัน
บทที่ 2 : โลกที่แตกต่าง
ผ่านไปหลายสัปดาห์ บอยได้เจอพลอยอีกหลายครั้งในกิจกรรมมหาวิทยาลัย
บางครั้งที่โรงอาหาร บางครั้งตอนงานรับน้อง
บอยเป็นคนร่าเริง พูดจานุ่มนวลแบบผู้หญิง อ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ
พลอยเริ่มสังเกตว่า บอยมี ความสุขกับการเป็นตัวเอง
“บอย~ นายไม่กลัวเหรอคะ คนอื่นจะมองแปลก ๆ”
บอยยิ้มพร้อมก้มหน้าเล็กน้อย
“ตอนแรกก็กลัวค่ะ~ แต่พอรู้ว่าการเป็นตัวเองมันไม่ผิด บอยเลยไม่กลัวอะไรอีกเลยค่ะ~”
พลอยนิ่งไป เธอมองเขา — ชายคนหนึ่งที่แต่งตัวแบบหญิง แต่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานอบอุ่น
“แต่... นายชอบผู้หญิงใช่ไหมคะ?”
“อื้อค่ะ~ บอยชอบผู้หญิงมากเลยนะคะ โดยเฉพาะคนที่ตรงไปตรงมาแบบคุณ~”
คำพูดนั้นทำให้พลอยหน้าแดงนิด ๆ เธอรีบเปลี่ยนเรื่อง
“เอ่อ~ อย่ามาพูดเล่นสิคะ บอย~”
แต่หลังจากวันนั้น ทั้งคู่ก็เริ่มคุยกันบ่อยขึ้น
เริ่มจากแชทสั้น ๆ เรื่องงานคณะ กลายเป็นคุยเรื่องชีวิต เรื่องฝัน และความคิด
พลอยเล่าให้ฟังว่า เธออยากเป็นทนายความ
บอยฟังด้วยความสนใจ
“อื้อ~ บอยเชื่อว่าพลอยทำได้แน่นอนค่ะ~”
และบอยเล่าถึงความฝันของตัวเอง
“บอยอยากมีแบรนด์เสื้อผ้าที่ทุกคนใส่แล้วรู้สึกมั่นใจ ไม่ว่าจะเป็นเพศไหนค่ะ~”
บทที่ 3 : เสียงหัวใจในรันเวย์
วันประกวดแฟชั่นโชว์ประจำปีของคณะศิลปกรรมมาถึง
บอยได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งในดีไซเนอร์รุ่นใหม่ที่ได้โชว์ผลงาน
เขาทำชุดที่ชื่อว่า “IDENTITY”
เสื้อผ้าสีพาสเทลผสมโทนเทา เน้นความสมดุลระหว่างความนุ่มนวลและแข็งแรง
มันคือการแสดงถึง ตัวตน ของเขา — ครึ่งหนึ่งที่อ่อนโยนแบบหญิง อีกครึ่งหนึ่งที่มั่นคงแบบชาย
พลอยมาดูงานในวันนั้น
ตอนที่บอยเดินออกมาปรบมือให้เพื่อนร่วมทีม เขาสวมเสื้อโค้ตยาวสีชมพูอ่อน
เสียงปรบมือดังสนั่น แต่ในใจบอย เขาเห็นเพียงรอยยิ้มของพลอยที่ยืนอยู่แถวหน้า
“พลอย~ บอยตื่นเต้นมากเลยค่ะ~” เขาพูดเบา ๆ มือเกาะชายเสื้อเล็กน้อย
หลังงาน พลอยเดินมาหาเขา
“บอย~ ชุดสวยมากเลยค่ะ~”
“ขอบคุณค่ะ~ บอยตั้งใจทำสุดหัวใจเลยค่ะ~”
พลอยยิ้ม “บอยเก่งมากนะ กล้าที่จะเป็นตัวเองแบบนี้”
“อื้อ~ ขอบคุณค่ะ พลอย~ บอยแค่หวังว่าคุณจะเห็นหัวใจของบอยนะคะ~”
บทที่ 4 : ความเข้าใจที่เริ่มเปลี่ยน
ข่าวลือเริ่มแพร่ในมหาวิทยาลัย —
“ผู้ชายแฟชั่นจีบสาวนิติ”
บางคนพูดเยาะ บางคนหัวเราะ
วันหนึ่ง ขณะที่พลอยเดินไปที่ตึกเรียน ก็ได้ยินเพื่อนพูดแซว
“เธอนี่ก็แปลกนะ ชอบคนแต่งหญิงเหรอ?”
พลอยเงียบไป ไม่ตอบ
แต่ในใจกลับสับสน — เธอไม่เคยคิดว่าจะชอบใครที่ดูแตกต่างจากกรอบที่เคยเชื่อ
เย็นวันนั้น เธอไปนั่งคนเดียวที่สนามหญ้าหน้ามหาวิทยาลัย
บอยเดินเข้ามาเงียบ ๆ พร้อมถือกาแฟสองแก้ว
“พลอย~ ดูเครียดจังเลยค่ะ~”
พลอยรับแก้วมา เงียบอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดเบา ๆ
“บอย... ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงเลยค่ะ~ ฉันกลัวว่าคนอื่นจะมองไม่ดี”
“อื้อ~ ไม่เป็นไรค่ะ~ บอยเข้าใจ~”
“แต่ฉันไม่ได้รังเกียจนายเลยนะ”
“บอยรู้นะคะ~ บอยไม่ได้ต้องการให้คุณเปลี่ยนใจเลย แค่อยากให้คุณรู้ว่าบอยภูมิใจในตัวเองค่ะ~”
พลอยเงียบ แล้วพูดขึ้นว่า
“บอย... ฉันยังต้องใช้เวลาเข้าใจตัวเองค่ะ~”
บทที่ 5 : เมื่อใจเปิดรับ
เวลาผ่านไป บอยกับพลอยยังคงเป็นเพื่อนที่ดี
แต่ความรู้สึกบางอย่างก็เริ่มชัดเจนขึ้น
พลอยเริ่มมองข้ามการแต่งกายของบอย มองเข้าไปในสิ่งที่เขาเป็นจริง ๆ
วันหนึ่ง บอยได้รับข่าวดี — เขาชนะการประกวดออกแบบเสื้อผ้าในระดับประเทศ
เขาดีใจมาก แต่สิ่งแรกที่คิดถึงคือ “อยากบอกพลอยก่อนใคร”
“พลอย~ บอยชนะแล้วนะคะ!”
เสียงปลายสายเงียบไป ก่อนจะตอบเบา ๆ
“ฉันดีใจด้วยจริง ๆ บอย~”
เธอไปหาเขาที่งานประกาศรางวัล
ในมือเธอถือช่อดอกไม้สีขาว
“นี่... ดอกไม้สำหรับนักออกแบบที่กล้าเป็นตัวเองค่ะ~”
บอยหัวเราะเบา ๆ น้ำตาซึมเล็กน้อย
“ขอบคุณนะคะ พลอย~”
บทที่ 6 : รักที่ไม่ต้องนิยาม
ค่ำคืนนั้น หลังงาน บอยกับพลอยนั่งคุยกันริมแม่น้ำ
สายลมพัดเบา ๆ แสงไฟสะท้อนผิวน้ำเป็นประกาย
“บอย~” พลอยพูดเสียงแผ่ว “ฉันเคยคิดว่าฉันจะไม่มีวันเข้าใจนาย”
“อื้อ~ แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วใช่ไหมคะ~?”
“อื้ม... เข้าใจแล้วค่ะ~ ความรักไม่จำเป็นต้องมีนิยามแบบสังคม”
เธอหันมาสบตา “นายอาจไม่เหมือนคนอื่น แต่หัวใจของนายอบอุ่นที่สุด”
“งั้น... ตอนนี้เธอยอมรับบอยได้ใช่ไหมคะ~?”
พลอยพยักหน้า “อื้อค่ะ~ เพราะนายคือบอย คนที่ฉันรัก”
เสียงลมพัดเบา ๆ ท่ามกลางความเงียบ
บอยยื่นมือออกไป พลอยจับไว้แน่น
ไม่ต้องมีคำว่าชายหรือหญิง
มีเพียง หัวใจสองดวงที่เข้าใจกัน เท่านั้น
บทส่งท้าย : ฉันคือฉัน
หลายปีต่อมา บอยกลายเป็นดีไซเนอร์ชื่อดัง
แบรนด์เสื้อผ้า “IDENTITY” ได้รับความนิยมทั่วประเทศ
ในแฟชั่นโชว์เปิดตัวคอลเลกชันใหม่ “Freedom Inside”
บอยเชิญแขกพิเศษคนหนึ่งขึ้นเวที
“บอยอยากขอบคุณคน ๆ หนึ่ง ที่สอนให้บอยรู้ว่า การเป็นตัวเองคือสิ่งที่สวยงามที่สุดค่ะ~”
พลอยก้าวขึ้นบนเวทีในชุดสูทเรียบหรู
สายตาทั้งคู่สบกัน — รอยยิ้มอบอุ่นที่ไม่ต้องพูดอะไร
บอยกล่าวปิดท้ายกับผู้ชมว่า
“เราไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร ถึงจะมีค่ากับใครสักคน
เพราะในท้ายที่สุด...
ความรักที่แท้จริง คือการยอมรับ — ในสิ่งที่อีกฝ่ายเป็นค่ะ~”
เสียงปรบมือกึกก้อง
พลอยกุมมือบอยแน่น
เขาหันมายิ้มให้เธอ แล้วกระซิบเบา ๆ
“ฉันคือฉัน แม้เธอไม่เข้าใจ~ แต่วันนี้... เธอเข้าใจแล้วค่ะ~”
แสงไฟสีทองสาดลงบนทั้งคู่
ท่ามกลางเสียงดนตรีอ่อนโยน
และหัวใจสองดวงที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
จบ 💖
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
